Περιμένοντας τη φιλελεύθερη ηγεμονία

Υποθέτω ότι οι δήμοι θα προλάβουν να μαζέψουν τα σκουπίδια τουλάχιστον από τους κεντρικούς δρόμους στους οποίους θα παρελάσουν τα παιδιά μας τιμώντας την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ξέρω, ξέρω οι εθνικές παρελάσεις με τη γαλανόλευκη δεν ταιριάζουν στα ελληνικά σχολεία και πρέπει να καταργηθούν. Ταιριάζουν μάλλον παρελάσεις σκυθρωπών πιονιέρων με πανό διαμαρτυρίας και κόκκινες παντιέρες καρφωμένες σε γερά καντρόνια δια πάσα χρήση, κατά προτίμηση βίαιη.  

Αλλά να, είδα τους Τούρκους πιτσιρικάδες να χαιρετούν στρατιωτικά μπροστά από τον υπουργό τους την ώρα που τραγουδούσαν «πόσο υπερήφανοι είναι που γεννήθηκαν Τούρκοι» και σκέφτηκα να αφήσουμε και φέτος την ελληνική σημαία να κυματίσει στα χέρια των καλύτερων μαθητών και μαθητριών μας έστω και ανάμεσα από ξέχειλους κάδους σκουπιδιών. Του χρόνου βλέπουμε. Πάντοτε θα είναι καιρός για λίγη επανάσταση ακόμα. Για ανάλογα τραγούδια ελληνικής υπερηφάνειας, ούτε λόγος.    

Μπορεί να είμαστε ως χώρα ο ομφαλός της γης και ως λαός ο εξυπνότερος του κόσμου αλλά δεν χρειάζεται να ξιπαζόμαστε και να διαλαλούμε  τη σπάνια ράτσα μας. Δεν θυμάμαι να υπάρχει δεκάρικος επισήμου παράγοντα εκτός Ελλάδος που να μην εξυμνεί τον απόδημο ελληνισμό που μεγαλουργεί στα ξένα, δοξάζει τη φυλή, τιμά τα ελληνικά χρώματα και άλλα τέτοια ηχηρά και ανούσια. Αλλά στην υπόθεση του εκλογικού δικαιώματος είμαστε λιγάκι σφικτοί. Μην τους διευκολύνουμε με επιστολική ή ιντερνετική ψήφο και τους δώσουμε την ευκαιρία να ρυθμίσουν έστω και ελαφρά τα πολιτικά μας πράγματα. Να νιώσουν κοντύτερα στην πατρίδα τους.  

Γιατί έξω ζουν, δουλεύουν και έχουν ΑΦΜ, δεν ανήκουν σε καμιά από τις πελατειακές ομάδες συμφερόντων και το σύστημα δεν έχει λόγο να ποντάρει πάνω τους. Εξάλλου αυτές οι τεχνοφασιστικές εξελίξεις των κουτόφραγκων δεν είναι προοδευτικά πράγματα. Αν ο ψηφοφόρος δεν περάσει πρώτα από το τραπεζάκι έξω από το εκλογικό κέντρο να πάρει τη γραμμή ή έστω μια μυρωδιά κομματικής αύρας, η ψήφος του δεν λέει, είναι πολιτικά άκυρη. Όλη τη νύχτα καύλωναν, ψηφοδέλτια σταύρωναν που έλεγε και ο συχωρεμένος Τζίμης Πανούσης.

Οι  φευγάτοι πήγαν έξω για να τα κονομήσουν μην τους κάνουμε και χάρες φωνάζει το εμπαθές και κομπλεξικό πλήθος. Είχαν κάνει τις σπουδές τους, είχαν αποκτήσει τους τίτλους και τις δεξιότητές τους και αντί να κάτσουν εδώ να παρακαλούν για μια θέση συμβασιούχου στο Δημόσιο, ή να δαγκώνουν τη σύνταξη της γιαγιάς, τα μάζεψαν και έφυγαν. Και μάλλον έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Θα πρέπει η πατρίδα να προχωρήσει πολύ και να σταθεροποιηθεί καλά για να γίνει και πάλι ελκυστική στα ικανά ξενιτεμένα παιδιά της. Μια χώρα με παραγωγική καχεξία και ισχνή καινοτομία που χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της θέλει πολύ δουλειά για να κοιτάξει στα μάτια την προηγμένη Δυτική αλλά και Ανατολική Ευρώπη. Εξάλλου η αριστεία είναι ελιτισμός και πρέπει να την αποφεύγουμε όπως είπε και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, δηλαδή ο Μπαλτάς της κεντροδεξιάς παράταξης.

Διότι όπως βλέπετε η αλλεργία στην ατομική  πρόοδο που οδηγεί στην συλλογική ευημερία δηλαδή στην εθνική ανάταση είναι διαπαραταξιακή. Την έφερε στο σχολείο η αριστερά και μάλιστα η ανανεωτική που ήταν εναλλακτική και κάπως, και την κόλλησαν όλα τα παιδάκια από όλες τις παρατάξεις. Και αν θέλει σήμερα ο δεξιός να δείξει πρόοδο, ανεκτικότητα και ευαισθησία τα χώνει στα πρότυπα πειραματικά σχολεία των ελίτ και ξαλαφρώνει. Αλλά δακρύζει που του πήραν οι σκοπιανοί το όνομα Μακεδονία. Γιατί ο πατριωτισμός πρέπει να είναι καθυστερημένος, φανφαρόνικος, υποκριτικός και μεγαλόστομος αλλιώς, για τον οπισθοδρομικό πολίτη δεν υπάρχει. Η πατρίδα δυσκολεύεται να αγαπήσει έναν ανεπτυγμένο, καινοτόμο, ψηφιακό εαυτό της. Την τρομάζει γιατί δεν μπορεί να τον διαβάσει. Και πού να ξέρει τι γράφει και τι της ξημερώνει.

