Ο Φώτης Γεωργελές αναλύει την πολιτική βία και γιατί τα πανεπιστήμια είναι προνομιακός χώρος αναπαραγωγής του κρατικοκομματικού παρασιτικού συστήματος
Σε όλο τον κόσμο γίνονται διαδηλώσεις και βίαιες συγκρούσεις με αρνητές της πανδημίας που παραβιάζουν το lockdown. Κάθε μέρα βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων επεισόδια στην Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία. Στις περισσότερες χώρες οι διαδηλωτές είναι ακροδεξιές ομάδες. Τι κάνει όμως μια κυβέρνηση όταν διαδηλώνουν και σπάνε το lockdown τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Στέλνει την αστυνομία να διαλύσει συγκέντρωση κόμματος που πριν μόλις ενάμιση χρόνο ήταν κυβέρνηση, λες και είναι τίποτα ψεκασμένοι φανατικοί QAnon; Αρχίζουν οι κανονισμοί sur mesure. Όπως λέμε ανοιχτές εκκλησίες χωρίς πιστούς, επιτρέπονται και διαδηλώσεις των 100 ατόμων ώστε να διαδηλώσουν «συμβολικά» όσοι θέλουν, όπως έλεγαν τον Νοέμβριο, αλλά χωρίς να παραβιαστεί το social distancing. Οι κανονισμοί δεν τηρούνται, διαδηλώσεις με χιλιάδες άτομα γίνονται κάθε τόσο. Πρέπει η αστυνομία να επιβάλει τον νόμο; Αντιμετωπίζουμε εδώ ένα πρόβλημα διαδηλώσεων από αρνητές της πραγματικότητας, συνωμοσιολόγους και εξτρεμιστές όπως στις άλλες χώρες; Ή έχουμε πρόβλημα επιπέδου του πολιτικού συστήματος της χώρας;
Στο editorial του προηγούμενου τεύχους για την αστυνομία στα πανεπιστήμια και το μετρό, έγραφα πως όταν το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία αποφασίσει να τελειώσει με την πολιτική βία θα το καταλάβουμε αμέσως. Ένας αναγνώστης σχολίασε ότι γράφω θεωρίες και αφηρημένα ουσιαστικά. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω, να συζητάμε με τον αδελφό Τζανακόπουλο αν έχει αστυνομία η Οξφόρδη και να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας; Αν συνέβαινε ποτέ και εμφανιζόταν είδηση ότι 8 μυστήριοι τύποι κρατάνε όμηρο τον πρύτανη της Οξφόρδης ή του Χάρβαρντ, τα κανάλια θα έκαναν σε Έκτακτη Επικαιρότητα live σύνδεση με τα γεγονότα, ελικόπτερα θα πετούσαν στον ουρανό και τα SWAT θα έπεφταν με σκοινιά για να απελευθερώσουν τον πρύτανη, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Τόσο αδιανόητα είναι αυτά που συμβαίνουν εδώ για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και εμείς συζητάμε 20 χρόνια ποιος θα παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, μήπως ο πρύτανης, μήπως η σύγκλητος, μήπως να γίνεται πριν γενική συνέλευση;
Ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι άλλο απεδείχθη την επόμενη κιόλας μέρα, όταν οι πρυτάνεις δήλωσαν ότι διαφωνούν με το σύνολο σχεδόν των αλλαγών στα πανεπιστήμια. Οι αιώνιοι φοιτητές είναι χρήσιμοι γιατί έτσι είναι αυξημένες οι χρηματοδοτήσεις, η εισαγωγή με βαθμολογία μονάδας είναι χρήσιμη για να δηλώνουν εγγραφές και δυναμικό τα διασκορπισμένα ανά την Ελλάδα άδεια πανεπιστήμια. Και η βία είναι χρήσιμη γιατί οι «ομάδες κρούσης» αποτρέπουν κάθε σκέψη να αλλάξει η παγιωμένη κατάσταση. Η ανοχή προς τα «τάγματα εφόδου» υπάρχει γιατί αυτά διασφαλίζουν τη διαιώνιση ενός συστήματος που έχει παρακμάσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια αλλαγής. Αν δεν παραδεχτούμε ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα θα συζητάμε προσχηματικά για χρόνια για το ποια είναι η βέλτιστη μέθοδος αστυνόμευσης των πανεπιστημίων. Πάντα θα υπάρχει μια καλύτερη πρόταση που θα σέβεται τις παραδόσεις, το περιβάλλον, την αισθητική, τη δημοκρατία και μαγικά δεν θα ενοχλεί κανέναν. Σαν να είμαστε στην Τιχουάνα, ας πούμε, να έχουμε 1.000 βιασμούς και δολοφονίες γυναικών τον χρόνο και να συζητάμε επ’ άπειρον ποια είναι η πιο καθώς πρέπει αντίδραση, τι κάνουν στην Οξφόρδη; Μήπως να κάνουμε μία Γραμματεία Ισότητας; Μήπως να ιδρύσουμε σπουδές φύλου;
Ο υπουργός Παιδείας της προηγούμενης κυβέρνησης μιλάει για το «Σπουδαστικό της Ασφάλειας». Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσεις τους σημερινούς φοιτητές τι είναι αυτό, οι περισσότεροι δεν θα ξέρουν καν. Ο άνθρωπος μιλάει για τη δικτατορία του 1967, μιλάει για τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Θέλουν να απευθυνθούν στη νέα γενιά και μιλάνε με όρους μιας άλλης εποχής. Λέγαμε και πριν 20 χρόνια με το Τρίτο Κύμα ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μείνει πίσω, τώρα ζούμε πια την Τετάρτη Βιομηχανική Επανάσταση και εμείς συζητάμε ακόμα προβλήματα του 1970.
