Καλοί, Κακοί, ΔΕΗ, Cosco, Καμποτάζ

Πόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός, απ’ του λαϊκισμού τη μεγαλοσύνη, επί δεκαετίες παραφράζει ο εύχαρις τσιφτετέλληνας το τραγουδάκι του εθνικού μας ποιητή.

Εσχάτως είπαμε πολλά, σχετικά με το πόσο είναι μόνο δεξιός ο λαϊκισμός, αφού τονίσαμε την αντίθεση «Δεξιός πελατειακός λαϊκισμός ή αριστερός δημοκρατικός εκσυγχρονισμός». Κάποιοι φίλοι, μάλιστα, μας έβαλαν χέρι ότι υπερβολικά αναφερόμαστε συνέχεια στην αναγκαιότητα μιας Αριστεράς. Μα είναι σαφές πώς το εννοούμε αυτό, πόσο Δεξιά είναι η «Αριστερά». Κάθε τι, που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διασώσει το στάτους κβο, είναι η Δεξιά. Και αντίθετα, κάθε δύναμη που παλεύει για την ανατροπή του είναι εξ ορισμού η Αριστερά.

Τα έχουμε ξαναπεί παλιά αυτά. Αριστεροί δεν είναι αυτοί που τα μοιράζουνε, όπως και Δεξιοί δεν είναι αυτοί που τα χωρίζουνε. Αριστεροί είναι αυτοί που βάζουν πλάτη για να πέσει το κάθε φαύλο στάτους κβο. Και δεξιοί είναι οι πρόμαχοί του, που αγωνίζονται στις επάλξεις για να παραμείνει ανέγγιχτο. Δεξιό είναι λοιπόν όλο ΤΟ Σύστημα, που συμπεριέχει τη Δεξιά και την «Αριστερά». Είναι τόσο απλά καμιά φορά τα πράγματα. Μόνο που η εκτυφλωτική εθνική μυθολογία του ξελιγωμένου τσιφτετέλληνα είναι τόσο ισχυρή, ώστε να του καθιστά αόρατο και απρόσβατο τον αντίλογό της.

Άρα, όταν μιλάμε για το ζητούμενο της Μεγάλης Αλλαγής που ζητείται, της ανατροπής του σάπιου στάτους κβο που βυθίζει τον τόπο, έχουμε συγκεκριμένα πράγματα στο νου μας. Εννοούμε ότι θέλουμε μια ανατρεπτική μεταρρυθμιστική αριστερά, που με ριζοσπαστικό τρόπο θα αποκαταστήσει τα αυτονόητα της προόδου. Θα στήσει ξανά από την αρχή μια κοινωνία ατόμων, που παράγουν πλούτο και τον νέμονται, μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας, ισονομίας, αξιοκρατίας, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και κράτους δικαίου. Θα φέρει ξανά τη ζωή με τα πόδια από κάτω και το κεφάλι από πάνω.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Το αληθινό προοδευτικό πρόσημο μιας τέτοιας Μεγάλης Αλλαγής (που δεν έγινε ποτέ στον τόπο μας, όπου ακόμα κυριαρχεί ο Μεσαίωνας), με πολιτικούς όρους θα έδειχνε μια ξεκάθαρη στάση σε απλά πρακτικά ζητήματα. Ας πάρουμε τρία από αυτά, που μας απασχόλησαν επί δεκαετίες και ακόμα απασχολούν τον εθνικό καφενέ.

Το «ξεπούλημα της ΔΕΗ»

Τι συμβαίνει με τη ΔΕΗ των 27.000 προνομιούχων σιτευτών; Για να συντηρούνται αυτοί και το ασφαλιστικό τους (το οποίο ετησίως κοστίζει στο έθνος όσο το μισό Χαράτσι όλων των Ελλήνων), έχουμε ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα. Τόσο ακριβό, που αναγκάζει τις χαλυβουργίες (και χιλιάδες μικρότερες επιχειρήσεις) να κλείνουν, να χάνονται θέσεις εργασίας, να χάνονται έσοδα από φόρους στο Δημόσιο, να, να, να… Για να συντηρείται αυτή η επιδοτούμενη ΔΕΗ, πληρώνουμε περισσότερους φόρους και δανειζόμαστε περισσότερο από τους κουτόφραγκους.

