Ο Πέτρος Τατσόπουλος γράφει για τα τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ.
Φίλοι μου αγαπημένοι. Καθώς συμπληρώνω δύο χρόνια στο ελληνικό κοινοβούλιο αλλά ασυζητητί πολλαπλάσια στα τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ, νιώθω επιτακτική, ακαταμάχητη, ιερή και-λίγα-λέω την υποχρέωση να σας μεταλαμπαδεύσω τις βασικές αρχές του Πανελισμού. Θυμάμαι πάντοτε με συγκίνηση τη συζήτηση στο Μπακού, πέρυσι το φθινόπωρο, μ’ ένα βουλευτή του Αζερμπαϊτζάν. Εκεί βρισκόμουν ως παρατηρητής των προεδρικών εκλογών, σταλμένος από το Συμβούλιο της Ευρώπης – ψήγματα από τη σχετική εμπειρία μου σάς έχω αφηγηθεί ήδη στο κομμάτι «Το δικό μας κάθαρμα». Ο Αζέρος βουλευτής μάς είπε με καμάρι ότι παραχωρούν μισή ώρα κάθε τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση για να εκθέσει τις απόψεις της στην τηλεόραση, γούρλωσε δε με έκπληξη τα ματάκια του όταν τον πληροφορήσαμε ότι εμείς, στο μακρινό Γιουνανιστάν, διαθέτουμε κατά μέσο όρο καθημερινά στην τηλεόραση γύρω στις δώδεκα ώρες. Ντραπήκαμε ωστόσο να προσθέσουμε πως, μολονότι οι πολιτικοί μας έχουν βγάλει ρίζες στα τηλεοπτικά στούντιο, οι κανόνες του Πανελισμού δεν τυγχάνουν ακόμη του καθολικού σεβασμού που τους αρμόζει, αν και –οφείλουμε επίσης να παραδεχτούμε– κάθε χρόνο σημειώνουμε σημαντική πρόοδο.
Επίτρεψέ μου εφεξής τον Ενικό, ομοτράπεζε Πανελίστα – όχι επειδή με κατέλαβε ξαφνικά κάποια ανάρμοστη αίσθηση οικειότητας, αλλά για να σου υπενθυμίζω έτσι διαρκώς ότι στο Πάνελ είσαι μόνος σου. Οι άλλοι είναι εχθροί σου – και ποτέ δεν πρέπει να λησμονείς ότι, μόλις βγαίνεις στον αέρα, απαγορεύεται να αφήσεις να αιωρείται, έστω και ως σκιά υποψίας, ότι μπορεί κάποιους από αυτούς, άκουσον, άκουσον, ακόμη και να τους συμπαθείς. Οι απόψεις τους δεν είναι παρά η ακατάσχετη αιμορραγία χρόνου ανάμεσα σε αυτά που είπες πριν και σε αυτά που θα πεις μετά. Κανένας δεν πρόκειται να σου παραχωρήσει το παραμικρό δευτερόλεπτο. Μη σου διαφεύγει εξάλλου ότι εκεί δεν βρίσκεσαι για να απαντήσεις στις άκαιρες, αποπροσανατολιστικές, προβοκατόρικες και υπονομευτικές ερωτήσεις του αργυρώνητου δημοσιογράφου που προσχηματικά συντονίζει μα ουσιαστικά πατρονάρει τη συζήτηση. Εάν οι ερωτήσεις του δεν συνάδουν με τις απαντήσεις που έχεις κουβαλήσει από το σπίτι σου, τόσο το χειρότερο για τις ερωτήσεις. Δεν θα χρεωθείς καμία τρία-πουλάκια-κάθονται απάντηση. Στο YouTube, όμως, θα προβάλλεται και θα ξαναπροβάλλεται ανελέητα κάθε δισταγμός, κάθε σαρδάμ και κάθε παλινωδία στην εναγώνια προσπάθειά σου να μην αποφύγεις την ουσία του ερωτήματος. Δεν υπάρχει ουσία, αδερφέ. Στην τηλεόραση είμαστε. Τα λόγια πετούν, οι εντυπώσεις μένουν.
Τέλος, ας διαλύσουμε άπαξ και διά παντός την υπέρτατη παρεξήγηση. Ο τηλεθεατής δεν θέλει να ακούσει τις δικές σου απόψεις. Ο τηλεθεατής θέλει να ακούσει τις δικές του απόψεις από τα δικά σου χείλη. Δεν επιθυμεί να τον πείσεις. Επιθυμεί να πειστεί ότι σε έχει πείσει αυτός. Δεν θα εκτιμήσει την ειλικρίνειά σου. Θεωρεί δεδομένο ότι δεν είσαι ειλικρινής. Δεν θα επαινέσει την ψυχραιμία σου εάν τον εξοργίζουν τα λόγια των συνομιλητών σου, ούτε θα επιβραβεύσει το ξέσπασμά σου εάν συμφωνεί μ’ εκείνους. Ακόμη κι ένας πακτωλός επιχειρημάτων μπορεί να αποδειχτεί ανεπαρκής εάν αφήνει ταυτόχρονα να διαφαίνεται η περιφρόνησή σου προς τα επιχειρήματα του τηλεθεατή. Εάν δεν ενστερνίζεσαι τις εμμονές του. Εάν δεν συμμερίζεσαι τις φοβίες του. Εάν δεν κανακεύεις τις αυταπάτες του. Φίλε, μην το ψάχνεις. Δεν κερδίζεις ποτέ κάποιον που ούτε διανοείται ότι θα χάσει.