50 πανεπιστήμια με 500 σχολές διασκορπισμένες σε 70 πόλεις. Όλα αυτά σε μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, όσοι δηλαδή ζουν πια σε μία μόνο μεγαλούπολη του πλανήτη. Πανεπιστήμια προηγούμενης εποχής, της εποχής της χρεοκοπίας, που παρήγαγαν πτυχία χρήσιμα κυρίως για μοριοδότηση στην πρόσληψη στο Δημόσιο. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ακόμα μιλώντας για την πιο «μορφωμένη γενιά» αποσιωπώντας το γεγονός ότι αναφερόμαστε σε πτυχία άχρηστα για τις σημερινές συνθήκες της οικονομίας. Ξέρουμε ότι θα έπρεπε πολλά πανεπιστήμια να κλείσουν και κάποια που θα μείνουν να συντονιστούν με τις απαιτήσεις της νέας εποχής. Αυτό όμως δεν λέγεται.
Γιατί τα πανεπιστήμια είναι προνομιακός χώρος αναπαραγωγής του κρατικοκομματικού συστήματος εξουσίας. Κι ας εξάντλησε τα όριά του. Εκεί παρκάρονται και ανατρέφονται οι αυριανοί απαράτσικ, διανέμονται οι επιχορηγήσεις, εξαργυρώνονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μοιράζονται οι τίτλοι εξουσίας.
Τα κομματικά νταλαβέρια συνυπάρχουν με τα κλειστά μάτια στο εμπόριο ναρκωτικών, τις αποθήκες με τα λαθραία του παρεμπορίου, τη real estate εκμετάλλευση των διαμερισμάτων στις φοιτητικές εστίες, τα κρησφύγετα καταζητούμενων για τρομοκρατία, τις αποθήκες πυρομαχικών, τη χρησιμοποίηση των server για την εξουδετέρωση της υπηρεσίας ηλεκτρονικού εγκλήματος. Το μοντέλο ήταν πάντα δημοκρατικό, χωρούσε πολύ κόσμο.
Σ’ αυτή τη μικρογραφία του συστήματος, δεν είναι παράλογο που και οι εκλογές πρυτάνεων και καθηγητών έχουν κομματική σφραγίδα. Δεν πρέπει σε άλλο μέρος του κόσμου οι πρυτάνεις να εκλέγονται με κομματικές υποψηφιότητες. Στην ισορροπία τρόμου τα τάγματα εφόδου συμμορφώνουν όποιους από το καθηγητικό προσωπικό σκεφτούν εκτός γραμμής, διώχνουν τρομοκρατώντας τους διάσημους έλληνες καθηγητές του εξωτερικού, διαλύουν τα απειλητικά για το καθηγητικό κατεστημένο Συμβούλια ελέγχου. Κυρίως εξασφαλίζουν την ακινησία. Πρόκειται για το γνωστό αστείο ελληνικό φαινόμενο, αυτός ο αλά γκρέκα «αντισυστημισμός», ίδιος επί δεκαετίες και ανενόχλητος, εξασφαλίζει πάντα τη διαιώνιση του συστήματος που θέλει να ανατρέψει. Η Λέσχη της Απάτης.
Το πολιτικό σύστημα έχει δείξει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την πολιτική βία. Όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αποφάσισε ότι η δημοκρατία μας δεν ανέχεται τη χρυσαυγίτικη βία, την τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Το πρόβλημα στα πανεπιστήμια δεν είναι τα τάγματα εφόδου. Αλλά αυτοί που βολεύονται με τα τάγματα εφόδου.
Θα συζητάμε χρόνια για το όνομα των πανεπιστημιακών φρουρών, την ιδιότητα, ποιος θα τους δίνει διαταγές, ποιος θα τους πληρώνει, ποιος θα παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, τι στολή θα φοράνε. Θα συζητάμε χρόνια για την πολιτική βία και στα πανεπιστήμια και έξω απ’ αυτά, για να μη συζητήσουμε ποιο σύστημα εξουσίας εξυπηρετεί.
7°
