Ο Περικλής Δημητρολόπουλος σχολιάζει τη ρητορική περί χούντας και Μπέργκαμο στα social media με αφορμή την ανάρτηση του Πάυλου Πολάκη για τη Νίκη Κεραμέως.
Να παραιτηθεί απλώς η «λίγη και η ανίκανη» υπουργός; Όχι, να «φύγει από τη χώρα». Ούτως ή άλλως, την διαβεβαιώνει ο άνθρωπος που υποδεικνύει δρόμους εξορίας σε καιρούς δημοκρατίας, «κανείς δεν θα σε θυμάται σε λίγο καιρό».
Ανάμεσα στις πολλές εναλλαγές πεζών - κεφαλαίων και τον υπερπληθωρισμό των σημείων στίξης, μπορεί να δει κανείς την ανάρτηση του Πολάκη για τη Νίκη Κεραμέως ως αυτό που ήταν πάντα. Ως ακόμη μια νεοαυριανική περφόρμανς με την οποία φροντίζει ο ίδιος να τέρπει το κοινό του στα σόσιαλ μίντια. Ενδεχομένως πιο ακραία από την προηγούμενη, αλλά πιθανότατα λιγότερο από την επόμενη – όπως ο παλιός, αυθεντικός αυριανισμός, έτσι και αυτός έχει ρεπερτόριο αλλά δεν έχει όρια και το κοινό θα διψάει πάντα για περισσότερα κεφαλαία, για περισσότερα θαυμαστικά, για περισσότερο λιντσάρισμα.
Μπορεί όμως να προσπεράσει τον Πολάκη και τον πολακισμό του και να σταθεί στον Πολάκη και τον εκτροφέα του. Τον αριστεροδεξιό λαϊκισμό από τον οποίο υποτίθεται πως αυτή η χώρα είχε απαλλαγεί στις εκλογές. Φαίνεται όμως πως η εκλογική ήττα δεν ισοδυναμούσε με ληξιαρχική πράξη θανάτου. Η χώρα στην οποία έχει θέση και η Κεραμέως και ο Πολάκης γίνεται και πάλι μια χώρα του Πολάκη στην οποία δεν έχει θέση η Κεραμέως. Είναι η χώρα που υποτίθεται πως κάποτε διοικούσαν γερμανοτσολιάδες, Κουίσλινγκ, προδότες, «Έλληνες που δεν είναι και τόσο Έλληνες», όπως είχε πει κάποτε ο αρχηγός του Πολάκη στη Βουλή. Και τώρα κυβερνούν χουντικοί, ναζί, φύλακες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ένα απέραντο Αουσβιτς από την πλατεία της Νέας Σμύρνης έως τα υψίπεδα της Φιλοθέης.
Η χούντα δεν τελείωσε το 2015. Γι’ αυτό επιστρέφει ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός στο πεζοδρόμιο ψωνίζοντας, όπως πάντα, από παντού. Στον δρόμο επειδή η χώρα είναι Άουσβιτς, στον δρόμο κι επειδή κινδυνεύει να γίνει Μπέργκαμο. Ο κίνδυνος του Μπέργκαμο επισημαίνεται δια της ασφαλέστερης οδού που οδηγεί στο Μπέργκαμο – τον συνωστισμό. Η χούντα θεραπεύεται δια της νομοθετικής απαγόρευσης – για να μην γίνουμε Μπέργκαμο πρέπει να πάψει να λειτουργεί η Βουλή.
Αν όμως η ιστορία του αυριανισμού επαναλαμβάνεται ως πολακισμός, πώς μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία των αγανακτισμένων; Θα γίνουν και πάλι η εύφορη γη τους οι πλατείες και οι κρεμάλες ή θα εκτονωθούν στα πληκτρολόγια και τα dislikes; Θα κάνουν καριέρα ως νεοαγανακτισμένοι ή ως τρολ; Ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός θα έχει πάντα το κοινό του. Για να επαναληφθεί όμως η ιστορία θα πρέπει το κοινό αυτό να μεταβολιστεί σε πλειοψηφικό ρεύμα και να γίνει μάζα.
Γίνεται; Η ιστορία δεν βρίσκεται σε αυτό το σημείο και από αυτήν την άποψη η εξορία της Κεραμέως αργεί ακόμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα τρολ σπαταλούν τον χρόνο τους εντελώς άδικα στα πληκτρολόγια. Το ξέρουν πως για να υπάρξει έστω και η παραμικρή πιθανότητα μιας ιστορικής φάρσας, θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε ζήσει μια τραγωδία. Για να επαναληφθεί η φάρσα της χούντας που δεν τελείωσε το ’73 ή το ’15, θα χρειαστεί ένα υγειονομικό και οικονομικό Μπέργκαμο.
20°