Μπορεί όμως να φαντασιώνεται πως ζει στην Gotham City, πως είναι ο Joker που ο νεοφιλελευθερισμός του έκοψε το κοινωνικό κράτος και τα χάπια, που ο ανάλγητος βιομήχανος βίασε τη μάνα του και τώρα κάνει πως δεν τον ξέρει, που τα μέσα ενημέρωσης τον χλευάζουν και τον εξαπατούν, που στη δουλειά οι συνάδελφοι τον ειρωνεύονται, και τον χρησιμοποιούν, ένας απόκληρος που «από παντού τον διώχνουνε στο τρόλεϊ τον σπρώχνουνε» και αυτός παίρνει ένα πιστόλι και καθαρίζει τους κακούς, μέχρι και τη μάνα του. Και γίνεται η θρυαλλίδα για να ξεσπάσει η παγκόσμια επανάσταση σε όλες τις Gotham  όλου του μάταιου και άδικου τούτου κόσμου. Και η βρόχα έπεφτε right through. Και μη χειρότερα.

Η πατρίδα έχει απέναντί της μια επικίνδυνη πεντάδα που είναι έτοιμη να τη βάλει στα καλάθια αλλά μόλις τώρα κάποιες ελίτ δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Ο υπόλοιπος  κόσμος απλώς κοιτάζει και φοβάται μην έρθουν οι ιδιώτες και μαζέψουν τα σκουπίδια. Μεταναστευτικό, δημογραφικό, τούρκικη επιθετικότητα, φυγή νέων, πολιτισμική παρακμή. Πέντε σκληρές αιχμές στο διάβα μας. Σε συνδυασμό με την παραγωγική πενία παράγουν μείγμα ασφυκτικό και δηλητηριώδες. Αλλά το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται. Δεν δείχνει διατεθειμένο να το αντιμετωπίσει. Τα γράμματα που έμαθε στη μεταπολίτευση δεν του επιτρέπουν να διαβάσει συλλογικά τις εξελίξεις.    

Η ομάδα του Μητσοτάκη και η πνευματική ελίτ που αμέσως ή εμμέσως τη στηρίζει δείχνει ότι έχει επίγνωση της κατάστασης. Πασχίζει να διατυπώσει ένα κάποιο συνεκτικό αφήγημα που υπόσχεται την εθνική ανασυγκρότηση. Προτάσσει την οικονομία και την ασφάλεια, σχεδιάζει καινοτομίες στη δημόσια διοίκηση, νομοθετεί υπέρ της επιχειρηματικότητας, αλλά και καρκινοβατεί προς το παρόν στην Εκπαίδευση, ή αδυνατεί στο δυσεπίλυτο «μεταναστευτικό».

Η αντιπολίτευση αλλά και μέρος της συμπολίτευσης είναι κυριολεκτικά αλλού. Ακόμα ξεφουρνίζει αριστερές ή εθνικιστικές αρλούμπες και «προοδευτικά» στερεότυπα, κάνει προσωπικές και προσβλητικές επιθέσεις στους πολιτικούς της αντιπάλους, πολιτεύεται με γνώμονα το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό κατά το δοκούν.

Είναι έτοιμη να επιφέρει οποιοδήποτε πλήγμα στους δημοκρατικούς θεσμούς αρκεί να καρπωθεί ψήγματα παροδικής πολιτικής ισχύος. Γελοίος και ανάξιος κόσμος που επιλέγεται από τους ψηφοφόρους του επειδή ακριβώς είναι ανάξιος και γελοίος. Είναι η μισή και βάλε Ελλάδα που όταν έσπασε το γελοιόμετρο αγάπησε το αριστερόμετρο.    

Αν ο Μητσοτάκης αποτύχει η αριστεροδεξιά θα επιστρέψει για να βυθίσει και πάλι τη χώρα στην ανοησία. Η πλειοψηφία δεν νοιάζεται επί της ουσίας ούτε για τον πολιτισμό ούτε για την πραγματική παιδεία, ούτε για το κράτος δικαίου ούτε για το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Όλα αυτά της αρέσουν αρκεί να είναι η τσέπη της γεμάτη με τη λιγότερη προσπάθεια.

Σε κάθε φάση της νεώτερης ιστορίας, την πατρίδα μας δεν την έσωναν οι αδέξιες λαίμαργες πλειοψηφίες αλλά οι επιδέξιες λιτοδίαιτες μειοψηφίες. Αρκεί να έχουν ταλαντούχους και εργατικούς ταγούς  που βρίσκονται εκεί όπου συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, έχουν την τύχη με το μέρος τους, τολμούν και κυρίως επιμένουν. Η «Νέα Κανονικότητα» θα επιβιώσει μόνο υπό καθεστώς φιλελεύθερης ηγεμονίας. Και αυτή αργεί. Αλλά βρίσκεται στον σωστό δρόμο.