Ο Φώτης Γεωργελές γράφει με αφορμή την επίθεση στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη για την συναυλία της εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, σχεδόν με σόκαρε, στο πρόσφατο περιστατικό με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη ήταν η σιωπή των συναδέλφων της καλλιτεχνών, πλην Σαββόπουλου.
Το θέμα είναι ήδη γνωστό. Η Άλκηστις έγινε θύμα μιας απερίγραπτης επίθεσης από τους γνωστούς κύκλους των Social Media και της δημοσιογραφίας. Μια επίθεση κανονική «δολοφονία χαρακτήρος». Με ευφυολογήματα για την «Άλκηστη Δεξιοψάλτη», με αναφορές στην προσωπική της ζωή, με υπενθύμιση μιας διαφήμισης για τράπεζα που έκανε πριν χρόνια, άρα για κάποιο ψεκασμένο ακροατήριο προφανώς «τα παίρνει». Δεν ήταν η πρώτη φορά. Την ίδια αντιμετώπιση είχε η δημοφιλής τραγουδίστρια και πριν δύο μήνες, όταν τόλμησε να ευχαριστήσει «τους ακρίτες μας που φυλάνε τον Έβρο».
Ποιο ήταν υποτίθεται το αμάρτημά της; Πέρασε με ένα μουσικό φορτηγό επί 3 ώρες από γειτονιές της Αθήνας και από νοσοκομεία, τραγουδώντας για τον κόσμο που ήταν κλεισμένος στα σπίτια του και άκουγε από το μπαλκόνι του να περνάει μια νότα ελπίδας και συντροφιάς. Έτσι γίνεται αυτές τις δύσκολες μέρες από τους καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο. Και βέβαια με κάποια συνεννόηση με τις αρχές γίνεται πάντα. Δεν πήγε ο Αντρέα Μποτσέλι, έβγαλε το κλειδί, άνοιξε τον Καθεδρικό του Μιλάνου, μπήκε μέσα και τραγούδησε. Κι εκεί, ο δήμαρχος του Μιλάνου το κανόνισε. Και ναι, συνηθίζεται αυτό το photo opportunity, πάντα γινόταν, οι χορωδίες πηγαίνουν στο Μαξίμου, οι μπασκετμπολίστες φωτογραφίζονται με τον εκάστοτε πρωθυπουργό μετά τη νίκη, οι πρόσκοποι λένε τα κάλαντα, οι start uppers δέχονται τα συγχαρητήρια. Τυπικότητα ή μπανάλ, δεν μας είχε ποτέ απασχολήσει μέχρι τώρα. Πολύ περισσότερο τώρα, που σε μια τέτοια απειλή απέναντι στις ζωές μας, οι συμβολισμοί της ενότητας όλης της χώρας μπροστά στον κίνδυνο είναι πιο αναγκαίοι από ποτέ.
Όμως, από μερικούς αυτές οι νότες προσφοράς έγιναν αντικείμενο πολιτικού μπούλινγκ. Εναντίον κάποιας που ποτέ δεν προκάλεσε κανέναν, που σε όλη της τη ζωή δεν δίχασε ποτέ το ακροατήριό της, δεν στράφηκε ποτέ εναντίον κανενός. Εναντίον κάποιας που την τραγουδούσαν όλοι, ακόμα και όταν το 2015 την είχαν ορίσει οι «άλλοι» υπηρεσιακή υπουργό Τουρισμού. Έπρεπε όμως να πάρει το μάθημά της για να γίνει παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να είναι στρατευμένοι από τη «μία πάντα», να υπογράφουν ψηφίσματα, να είναι κράχτες στα ψηφοδέλτια. Αλλιώς θα αντιμετωπίσουν το συντονισμένο μπούλινγκ μέχρι να συμμορφωθούν.
Μπροστά σε αυτή την κατηγορία οι συνάδελφοι της Άλκηστης σιώπησαν. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτή η τέτοιας βιαιότητας επίθεση στρεφόταν εναντίον όλων τους και όχι μόνο εναντίον της Άλκηστης. Γιατί αν μπορεί να εκστομίζεται αδιαμαρτύρητα η κατηγορία ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη χορεύει σαν αρκούδα που της βαράει το ντέφι η εξουσία, τότε αυτό ισχύει για όλους.
Ισχύει και για τον Σωκράτη Μάλαμα και τους υπόλοιπους που τραγούδησαν στην προεκλογική εκδήλωση του Αλέξη Τσίπρα για το Όχι το 2015; Για τους δεκάδες καλλιτέχνες που τραγουδάνε κάθε χρόνο στα φεστιβάλ των κομματικών νεολαιών; Αν ισχύει για έναν ισχύει για όλους, έτσι δεν είναι; Ή μήπως οι «αριστεροί αρκουδιάρηδες» έχουν ηθικό πλεονέκτημα;
Οι καλλιτέχνες, οι συνάδελφοι της Άλκηστης με τη σιωπή τους, επέτρεψαν ένα κακό προηγούμενο. Τώρα ο οποιοσδήποτε για τον επόμενο οποιονδήποτε Μάλαμα μπορεί να πει το ίδιο. Και κάτι ακόμα χειρότερο. Αν «τα πιο ωραία λαϊκά» δεν μπορούν πια να τα τραγουδάνε οι Νεοδημοκράτες, αν το «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο» απαγορεύεται πια να το τραγουδάνε οι Πασοκτζήδες, μήπως έτσι προκαλούν το υπόλοιπο 70% του ελληνικού λαού να πει καμιά ώρα, επιτέλους, αν έτσι το θέλετε, σύμφωνοι, Κραουνάκη, Μάλαμα, Τσανακλίδου, Κιμούλη και οι υπόλοιποι παίξτε μόνοι σας, παίξτε για «τους δικούς σας», τραγουδήστε στα φεστιβάλ των κομματικών σας νεολαιών, εμάς δε μας αφοράτε πια;
Σας αρέσει αυτός ο κόσμος; Είναι ένας δυστοπικός κόσμος, ένας κόσμος βγαλμένος από το χειρότερο παρελθόν του 20ού αιώνα. Δεν είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζήσουμε. Ούτε η Άλκηστη ούτε ο Μάλαμας τραγουδάνε για κανέναν αρκουδιάρη. Είναι οι αγαπημένοι μας και τραγουδάνε για όλους εμάς. Τα τραγούδια είναι για αυτούς που τα νιώθουν, που τα ψιθυρίζουν, που τα σιγοτραγουδάνε. Οι καλλιτέχνες δεν είναι κομματόσκυλα που χορεύουν με το ντέφι του ενός ή του άλλου κόμματος. Μην επιτρέψουμε ποτέ να γίνουν εργαλεία στην κομματική αντιπαράθεση. Όσοι λοιδορούν τους καλλιτέχνες που δεν συμφωνούν μαζί τους, δεν αγαπάνε την Τέχνη, τη μισούν, τους είναι χρήσιμη μόνο ως εργαλείο κομματικής προπαγάνδας.
9°
