Ο Λεωνίδας Καστανάς σχολιάζει τις συνθήκες ζωής στη Μόρια, την καταστροφική πυρκαγιά, τις μεταναστευτικές ροές και τα καθήκοντα της κυβέρνησης.
Το άγος της Μόριας, οι λάσπες της Ειδομένης, το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, τα πολλά μικρά δράματα του Έβρου είναι έργα της ευρωπαϊκής πολιτικής επί του μεταναστευτικού - προσφυγικού. Δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογίες, ανθρωπισμούς, ψυχώσεις ή κουλτούρες, αλλά με καθαρή πολιτική. Πολιτική που ασκεί εδώ και χρόνια η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηρίζοντας και ενθαρρύνοντας στην ουσία την παράνομη μετανάστευση από τα ασιατικά και αφρικανικά παράλια της Μεσογείου προς τη Νότια και Νοτιοανατολική Ευρώπη και από εκεί προς το εσωτερικό της.
Η ανοχή στην παρανομία εμφανίζεται ως φιλανθρωπία και πολιτική ορθότητα, αλλά μόνο τέτοιες δεν είναι. Συντηρεί τεράστια, πολυπλόκαμα και σκοτεινά κυκλώματα δουλεμπόρων οι οποίοι μεταφέρουν κάθε χρόνο υπό άθλιες συνθήκες εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές προς την Τουρκία και τη Βόρειο Αφρική έναντι υψηλού αντίτιμου. Και από εκεί στις φάμπρικές της Γερμανίας, τις φάρμες της Ιταλίας, τα αγροκτήματα της Ολλανδίας, παντού. Όσοι δεν έχουν να πληρώσουν, βάζουν υποθήκη τον εαυτό και την οικογένειά τους για πολλά χρόνια στους συνεργάτες των κυκλωμάτων στους τόπους προορισμού. Κανονικό διηπειρωτικό δουλεμπόριο.
Οι μετανάστες εισέρχονται στην Ευρώπη παράνομα δίχως χαρτιά, δίχως ταυτότητα, δίχως ιστορία, για να γίνουν εύκολα αντικείμενο της πιο σκληρής εκμετάλλευσης. Αφού θαλασσοπνίγονται, στοιβάζονται σε απάνθρωπους ανοικτούς καταυλισμούς στα νησιά και μετά οδηγούνται στην ενδοχώρα και από εκεί στην πορνεία, το λαθρεμπόριο, την κάθε παρανομία, ή σε σκληρές εργασίες υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς τη νόμιμη ασφάλιση και αμοιβή. Επειδή ακριβώς έχουν μπει παράνομα. Τα εργοστάσια της Ευρώπης είναι έτοιμα να υποδεχθούν το φτηνό εργατικό δυναμικό, το «δώρο του θεού» όπως το χαρακτήρισε ο πρόεδρος του γερμανικού συλλόγου βιομηχάνων. Ενώ οι φορολογούμενοι πολίτες όλης της Ευρώπης συνεισφέρουν αδρά στα επιδόματα και τα έξοδα μετεγκατάστασης και περίθαλψης ώστε να κάνουν την Ευρώπη ελκυστική στους φτωχούς και κατατρεγμένους όλου του κόσμου και ο ιμάντας μεταφοράς να μείνει ανέπαφος.
