Το έχεις αισθανθεί και εσύ. Σφηνώθηκε σαν τρέλα στο μυαλό σου. Ας το παραδεχθείς τώρα, που το ομολογώ και εγώ. Να, αυτός είναι ακόμα εκεί. Κάθεται απέναντί σου, στο τραπέζι ή στο δίκτυο. Μιλάει. Γράφει. Τον ακούς. Τον διαβάζεις. Ξερνάει μαλακίες ανακατεμένες με ψέματα. Και τότε, μέσα από το χρόνο που τρέχει, ξεπηδάει σαν έκρηξη ηφαιστείου εκείνη η μοναδική στιγμή. Θέλεις να χώσεις τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του. Να κλείσεις το κρανίο του, σαν πεπόνι, μέσα στην παλάμη σου. Και να το χτυπήσεις με δύναμη σε ένα βρώμικο τοίχο. Το λες και διασπορά ιδεών, ε; Αν βρεις φαιά ουσία στο λεκέ, χρησιμοποίησε τη σαν μπογιά και γράψε ένα σύνθημα στο ντουβάρι.
Κάτι ευρηματικό για το νέο εμφύλιο. Βλακείες, δεν το εννοώ, καταλαβαίνεις πώς το λέω. Γιατί, το ξέρεις και εσύ, εχθρός σου δεν είναι οι φασίστες, ούτε αυτός που σου δείχνει ένα τεράστιο δάχτυλο. Εχθρός σου είναι εκείνοι. Προσπαθώ να τους βάλω μέσα σε μία έννοια, αλλά δεν μπορώ, δεν βρίσκω τη λέξη. Παλιά τους αγνοούσες. Τώρα τους αναγνωρίζεις. Και τους αισθάνεσαι. Ημιμαθείς λεβεντομαλάκες, ψεκασμένοι θρησκόληπτοι πατριώτες, μισαλλόδοξοι ρατσιστές, διαταραγμένοι ομοφοβικοί, αμόρφωτα γίδια που αναζητούν την αλήθεια με δύο χρώματα και λίγες διαζεύξεις. Του κερατά, αυτός είναι τελικά ένας καλός λόγος για να κάνεις εμφύλιο, όχι οι γελοιότητες με τα γουναράδικα και τους γερμανοτσολιάδες. Θα μου πεις ότι δεν είναι εύκολο να μαζευτούμε, δεν μπορούμε να χωριστούμε σαν τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας. Δες προς τα πού πάει ο αέρας το λιβάνι για να ντύσει τις προφητείες των γερόντων. Τράβα από την άλλη και κάπου θα βρεθούμε. Μεταξύ μας, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Ξέρω μόνο ότι δεν πάει άλλο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ο διάβολος χάραξε με το νύχι μια γραμμή και είπε να μας χωρίσει. Όχι για τις ιδέες, ούτε για την αλήθεια. Σήμερα αξίζει να σκάψεις χαρακώματα για να υπερασπιστείς τη λογική. Και αν σκάψεις αρκετά, θα βγεις στην Πόλη. Το έχει πει και ο Παΐσιος, την τρέλα μου μέσα.
Aν υπάρχει κάτι που λατρεύω σε αυτό το «κάτι σαν αντιρατσιστικό» είναι η ποινική αντιμετώπιση της άρνησης του ολοκαυτώματος. Μυρωδιά να είχε και εγώ θα πότιζα ένα μαντίλι με δαύτη. Την αγαπώ όχι επειδή ενοχλεί τους Άνθιμους, αλλά επειδή είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία η πραγματικότητα οχυρώνεται έναντι της βλακείας με θεσμικό τρόπο. Ας είναι από πίσω εβραιομασώνοι (πανάθεμά με αν αντιλαμβάνομαι τη διαφορά τους από τους χριστιανούς μασώνους), οι Σοφοί της Σιών, το αστέρι του Δαυίδ και το αστέρι της Texaco. Η αλήθεια επιβάλλεται επί της θεωρίας συνωμοσίας με εμφατικό τρόπο. Δεν συμβαίνει αλλού και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε με γενναιοδωρία στους Εβραίους. Το πρόβλημά μας είναι ότι ακόμα και η νομοθετική επιβολή της αλήθειας πετυχαίνει να εκτρέφει με μεγαλύτερη ένταση τη θεωρία συνωμοσίας. «Για να ποινικοποιούν την άρνηση, είναι όργανα των Εβραίων που αποτελούν προαιώνιους εχθρούς του ελληνισμού, γι’ αυτό και αποφάσισαν να μας εξοντώσουν, δημιουργώντας την κρίση μέσα από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα που ελέγχουν οι ίδιοι». Βάλε αυτή τη θέση σε δημοσκόπηση και μέτρα τι σκορ θα πιάσει η αποδοχή της. Όχι, δεν φταίει η κρίση για την εξύψωση της βλακείας σε πολιτικό περιεχόμενο. Ο ακραίος συντηρητισμός, η ηλιθιότητα, η άγνοια και τα συμπλέγματα απέναντι στη μόρφωση και στο διαφορετικό, ήταν πάντα εδώ, βασικά γονίδια της κοινωνίας μας. Όμως τελούσαν εν υπνώσει επειδή ένα στόμα που τρώει μιλάει λιγότερο. Η κρίση έφερε πάλι στα πράγματα τη δημόσια κουβέντα. Μόνο που τώρα ο συντονισμός δεν γίνεται από τα συμβατικά μέσα, τα media. Γίνεται από την κοινωνική δικτύωση. Εκεί, λοιπόν, η μαλακία του ενός κοινοποιείται στον τοίχο του άλλου. Το ψέμα νομιμοποιείται από τη διάδοση. Η πραγματικότητα αμφισβητείται πολλαπλώς. Η πολιτική ακολουθεί. Θέλει χρόνο και γενιές για να αλλάξει αυτό, να ξεπλυθεί η αμορφωσιά. Αισθάνομαι ότι νέος εμφύλιος εξελίσσεται καθημερινά στα δίκτυα. Εμείς και εκείνοι.
Και εγώ, επειδή θέλω να σπάσω κεφάλια, φοβάμαι ότι είμαι με τους άλλους.
10°