Εξ αιτίας της αδυνατίζει η επιχειρηματικότητα και «αποεπενδύεται» η χώρα, όπως και εξ αιτίας κάθε παρόμοιας συντεχνιακής λογικής τύπου «φόροι υπέρ τρίτων», που φροντίζει τους λιγότερους εις βάρος των περισσότερων. Να το, το κουμπί της μειωμένης ανταγωνιστικότητας, της υπανάπτυξης και της ύφεσης, της χρεωκοπίας, της φτώχειας και της δυστυχίας.

Έτσι ήταν και ο δημόσιος ΟΤΕ, που όσοι τον πρόλαβαν ξέρουν πόσο δύσκολο και ακριβό ήταν να έχεις τηλέφωνο, πόσο χρειαζόσουν πολιτικό μέσο για να σου βάλουν τηλέφωνο σε λίγους μήνες, αλλιώς έπαιρνε και χρόνια. Μην έχει κανείς μας παραισθήσεις. Αν δεν είχε γίνει η ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών, αυτό που τώρα ζούμε με το φτηνό ίντερνετ, θα ήταν ένα όνειρο χωρίς Φωτόπουλους. Αυτό περιμένει το έθνος να συμβεί και με την ενέργεια. Αλλά νο πασσαράν. Οι Κακοί του διεθνούς μερκελισμού δεν θα χαρούν. Γιατί εδώ καιροφυλακτούν οι Καλοί, οι «αριστεροί» προστάτες του λαού.

Αυτή η ΔΕΗ είναι λοιπόν αντικοινωνική και οι «αριστεροί» πάτρονές της είναι δόλιοι δεξιοί αντιδραστικοί πελατοκράτες, πωλητές «προοδευτικού προσήμου», που κάνουν κακό στην κοινωνία για να σώσουν τις καρέκλες τους. Και όμως, τους θεωρούμε προοδευτικούς και αριστερούς, γιατί είναι Καλοί, είναι με το λαό. Δεν είναι Κακοί, εχθροί του λαού. Τι δεν καταλαβαίνεις, προσημολάτρη μου;

Το «ξεπούλημα του λιμανιού» στην Cosco

Όλοι θυμόμαστε τα αναθέματα που είχαν ρίξει οι συνήθεις κλαψομούρηδες του εθνικού μας ισλάμ, για να μην γίνει το διαβόητο ξεπούλημα στους Κινέζους, που θα βύθιζε στην ανεργία τον Πειραιά. Σε ελάχιστο χρόνο, όχι μόνο δεν ήρθαν εκατομμύρια κούληδες από την Σανγκάη, για να μας πάρουν τις δουλειές και τα εσώρρουχα, αλλά, αναπτύσσεται ραγδαία ο Πειραιάς. Και σήμερα, που καταφθάνει ο πρωθυπουργός της Κίνας, μόνο αισιόδοξα πλάνα φέρνει για την τύχη του μεγάλου μας λιμανιού, το οποίο όλοι οι Καλοί επιτήδειοι (του προοδευτικού προσήμου) το θέλουν «δημόσιο». Αυτοί ξέρουν.

Στο ίδιο μοτίβο δεν διαλύθηκε και η πάλαι ποτέ κραταιά ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη; Ο απόλυτος πάτος του διεθνούς ανταγωνισμού σε αυτό τον κλάδο έχουμε γίνει μετά την ολοκλήρωση της παρασιτικής σοβιετικού τύπου κρατικοδίαιτης «ανάπτυξης». Αυτής που βαράγαμε όλα αυτά τα χρόνια της διάλυσης και της παρακμής με «προοδευτικό πρόσημο». Τόσο πολύ, που συμφέρει να στείλεις ένα καράβι από δω να το φτιάξουν στην Κορέα και να έρθει πίσω πανέτοιμο, παρά να το φτιάξεις μέσα στο σπίτι σου με τριπλά λεφτά.