Πίσω από τη δήθεν φιλανθρωπία στήνεται ένα τεράστιο δίκτυο από ΜΚΟ, αλληλέγγυους, δικηγόρους, μεταφορείς, προμηθευτές, παραχαράκτες και λοιπούς συγγενείς, συγκροτείται δηλαδή μια άλλη γενναία μπίζνα υπό τον ιδεολογικό μανδύα του ανθρωπιστή, του εναλλακτικού, του «open borders» τύπου. Όλοι αυτοί κάνουν απλώς τη δουλειά τους, προσφέρουν σοβαρές ή και όχι, αλλά πάντα καλοπληρωμένες υπηρεσίες, χωρίς να δίνουν δεκάρα για την τύχη των ανθρώπων αυτών μέσα στις Μόριες της Ευρώπης. Αντιθέτως ζουν καλά όσο τα σύνορα είναι μισάνοικτα και ενοχλούνται όταν μπαίνουν φραγμοί καταγγέλλοντας τις παντός είδους επαναπροωθήσεις. Γι’ αυτούς όλοι έχουν προσφυγικό προφίλ και όλοι δικαιούνται ασύλου. Αρκεί να υπάρχει πελατεία. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Η ευρωπαϊκή ελίτ θα μπορούσε εδώ και χρόνια να ασφαλίσει τα σύνορά της, ιδίως τα νοτιανατολικά, και να ανακόψει την παράνομη μετανάστευση. Να υποχρεώσει όποιον ήθελε να μεταναστεύσει ή να ζητήσει άσυλο, να υποβάλει σχετική αίτηση στις ευρωπαϊκές προξενικές αρχές επί τουρκικού εδάφους. Και από εκεί νόμιμα και ανθρώπινα να παίρνει όσους πρέπει, σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους, ή όσους θέλει, σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια, και να τους εγκαθιστά οργανωμένα στις διάφορες χώρες καλύπτοντας τις ανάγκες που έχει σε εργατικό δυναμικό λόγω υπογεννητικότητας. Τότε όμως μια τεράστια «μαύρη αγορά» θα χανόταν και οι μετανάστες θα απαιτούσαν τις νόμιμες αμοιβές όπως ένας Έλληνας που πάει να δουλέψει στην Ολλανδία. Δεν θα υπήρχε Μόρια μακρινή και μόνη. Δεν θα υπήρχαν μεταναστευτικές ροές αλλά συγκεκριμένα άτομα.
Αλλά η «Ευρώπη» δεν νομιμοποίησε, δηλαδή δεν εξανθρώπισε τη μετανάστευση ούτε και προτίθεται να το κάνει, για ευνόητους λόγους. Μετέφερε όμως τα σύνορά της στην Ειδομένη βάζοντας και τη Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και από εκεί στην Ε.Ε., και μετέτρεψε την Ελλάδα σε ζώνη υποδοχής προσφέροντας βέβαια το χρήμα των φορολογουμένων αφειδώς. Και σε αυτό το εγχείρημα βρήκε τον τέλειο συνεργάτη στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της κυβερνώσας αριστεράς ένα εκατομμύριο μετανάστες μπήκαν από τα νησιά, «λιάστηκαν στην Ομόνοια» και μετά χάθηκαν στην Ευρώπη, υπό την κάλυψη του δικού της ηθικού πλεονεκτήματος. Το πόσοι πνίγηκαν την εποχή εκείνη κανείς δεν το συζητά. Μέσω του μεταναστευτικού ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο πέρασε σφουγγάρι τις ταρζανιές που έκανε στις Βρυξέλλες το ‘15, αλλά φιλοτέχνησε και ανθρωπιστικό προφίλ. Και ξαφνικά οι ευρωπαϊκές ελίτ τον λάτρεψαν. Μέχρι και το Νόμπελ Ειρήνης διεκδικούσε. Θαύμα.
Η Μόρια είναι έργο ΕΕ - ΣΥΡΙΖΑ που υποτίμησε στην αρχή η κυβέρνηση Μητσοτάκη μην τολμώντας να αλλάξει το παιχνίδι. Τώρα σκάει στα χέρια της, της δίνει μια γεύση αποτυχίας ενώ εγκυμονεί και άλλου είδους κινδύνους. Η ελληνική κυβέρνηση, έστω και καθυστερημένα, υπό το φόβο του Covid αλλά και της υβριδικής επίθεσης του Ερντογάν στον Έβρο, έλεγξε την κυκλοφορία και μείωσε κατά 95% τις ροές με νόμιμο τρόπο. Η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν επέτρεψε στους πονόψυχους εταίρους να μας εγκαλέσουν που φυλάξαμε τα σύνορά μας και μάλιστα χωρίς να ανοίξει μύτη. Προσπάθησαν βέβαια να μας εκθέσουν διεθνώς οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν τα κατάφεραν. Μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης για την οποία τώρα πρέπει να πληρώσει.
