ΕΠΑΛ Σταυρούπολης: Σχόλιο για τα βίαια επεισόδια στη Θεσσαλονίκη, τη στάση της κυβέρνησης και την αντιμετώπιση του εξτρεμισμού.
Είναι παιδιά. Τι κάνεις με τα παιδιά; Τα αφήνεις να εκτονωθούν για μερικές ώρες, άντε για μερικές ημέρες, ή καταστέλλεις αμέσως το ξέσπασμα της βίας τους; Η κυβέρνηση έχει ήδη απαντήσει. Άφησε το ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης να μετατραπεί σε πεδίο μάχης για να ανακαλύψει τόσο η ίδια όσο και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πως στην επαγγελματική εκπαίδευση δεν εκπαιδεύονται μόνο ψυκτικοί, αργυροχρυσοχόοι και γραφίστες αλλά και νεοναζί. Αυτός που, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, θα ήταν ο νέος προσανατολισμός της δημόσιας Παιδείας για να σταματήσει η εκπαίδευση να φορτώνει μια υπερκορεσμένη αγορά με νέους δικηγόρους και νέους μηχανικούς αποδείχθηκε φυτώριο εξτρεμισμού.
Κάποια στιγμή θα χτυπήσει κανονικά το κουδούνι στο επαγγελματικό λύκειο της Σταυρούπολης και τα παιδιά θα μπουν στην τάξη τους χωρίς αστυνομική περιφρούρηση. Ο εξτρεμισμός, όμως, μας έχει χτυπήσει ήδη την πόρτα. Και ο φόβος είναι ότι θα μπει πάλι στο σπίτι μας, ότι θα στρογγυλοκαθίσει στο σαλόνι μας και στα έδρανα της Βουλής. Ένας γύρος κοινωνικής ανωμαλίας μάς περιμένει και ένας γύρος πολιτικής αμηχανίας. Μετράνε ή δεν μετράνε οι ψήφοι των χρυσαυγιτών; Μπλοκάρεις με τις δικές τους ψήφους την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ταξιδεύεις μαζί τους στα ακριτικά νησιά, συνομιλείς πίσω από τις κλειστές πόρτες, «ντιλάρεις»;
Το πολιτικό σύστημα δεν απέφυγε κανέναν από αυτούς τους πειρασμούς την εποχή που οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής κυκλοφορούσαν στο περιστύλιο της Βουλής αντί για το προαύλιο της φυλακής. Η στάση δεν υπαγορευόταν μόνο από πολιτικό κυνισμό αλλά και από μια λογική κατευνασμού. Αν τους κάναμε κάπως «δικούς μας», θα ηρεμούσαν, αν τους κλείναμε το μάτι, θα εξημερώνονταν, θα «κανονικοποιούνταν». Όπως όμως μας υπενθύμισαν τα παιδιά της Σταυρούπολης, οι ακραίοι είναι έτοιμοι να πλακωθούν ανά πάσα στιγμή. Η βία τους δεν είναι μόνο τυφλή και μηδενιστική, είναι και χαρακτηριστικό της ιδιοπροσωπίας τους. Ο εξτρεμισμός δεν υπάρχει χωρίς τη βία του, ο φασισμός δεν είναι μόνο τα σύμβολά του, ούτε ο ναζισμός μόνο μια σβάστικα στο μπράτσο.
Το αρχικό ερώτημα επιστρέφει επίμονα. Ποιον άλλον δρόμο έχεις εκτός από τη νόμιμη καταστολή; Τι μπορείς να ελπίζεις από τον κατευνασμό και την εκτόνωση; Η Σταυρούπολη έδωσε την απάντηση. Αν δεν αμυνθείς με τον τρόπο που αμύνεται η δημοκρατία, η ανωμαλία θα εξελιχθεί σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων. Τα παιδιά θα χωριστούν σε στρατόπεδα και κάπου εκεί θα πλακώσουν και οι ενήλικες για να κατευθύνουν, να χειραγωγήσουν. Στη Σταυρούπολη φάνηκε πως η καταδίκη δεν αρκεί. Αντίθετα, κάθε ανακοίνωση που βγήκε από κυβέρνηση και κόμματα δεν υπηρέτησε τίποτε άλλο από έναν χαρτοπόλεμο, τόσο ανούσιο όσο και αντιπαραγωγικό.
Με την εμπειρία της Χρυσής Αυγής να είναι ακόμη νωπή, κανείς πια δεν μπορεί να πει πως δεν ήξερε. Η Σταυρούπολη μπορεί να μη συνιστά «αναβίωση» ή «επανεμφάνιση» της Άκρας Δεξιάς, το ΕΠΑΛ να μην είναι καν θύλακας και απλώς να φιλοξενεί μια δράκα νεοναζιστών για τους οποίους εύχεται κανείς να βρουν έναν επαγγελματικό προσανατολισμό που θα τους κάνει να σβήσουν τις σβάστικες από τα μπράτσα τους. Ο εξτρεμισμός, όμως, και σε αυτή και σε άλλες μορφές, είναι εδώ - πάντα ήταν και πάντα είναι έτοιμος να χτυπήσει την πόρτα μας.