Η άρση του καμποτάζ

Πόσοι αγώνες λαϊκοί, με προοδευτικό πρόσημο βεβαίως, βεβαίως, δεν πραγματοποιήθηκαν κατά της άρσης του καμποτάζ, για το καλό της κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια; Πόσοι Παμίτες δεν επιδόθηκαν σε αντιτουριστικούς τραμπουκάδες, υπό την συγκατάνευση των Καλών πατρόνων που διακρίνονται για το «προοδευτικό» τους πρόσημο; Και όμως, ήρθε μια βάσκανος στιγμή, μια ώρα που απέφερε την άρση του καμποτάζ και μέσα σε δυο χρόνια το έθνος έχει πρηστεί στα τάλληρα.

Εν τούτοις, οι Καλοί που δεν ήθελαν την άρση του καμποτάζ, την οποία την επέβαλαν οι Κακοί δωσίλογοι Τσολακογλαίοι, τώρα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Φυσικά και αλλάζουν την κουβέντα για τα ευεργετήματα της άρσης του καμποτάζ, που τώρα αποφέρει δεκάδες εκατομμύρια περισσότερες αφίξεις στα λιμάνια μας και μαζί το αντίστοιχο χαρτί... Και αν ακόμα δεν είναι αυτό όσο θέλουμε προσοδοφόρο, φταίνε άλλα προοδευτικά πρόσημα. Και τίποτε πλέον αυτού.

Ας ψάξει ο καθένας μας

Πόσα άλλα «προοδευτικά πρόσημα» κρύβουν μέσα τους δυστυχία, φτώχεια και μιζέρια και τα σχετικά παράσημα που πρέπει να ξηλωθούν… Άσε που σταδιακά διευρύνεται πάλι ο κύκλος των χαμένων διανοητών. Ήταν ο κ. Τσίπρας με τους αντιμνημονιακούς του εταίρους που έβριζαν τις ξενόδουλες λύσεις χωρίς προοδευτικό πρόσημο. Μετά προσχώρησε ο απονενοημένος κυρ Φώτης με την σύμπραξη του Μπαρμπαγιώργου, τώρα και ο κύριος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, όλοι τους Καλοί. Το «προοδευτικό πρόσημο», όμως, δεν ήταν εύρημά τους. Ήταν αποτέλεσμα μιας θλιβερής λαϊκισμένης εποχής, κατά την οποία η καταθλιπτική κυριαρχία του Παπανδρεϊσμού δεν άφηνε περιθώρια για διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας.

Και φυσικά αυτά που πολλοί έλεγαν για τον ανασχηματισμό δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν. Τι Καλός κύριος που είναι καλέ ο νέος υπουργός Παιδείας! Μα και ο κύριος Κουκουλόπουλος επιφυλάσσεται για το ξεπούλημα της ΔΕΗ. Οι άνθρωποι είναι Καλοί και σεις δεν το βλέπετε. Όλοι τους με προοδευτικό πρόσημο εκατό στα εκατό. Όπως, άλλωστε, ήταν και ο κ. Παναγιωτόπουλος (δε ρεντ Πάνος), όπως είναι και ο κ. Γιακουμάτος. Όλοι τους είναι Καλοί, με τον λαό. Δεν είναι Κακοί σαν κι εκείνο τον σιχαμένο τον Σημίτη, που ήθελε να αλλάξει το ασφαλιστικό. Τόσο ξεκάθαρα ήταν τα πράματα και οι νεοφιλελεύθεροι λογιστές δεν βλέπανε. Τις βλέπει τώρα τις οριζόντιες διαχωριστικές γραμμές ο κάθε πικραμένος; Πού διαφέρει ο Γιακουμάτος από τους ψεκασμένους και τους «αριστερούς», αφού όλοι είναι Καλοί και με το λαό;

Και τώρα ας περάσουμε σε ένα άλλο θέμα. Τα παρτάλια της καλοσύνης, οι Καλοί δηλαδή, που μας κάνουν κούκου, έχουνε χίλια δίκια. Και μας λεν, «φσστ, εγώ είμαι καλός, είμαι μαζί σας, δεν είμαι με τους κακούς, δεν βλέπετε ένα προοδευτικό πρόσημο, να, μετά συγχωρήσεως, που κουβαλάω στο κούτελο;». Και τους λέμε, πάρε την ψήφο μου μεγάλε, είσαι λεβεντονιός παλικαράς, ανελέητα επαναδιαπραγματευτικός χαρακτήρας, ζυγόν δεν υπομένεις, Μακρυγιάννης και βάλε. Είσαι αυτός που μας αξίζει.