Η ανακοπή των μεταναστευτικών ροών, η επίσπευση της εξέτασης των αιτήσεων ασύλου και οι επαναπροωθήσεις μείωσαν τις δουλειές και τον τζίρο του μεταναστευτικού κυκλώματος και αυτό προφανώς ενόχλησε πολύ κόσμο. Το να καεί η Μόρια ή να γίνουν άλλες ακρότητες είναι το πιο εύκολο. Κάποιοι στέλνουν μήνυμα στην κυβέρνηση διότι χάλασε την πιάτσα. Την απειλούν ανοικτά. Αυτό όμως έπρεπε να είχε προβλεφθεί, διότι σε μια αγορά με τέτοιους τζίρους ο κρατικός παρεμβατισμός δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Αν σκεφτεί κανείς το ταξίδι χιλιάδων ψυχών μέχρι τα παράλια της Τουρκίας και τα συμφέροντα που διακυβεύονται, πρέπει να τον πιάνει δέος.
Μια φιλελεύθερη κυβέρνηση σαν κι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη έπρεπε να είχε κλείσει τη Μόρια από τον πρώτο μήνα και να είχε μεταφέρει τους ανθρώπους στην ενδοχώρα σταδιακά και συντεταγμένα. Ανθρώπινα. Ειδικά σε μια εποχή που φουντώνει η τουρκική επιθετικότητα και δεν επιτρέπεται να έχεις ανοικτά μέτωπα στα πιο ευαίσθητα θαλάσσια σύνορά σου. Η επίθεση στον Έβρο είναι ενδεικτική. Όταν χιλιάδες άνθρωποι, με την καθοδήγηση και τη βοήθεια της τουρκικής στρατοχωροφυλακής, προσπαθούσαν να ρίξουν το τείχος και να εισέλθουν με γιούρια στην Ελλάδα. Το επόμενο μέτωπο θα άνοιγε στα νησιά.
Δεν μπορείς να έχεις σε ανοικτούς καταυλισμούς, μια ανάσα από την Τουρκία, χιλιάδες αγνώστους με θρησκευτική και πολιτιστική συγγένεια με τους απειλητικούς γείτονες. Διότι τότε ο κίνδυνος της προβοκάτσιας είναι ισχυρός. Δεν ξέρω ποιος έκαψε τη Μόρια, αλλά και μόνο το γεγονός του εμπρησμού προκαλεί φόβο και πανικό, δείχνει μια χώρα ευάλωτη, με ανοικτό εσωτερικό μέτωπο στα σύνορα και ανοίγει την όρεξη για σοβαρότερες δολιοφθορές. Τόσα χρόνια ζήσαμε με τα παραμύθια της αυθόρμητης επιβίβασης σε βάρκες προς τα ελληνικά νησιά όταν είναι σίγουρο ότι σε ένα τόσο αυταρχικό καθεστώς είναι αδύνατον να φύγει και στρώμα θαλάσσης χωρίς να το ξέρουν οι αρχές.
Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, του χρέους, της πανδημίας και της τουρκικής απειλής δεν έχει την πολυτέλεια να εμφανίζει χάος στα πιο ευαίσθητα σύνορά της. Ειδικά σε μια φάση που η αριστερή αντιπολίτευση δεν καταλαβαίνει, ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει, τι παίζει και προσπαθεί να πιαστεί από παντού. Προκειμένου να δημιουργήσει μικρές εστίες κρίσης και να τραυματίσει όχι μόνο τον πολιτικό της αντίπαλο αλλά και τους θεσμούς. Η κυβέρνηση έχει καθήκον όχι μόνο να προστατεύσει τα σύνορα της πατρίδας αλλά και να διαφυλάξει το αίσθημα ασφάλειας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό πρόβλημα, όπως λανθασμένα εμφανίζεται, είναι και εξόχως πολιτικό. Και γι’ αυτό εθνικό.
9°
