Σχόλιο για το «μέτωπο του αντί» (αντισυστημικοί, αρνητές της Πανδημίας, ακτιβιστική ακροδεξιά, Ορθόδοξοι «Ζηλωτές») στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη
Στη Γερμανία αναμένονται τεκτονικού τύπου αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό με την ολοκλήρωση του «Κύκλου Μέρκελ» ο οποίος σημάδεψε ανεξίτηλα τη μετά την επανένωση της Γερμανίας περίοδο στην Ευρώπη. Οι Σοσιαλδημοκράτες με τους Πράσινους αναλαμβάνουν το τιμόνι της ισχυρότερης ευρωπαϊκής οικονομίας, όπως δείχνουν τα πράγματα σε έναν «ανίερο» προγραμματικά, πλην όμως αναγκαστικό λόγω εκλογικών ποσοστών, συνεταιρισμό με τους Φιλελεύθερους. Αυτό είναι το ισχυρότερο κατά τους αναλυτές ενδεχόμενο σχηματισμού μετεκλογικής κυβέρνησης στο Βερολίνο. Θα πρόκειται για μία ιστορικής σημασίας υποχώρηση της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Στη Γαλλία η πολυδιάσπαση του δεξιού μετώπου και οι έριδες στον κόσμο της Ακροδεξιάς σε συνδυασμό με τη δυστοκία της Μαρίν Λεπέν να παρουσιάσει ένα φρέσκο «ακροδεξιό πολιτικό προϊόν» στους Γάλλους μικροαστούς, «βολεύουν» τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος σε 7 μήνες από σήμερα θα διεκδικήσει μία δεύτερη προεδρική θητεία. Το πολιτικό Κέντρο στη Γαλλία ελπίζει να επιβληθεί, αν και με κάποιες συντηρητικές αποκλίσεις, στο όνομα ενός «εκλογικού πραγματισμού» και της αίσθησης της Real Politic στην οποία αρέσκεται να κινείται ο γάλλος πολιτικός.
Στην πλούσια και μεταψηφιακή Νορβηγία επανέρχεται θριαμβευτικά η σκανδιναβικού τύπου σοσιαλδημοκρατία με ισχυρά ποσοστά ανατρέποντας ένα πολιτικό κλίμα συντηρητικού προσανατολισμού μίας ολόκληρης δεκαετίας. Η Ιταλία αργά αλλά σταθερά επανέρχεται σε κεντρώους εναλλακτικούς προσανατολισμούς με εξασθενημένες τις ακραίες συντηρητικές, υπερδεξιές και αντισυστημικές κραυγές της τρέχουσας δεκαετίας.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μετά την ποιοτική αλλαγή στην αμερικανική εσωτερική πολιτική σκηνή με την επικράτηση των Δημοκρατικών αλλά και τη σταδιακή επανάκαμψη στο προσκήνιο προοδευτικών πολιτικών παρά τις ιδιαίτερες δυσκολίες και εσωτερικές αντιστάσεις που προκαλεί το «Σύστημα Τραμπ» που έχει εξελιχθεί σε δυναμικό μηχανισμό παρέμβασης σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Αν αυτός είναι ο άμεσος πολιτικός ορίζοντας στον δυτικό κόσμο μας, στην Ελλάδα εξακολουθεί να «ζυμώνεται» ένας αντισυστημικός χώρος ο οποίος κατά περίπτωση προσλαμβάνει χαρακτηριστικά άλλοτε ακραίου εθνικισμού (άρνηση της Συμφωνίας των Πρεσπών ή Μεταναστευτικό), άλλοτε αντιμνημονιακού - αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού και τώρα πλέον αντιεμβολιαστικού και συνολικού αρνητισμού έναντι της Πανδημίας.
Αυτό το «μέτωπο του… αντί» στον πυρήνα του έχει εκτραφεί από ένα ακροδεξιό - υπερσυντηρητικό σύστημα αναφοράς το οποίο δραστηριοποιείται ανάλογα με τις συνθήκες. Βασικό χαρακτηριστικό του ωστόσο είναι ο μανδύας του αντισυστημισμού σε διάφορα πολιτικά περιβάλλοντα. Στα ανάλογα περιβάλλοντα δηλαδή όπου εξετράφησαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν οι ΑΝΕΛ ενός Πάνου Καμμένου, το ΛΑΟΣ παλαιότερα, διάφορες δήθεν αριστερές εναλλακτικές προτάσεις αλλά με έντονο εθνικιστικό και ελληνορθόδοξο (τελικά) προσανατολισμό. Αυτός ο ρευστός πολιτικός χυλός τείνει επί των ημερών Πανδημίας να προσαρμοστεί σε ένα ευρύτερο αντι-Covid, αντι-εμβολιαστικό πολιτικό μέτωπο όπου οι ανήκοντες στο στρατόπεδο του ορθολογισμού και της Επιστήμης χαρακτηρίζονται έως και απάτριδες. Προσοχή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κάποιος ακροδεξιός και ταλιμπάντης Ορθοδοξίας χαρακτηρίζει τον εμβολιασθέντα - ορθολογιστή πολίτη ως εχθρό του Έθνους και της Πίστης. Σε συνθήκες Συμφωνίας των Πρεσπών τα ίδια πρόσωπα χαρακτήριζαν τους οπαδούς της λογικής και της επίλυσης κάποιων εκκρεμοτήτων ακόμη και εθνικού χαρακτήρα, ως προδότες και εθνικούς μειοδότες. Τα θυμόμαστε.
