Ονειρεύομαι την Ευρωβουλή

Τη Μεγάλη Τετάρτη τα παλιά μου Camper βυθίστηκαν στη μοκέτα του καφέ των Ευρωβουλευτών, την ώρα που ένα παλιό στέλεχος της κοινοβουλευτικής μας αντιπροσωπείας κουβαλούσε τον καπουτσίνο μου. Το ύφος της συζητήσεώς μας δεν ήταν, απλώς, αντίστοιχο του χώρου. Μπορούσες να αφαιρέσεις τα πάντα από γύρω μας, να βάλεις ένα παράθυρο με θέα στην αγγλική ύπαιθρο, να πάρεις τον καφέ και να βάλεις στα χέρια μας τσάι. Συζητούσαμε σαν δύο Αγγλίδες δεσποινίδες, ανέγγιχτες από τον έρωτα, σημαδεμένες από τον καιρό.

«Εγώ πιστεύω ότι θα εκλεγείτε. Ανεξαρτήτως του έργου σας, αν ο ψηφοφόρος επιμετρήσει εμπειρία και προσβάσεις, θα σας χορηγήσει, χωρίς δεύτερη σκέψη, ένα σταυρό». Το έλεγα και, μεταξύ μας, το πίστευα. «Αγαπητέ μου, στην αρένα οι θεατές υποστηρίζουν εκείνον που αναγνωρίζουν περισσότερο, το μάτι αναζητεί πάντα δημοφιλείς προορισμούς». Ένας κύβος ζάχαρης ερρίφθη εντός του καπουτσίνο, επιβεβαιώνοντας την αποδοχή, από μέρους μου, του ισχυρισμού που μόλις άκουσα. Πράγματι, είναι πολύ πιθανό τον προσεχή μήνα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να συνεχίσουν με τον Θοδωρή Ζαγοράκη μία συζήτηση που ξεκίνησαν με τη Μαριέττα Γιαννάκου ή τη Ρόδη Κράτσα. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ με τον Θοδωρή θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες, ημέρες και μήνες για το ευρωπαϊκό μέλλον. Του ΠΑΟΚ μας, όχι της χώρας. Ρουφώντας, με την επιβαλλόμενη ευπρέπεια, μία γουλιά καπουτσίνο, ο συνομιλητής μου αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως πώς είναι δυνατόν ο Σαμαράς να σύρθηκε από τον Βενιζέλο στον παραλογισμό της σταυροδοσίας. «Είναι εμφανές ότι δεν έχετε εμπειρία διαζυγίου» είπα και αν είχα κουλουράκι θα το έσπαζα, ώστε ο ήχος να επενδύσει με στόμφο το λόγο μου. «Ο Βενιζέλος είναι για τον Σαμαρά κάτι σαν πρώην σύζυγο. Δεν αρκεί να πληρώνει τη διατροφή, πρέπει να έχει και το νου του ώστε εκείνη να είναι καλά, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν τα παιδιά».

Έφυγα από το καφέ των Ευρωβουλευτών και κατευθύνθηκα στο καφέ που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου Winston Churchill. Aναρωτήθηκα πόσοι εκ των νέων Ελλήνων ευρωβουλευτών θα γνωρίζουν ποιος ήταν ο άνδρας και για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί ως άγαλμα. Ασφαλώς οι περισσότεροι θα γνωρίζουν τα του βίου του, αν και είμαι βέβαιος ότι ορισμένοι θα συνδέσουν το μικρό του όνομα με μάρκα τσιγάρων. Ο άνθρωπος που συνάντησα εκεί είναι στο κοινοβούλιο πιο παλιός και από τις καρέκλες του καφέ, υποθέτω αρχαιότερος και του αγάλματος Churchill. Μου διηγήθηκε χαριτωμένες ιστορίες που, δυστυχώς, δεν δύναμαι να δημοσιεύσω, λόγω έλλειψης στοιχείων και παραστατικών. Ας πούμε για τον ευρωβουλευτή που επέστρεψε στην πατρίδα, μετά από σειρά θητειών, με δύο εκατομμύρια ευρώ στο λογαριασμό του. «Αν η θητεία σου αφήσει λιγότερα από μισό εκατομμύριο τότε είσαι ανοιχτοχέρης, δεν κάνεις για πολιτικός. Η τσιγκουνιά είναι για την πολιτική ό,τι και τα σπυράκια στην ιλαρά». Μου διηγήθηκε για κάποιον άλλον που διόρισε το γιο του. «Άξιο παιδί, αλλά ήταν γιος του, ακούστηκε κάπως άκομψο όταν διορίστηκε ως συνεργάτης του. Τώρα, βέβαια, δεν μπορούν να προσλάβουν συγγενείς πρώτου βαθμού». Θυμήθηκε ιστορίες από τα παλιά, όταν οι ευρωβουλευτές εισέπρατταν το ποσό που μπορούσαν να διαθέσουν για αμοιβές συνεργατών τους. «Υπήρχαν ορισμένοι, πρόθυμοι να βάζουν τακούνια και να παριστάνουν τη γραμματέα του». Εκφράσαμε αποτροπιασμό, μετά χλεύης και χολής, για το παλιό κόλπο με τα αεροπορικά εισιτήρια της οικονομικής θέσης που κατατίθεντο ως μπίζνες, προκειμένου ο ευρωβουλευτής να τσεπώνει τη διαφορά. «Είμαι σε πτήση Βρυξέλλες-Στρασβούργο.

Λόγω καιρού δεν μπορούμε να προσγειωθούμε. Έπρεπε να έβλεπες την ανησυχία στα πρόσωπα. Όχι για το αεροπλάνο, αλλά για την ενδεχόμενη καθυστέρηση στην ολομέλεια που θα τους στερούσε τα 304 ευρώ της ημερήσιας αποζημίωσής τους». Τρεις μέρες έμεινα στο Στρασβούργο και πέντε ονειρευόμουν τον εαυτό μου ευρωβουλευτή. Να κινούμαι με αύρα σε ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον, υποκρινόμενος ότι τα μίζερα ελληνικά βρίσκονται στο κέντρο της σκέψης μου. Να γευματίζω αργά χαζεύοντας σέξι γυναίκες – εκπληκτικά υψηλό το ποσοστό τους εκεί μέσα. Και ναι, θα δωρίζω τμήμα των αποδοχών μου σε ένα ίδρυμα για την αποκατάσταση ανορεξικών μοντέλων που ίδρυσε μία ορθόδοξη μοναχή σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του LA. 

giannakidis@protagon.gr