Το χτικιό του «προοδευτικού προσήμου» καταστρέφει τον τόπο, αλλά η ευήθης κατσίκα τον μασάει τον ταραμά. Αφ’ ότου το Μεγάλο Τοτέμ του Παπανδρεϊσμού (που μπροστά του τα ομόλογα γατάκια της Εσπερίας δεν πιάνουν μπάζα) ανακάλυψε την καινοτόμα σύμπλοκη μηχανή του πελατειακού μπανανολαϊκισμού, οι εξελίξεις άρχισαν να παίρνουν εκθετικό χαρακτήρα. Το σπέρμα του βλάστησε μέγα και η κατσίκα επιδόθηκε στο φύσα ρούφα χωρίς σύνορα. Δεν λέει να χορτάσει και το κακό δεν λέει να κοπάσει. Αναζητείται εσπευσμένα ο μυθικός ήρως Ηρακλής που θα αλλάξει την κοίτη των πραγμάτων. Ένα Ποτάμι, που θα πάρει την Κόπρο του Αυγείου παραμάζωμα και θα τη σηκώσει. Μια ανατροπή, που θα φέρει την «αλλαγή του χρόνου».

Υ.Γ. Σχετικά με τον Σάββα Ξηρό, ο «αριστερός» μανιχαϊσμός θα έπρεπε να θυμηθεί πώς ο (κανονικός) Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε για τους χουνταίους «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Πώς απέρριψε την απαίτηση των Καλών, που ήθελαν να δώσει τη Χούντα στο λαό, να την κρεμάσει. Και πώς έτσι, μας έκανε Ευρώπη με μια κίνηση, εξηγώντας μας ότι στις σύγχρονες κοινωνίες είναι απλώς γελοίες οι πιπεριές τύπου «φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» (που και σήμερα ακόμα έχουν ευδόκιμη πέραση στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ).

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης θορυβήθηκε όταν του την πέσανε, ότι και αυτός και ο «χώρος» του ασκεί τα προτιμησιακά του δικαιώματα υπέρ μιας μόνο κατηγορίας εγκλείστων. Αφού συλλογίστηκε τις σχετικές παρενέργειες της θεωρίας των δύο άκρων, προέβη στο ακόλουθο άστοχο ξεκάρφωμα. «Θα μπορούσαμε να υπερασπιστούμε και βιαστή και χουντικό και τον Ιωαννίδη και τον Κασιδιάρη». Σιγά το καλσόν κύριε Κουράκη, με το μαλακό! Παράγετε περισσότερη πειστικότητα από όση μπορούμε να καταναλώσουμε! Και αυτό, ως γνωστόν, φέρνει θυμηδία.

Λίγο πριν πεθάνει το 2010 ο τελευταίος μεγαλοχουντικός, ο εσαεί αμετανόητος Εσατζής Ιωαννίδης (που ως το τέλος δεν ζήτησε χάρη και αποφυλάκιση) πολλοί ζητούσαν την αποφυλάκισή του για λόγους ανθρωπιστικούς. Ήμασταν από εκείνους που ήθελαν πρώτα να ζητήσει συγγνώμη και μετά να αποφυλακιστεί. Το ίδιο θέλουμε και από τον Σάββα Ξηρό, ο οποίος άλλωστε ήδη φλερτάρει με τη συγγνώμη. Ας προχωρήσει και ας πάει σπίτι του να ησυχάσει και να γράψει τα απομνημονεύματά του.

Η δημοκρατία είναι λαρτζ, αλλά όταν είναι νικήτρια απέναντι στους εχθρούς της, πρέπει και αυτοί να έχουν την ανδρεία να το παραδεχτούν, όχι για εκδίκηση, αλλά για νομιμοποίηση της δημοκρατικής ηθικής τάξης. Και μην μας πει κανείς για τις αθλιότητες της φτωχής μας μπανανοδημοκρατίας, μιλάμε για την ιδεολογική νίκη της αβέβαιης δημοκρατίας πάνω στους φαιδρούς βέβαιους ολοκληρωτισμούς. Ας κάνει, λοιπόν, ένα μικρό βηματάκι και ο Σάββας, ώστε να συναντήσει τη δημοκρατία εποικοδομητικά.