Λίγο πιο παλιά οι ίδιοι άνθρωποι καταδίκαζαν με αντίστοιχες εκφράσεις την επιλογή του Κώστα Σημίτη για την απάλειψη του θρησκευτικού δόγματος από τις ταυτότητες. Κάποια αντίστοιχα συνθήματα ακούστηκαν από τους οπαδούς του «ΟΧΙ» στο θλιβερό δημοψήφισμα του 2015. Ήταν εκείνοι των ακροδεξιών αποκλίσεων καθώς και οι συν-κυβερνήτες ΑΝΕΛ οι οποίοι κατέφευγαν σε ακραία συνθηματολογία πάντα με επίκεντρο τον εθνικισμό και τον άρρωστο ελληνοκεντρισμό.
Δυστυχώς αυτή η πολιτική μαγνητική τομογραφία δεν περιγράφει αποκλειστικά μία ελληνική εκδοχή κοινωνικής πραγματικότητας. Στη Γαλλία οι βασικοί διοργανωτές των κινητοποιήσεων των αντιεμβολιαστών και εκείνων που εναντιώνονται στα αποκαλούμενα πράσινα πιστοποιητικά αλλά και τα μέτρα κατά της Πανδημίας είναι οι εναπομείναντες ακτιβιστές με τα «Κίτρινα Γιλέκα», οι εκπρόσωποι του ακραίου αντικοινωνισμού των Γάλλων μικροαστών της επαρχίας εκ των οποίων ένα σημαντικό ποσοστό ταυτίστηκε με τις ακροδεξιές προτάσεις της Μαρίν Λεπέν. Το ίδιο σκηνικό και στη Γερμανία όπου οι αντισυστημικοί αρνητές της Πανδημίας φιλοξενούνται κάτω από τη σημαία των ακροδεξιών του Afd. Στις ΗΠΑ οι απανταχού ακροδεξιοί, ρατσιστές και οπαδοί της «Λευκής Υπεροχής» συγκεντρώνονται κάτω από τη σημαία των αντιεμβολιαστών και σχεδόν συστηματικά ακολουθούν την πολιτική συνθηματολογία του Ντόναλντ Τραμπ.
Είναι πολύ φυσικό αυτό το διεθνές σύμπτωμα της ταύτισης του αρνητισμού έναντι των εμβολίων και των πολιτικών αντιμετώπισης της Πανδημίας με τα ακροδεξιά πολιτικά κέντρα, με την έμμεση νομιμοποίηση που προσφέρουν οι Ζηλωτές των χριστιανικών δογμάτων, να επιχειρήσει την απόκτηση διακριτής πολιτικής ταυτότητας. Καθόλου τυχαία ο «έμπειρος» σε διαχείριση ανάλογων καταστάσεων (βλέπε αγανακτισμένους της άνω Πλατείας) Πάνος Καμμένος προέβλεψε πως οι αντιεμβολιαστές θα κατέβουν στις εκλογές και θα λάβουν ένα 15%. Υπερβολές, θα πείτε. Ένα 5% είναι αρκετό και η είσοδος στη Βουλή διασφαλισμένη. Εδώ τα κατάφερε ο Βελόπουλος, δεν θα τα καταφέρουν οι «Ψεκασμένοι»;
Ωστόσο η έντονη «δημοσιογραφική» και κοινωνική δραστηριότητα του κύκλου των «ψεκασμένων αντιεμβολιαστών» βαίνει ενισχυόμενη. Οι αριθμοί των πολιτών που συμμετέχουν σε συλλογικές κινητοποιήσεις είναι ανησυχητικά αυξανόμενοι. Η επιθετικότητα όχι μόνο της φρασεολογίας αλλά και των ενεργειών αυτών των διαδηλωτών είναι εντυπωσιακά βίαιη. Το θυμιατό αντικαθίσταται εύκολα από μία μολότοφ, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες συγκρούσεις στη ΔΕΘ. Ο ρασοφόρος ταλιμπάν κατεβαίνει χέρι-χέρι στη διαδήλωση με τον ακροδεξιό ακτιβιστή που συνοδεύει τον κάθε ψεκασμένο αφελή αλλά και κάθε πικραμένο και επιθετικό εθνικιστή. Το μίγμα είναι και πάλι αλλόκοτα επικίνδυνο γιατί ακόμη και η ψυχιατρική αδυνατεί να εξηγήσει πειστικά τις υπόγειες διασυνδέσεις της ακτιβιστικής ακροδεξιάς, με τους Ορθόδοξους «Ζηλωτές», τους κατ’ επάγγελμα εθνικιστές, τους ψεκασμένους αρνητές της Πανδημίας με τους ελληνικής εκδοχής οπαδούς της θεωρίας συνομωσίας «QAnon». Σε αυτούς ας προστεθούν και κάποιοι γραφικοί αριστεριστές και ορισμένοι ακόμη γραφικότεροι συνδικαλιστές οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πολιτική πραγματικότητα με ανακλαστικά απολιθωμένων οργανισμών της Κάμβριας περιόδου.
14°
