Πώς υπογράφτηκε η συμφωνία μη επίθεσης η οποία θα σήμαινε την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου
23 Αυγούστου 1939, ο υπουργός εξωτερικών της Ναζιστικής Γερμανίας, Γιοάχιμ Φον Ρίμπεντροπ, πήγε στη Μόσχα. Ήταν σχεδόν δυο εβδομάδες πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου ο Χίτλερ ήθελε να εισβάλει στην Πολωνία και ήθελε να είναι σίγουρος πως η ΕΣΣΔ θα έμενε εκτός πολέμου. Ωστόσο επίσημα οι Ναζί μισούσαν τους Ρώσους Σοβιετικούς Κομμουνιστές. Στο παρελθόν, ο Χίτλερ είχε περιγράψει το Στάλιν και τους κομμουνιστές, ως διεθνής συντεχνία εγκληματιών. Παρόλα αυτά ο Ρίμπεντροπ έπρεπε να συνεργαστεί με το Στάλιν και τον υπουργό εξωτερικών του, Μολότοφ.
Σε μια επιβλητική αίθουσα ο Ρίμπεντροπ, συναντά τους Σοβιετικούς αξιωματούχους. Ξεκινάει η συζήτηση από μεριάς του Γερμανού υπουργού εξωτερικών, λέγοντας, πως ο Φύρερ, τον είχε εξουσιοδοτήσει να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης για 100 χρόνια. Το λόγο παίρνει αμέσως μετά ο Στάλιν και απαντάει πως αν υπόγραφαν για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ο κόσμος θα γελούσε μαζί τους. Γι’ αυτό λοιπόν η αντιπρόταση του Ιωσήφ Στάλιν ήταν 10 χρόνια. Οι Ναζί και οι Σοβιετικοί παραμέρισαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και άρχισαν να συζητούν για τις σφαίρες επιρροής της ανατολικής Ευρώπης. Ο Στάλιν ήθελε να συμπεριληφθεί στη Σοβιετική σφαίρα επιρροής όλα τα εδάφη της Λετονίας. Ο Ρίμπεντροπ όμως δεν είχε τέτοια εξουσιοδότηση. Αμέσως λοιπόν ζήτησε μια ολιγόλεπτη διακοπή για να επικοινωνήσει με τον Φύρερ του.
Ο Φύρερ περίμενε στο Μπέργκχοφ στα βουνά της Βαυαρίας. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Όλοι ένιωσαν μια ένταση. Κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος, ο Χίτλερ, δεν μιλούσε[1]. Ο Ρίμπεντροπ επανέρχεται στην αίθουσα των συνομιλιών και δηλώνει πως ο Φύρερ συμφωνεί στην απαίτηση του Στάλιν. Επίσης τονίζει πως η διαχωριστική γραμμή για την Πολωνία θα είναι ο ποταμός Βιστούλας. Με αυτά από αυτό το μόνο που ηχούσε στην αίθουσα ήταν ο ήχος από το τσούγκρισμα των πορσελάνινων ποτηριών που περιείχαν την ακριβή σαμπάνια για να γιορτάσουν τη συμφωνία.
Ο Χίτλερ περίμενε για την επιβεβαίωση της συμφωνίας, ενώ πάνω από το Μπέργκχοφ μαζεύονταν σύννεφα. Ο ουρανός ήταν κόκκινος. Τρομακτικός, σκληρός, όμορφος. Κάποιος από τους παρευρισκόμενους πετάγεται και λεει πως αυτό δεν είναι καλός οιωνός[2].
Οι Ναζί θέλοντας να εφαρμόσουν τα σχέδια τους για τον Blitzkrieg[3] έπρεπε να παραμερίσουν τις ιδεολογικές διαφορές τους με τους Σοβιετικούς. Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως η 23η Αυγούστου έχει καθιερωθεί ως η Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης υπέρ των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού.
Ο Κόκκινος στρατός είχε συμμαχήσει με τη Βέρμαχτ διότι ήθελαν να εφαρμόσουν τα επεκτατικά τους σχέδια, οι μεν στην Πολωνία και οι δεν στις χώρες της Βαλτικής αλλά και ενός μέρους της Πολωνίας. Ο Σταλινισμός και ο Ναζισμός είναι δυο ιδεολογίες που τόσο στην πρακτική τους αλλά και στην ιδεολογία τους είναι ακριβώς το ίδιο. Οι Ναζί ήθελαν την αναγέννηση του ανθρώπου με βάση τα φυλετικά κριτήρια (ξανθιά μάτια, γυμνασμένο σώμα) ενώ οι Σοβιετικοί επιθυμούσαν το ίδιο αλλά με κοινωνικά κριτήρια (Πάλη των τάξεων).
Κάπως έτσι λοιπόν, υπογράφτηκε η συμφωνία μη επίθεσης η οποία θα σήμαινε την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνέχεια είναι γνωστή. Την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου θα εισβάλουν εξ ανατολής στην Πολωνία οι Ρώσοι και από τη Δύση οι Γερμανοί. Θα επακολουθήσει η σφαγή στο δάσος του Κατύν όπου οι Σοβιετικοί θα τη φορτώσουν στους Ναζί και το έγκλημα αυτό θα αποκαλυφθεί χρόνια αργότερα από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με την κατάρρευση του κομμουνισμού.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
11°
