Είδα τις προάλλες ένα παράξενο όνειρο, γλυκό και τρομακτικό μαζί. Ήμουνα, λέει, στο συνέδριο της Δημάρ (όλα μπορεί να συμβούν όταν ελευθερώνεται το ασυνείδητο), μόνο που αυτό δεν γινόταν στον Κεραμεικό αλλά σε κάποιον άγνωστο χώρο. Υπήρχε ένα μεγάλο μπαρ στη μια πλευρά, που μου θύμιζε κάπως μια σκηνή από την ταινία «Λάμψη», το αριστούργημα του Στάνλει Κιούμπρικ, όπου ο επιστάτης του ερημικού ξενοδοχείου (Τζάκ Νίκολσον) φαίνεται να συμμετέχει σε ένα πάρτυ με βαμπίρ (κανονικά, όχι πολιτικά) σε κάποια κρυφή υπόγεια αίθουσα του κτιρίου. Σ' αυτό το μέρος, λοιπόν, προχωρούσα ανάμεσα στον κόσμο και προσπαθούσα να βρώ παλιούς γνωστούς αλλά δεν αναγνώριζα σχεδόν κανέναν. Κάποιοι με κοίταζαν περίεργα, άλλοι με καλωσόριζαν και μου έσφιγγαν το χέρι ύστερα από τόσον καιρό, όμως κάτι δεν πήγαινε καλά, μια γενική αμηχανία και μια αβεβαιότητα επικρατούσε. Κάποια στιγμή πλησίασα προς το μπαρ και, κοιτάζοντας απέναντι στον καθρέφτη, παγωσα. Αυτός που έβλεπα, δεν ήμουν εγώ! Δεν θυμάμαι καλά το πρόσωπο που αντίκριζα αλλά σίγουρα δεν ήταν το δικό μου. Ξύπνησα έντρομος και καταιδρωμένος.
Δεν έχω το τηλέφωνο του Γιώργου Βέλτσου να τον ρωτήσω τι εννοεί με το «εγώ είμαι ένας άλλος», ούτε ενόχλησα ένα φίλο ψυχίατρο ειδικό στην ερμηνεία των ονείρων αλλά άσχετο με την πολιτική. Η δική μου μέθοδος είναι συνήθως η δημόσια συζήτηση και ο αυτοσαρκασμός. Μπορεί να μην είναι πάντα τόσο αποτελεσματική, όμως είναι σίγουρα πιό οικονομική. Κι ύστερα, άντε να εξηγήσεις στο γιατρό την ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς, τι έγινε στην πόλη το '98, γιατί απέτυχε ο ήπιος εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη, τι κατέστρεψε η βάναυση προσαρμογή του μνημονίου, γιατί έφυγε η Δημάρ πρώτα απ το Σύριζα και μετά απ την κυβέρνηση που συμμετείχε, τι σημαίνει η «πρωτοβουλία των 58» για την κεντροαριστερά... «Αδικα βασανίζεσαι τόσα χρόνια», θα μου έλεγε. «Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντήσεις, ούτε καν ενδιαφέρον. Δεν μπορούσατε τουλάχιστον να γίνετε 69;». Σεξιστής ο γιατρός.
Σπεύδω, λοιπόν να δώσω και πάλι τη δική μου πρόχειρη και αναγκαστικά συνοπτική ερμηνεία. Η βαμπιρική αναφορά του χώρου παραπέμπει σαφώς στην ανάγκη να αλλάξουν όλα όσα γνωρίζαμε κι έχουν πιά οριστικά τελειώσει. Ολα πρέπει να επινοηθούν απ την αρχή. Το ίδιο ισχύει και για τον καθένα απο μας, που πρέπει να βρεί έναν καινούργιο ρόλο, ένα νέο "εγώ" στην ανοιχτή και δυναμική πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Οσο για την κεντροαριστερά και τη Δημάρ, είναι προφανές πως δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη. Αν δεν συμβούν αυτά, η όλη προσπάθεια θα είναι άλλη μια «επιδρομή στο άναρθρο», ένα πάρτι βρυκολάκων, ένα όνειρο χειμερινής νυκτός σαν αυτό που σας αφηγήθηκα σήμερα ότι είδα.
