Από τη διαστρέβλωση στην άνοια

Στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής οι συνήθεις αδυσώπητες μάχες περί όνου σκιάς μαίνονται αδιακόπως. Η κυβέρνηση αποσπά διεθνείς διθυράμβους, στηριγμένους πάλι σε ανακριβή στοιχεία. Ανακριβέστερα δεδομένα αναγορεύουν και τον «challenger» κ. Τσίπρα (περιοδικό «Foreign Policy», τρομάρα των πηγών του) ως έναν από τους 100 σημαντικότερους πλανητάνθρωπους.

Ο Δραγασάκης ξελασπώνει τον Γιωργάκη, αποενοχοποιώντας το «λεφτά υπάρχουν», χτυπώντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και τους Γιωργακιστές που ζουν για να μισούν τον Βενιζέλο και αποτελούν εξαιρετική ψηφοθηρική λεία. Και τη νομιμοποίηση του νέου «λεφτά υπάρχουν», που επιμελώς μεθοδεύει ο Πρόεδρος. Ο λαϊκισμένος λαός βλέπει ότι αυτό είναι ένα μαρκετίστικο κουτόχορτο για κορόιδα, αλλά ασμένως πάει και το τρώει. Είδες τι κάνει η χρεία της ανέχειας;

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στηρίζουν ασταμάτητα την ανομολόγητη αιτία του κακού, το πελατειακό παρακράτος. Και απαθής πρωταγωνίστρια του εθνικού δράματος, η άρρωστη κοινωνία μας, βυθίζεται στη νέκρα των άκρων. Ενώ τα άκρα, μαζί με τα μέσα, στηρίζουν το παρακράτος αυτό. Τέλεια.

Η διαστρεβλωτική απάτη της «απεργίας» καλά κρατεί. Ενώ πλέον είναι εξόφθαλμο ότι δεν πρόκειται για απεργία, αλλά για κατάφωρα παράνομη κατάληψη του δημόσιου χώρου, κανείς δεν σκάει. Ούτε και ο θεματοφύλακας του κράτους δικαίου, η κουρασμένη Δικαιοσύνη φαίνεται ότι θορυβήθηκε από το προ δύο εβδομάδων κείμενο: Της Δικαιοσύνης «απεργία» νοητή.

Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι το έπιασαν το υπονοούμενο και γι’ αυτό τώρα ορισμένοι καταληψίες το άλλαξαν το παραμύθι και έπαψαν να τραμπουκίζουν κατά όσων ήθελαν να μπουν στις αίθουσες. Τώρα, πάμε ένα βήμα παραπέρα. Ας απαιτήσουμε και το δέον προσωπικό ασφαλείας, βεβαίως, βεβαίως, που ακόμα τους είναι ακατανόητη έννοια.

Στην αποβλακωμένη κοινωνία, πάντως, ακόμα παραμένει κυρίαρχη η βεβαιότητα ότι όταν εγώ γουστάρω να πετύχω κάτι, δικαιούμαι να καταστήσω όμηρο τον κάθε άσχετο που θα βρεθεί μπροστά μου. Και αυτό είναι «δίκαιος εργατικός αγώνας», όπως έλεγε ένας τραμπούκος καταληψίας διοικητικός υπάλληλος, που απαγόρευε βάναυσα σε ένα καθηγητή να περάσει την πύλη του πανεπιστημίου. Ενώ μια άλλη συντραμπούκα δήλωνε ότι «η κυβέρνηση μας απειλεί και μας εκβιάζει», θυμίζοντάς μας τη ρουμελιώτισσα γιαγιά που λέει «γάτος γαμεί και γάτος σκούζει». Ποιος εκβιάζει; Ο ψοφοδεής κ. Αρβανιτόπουλος, που φοβάται και τη σκιά του και, έχοντας καταντήσει άθυρμα των καταληψιών, διασύρεται βυθιζόμενος στην παλινωδική ανυποληψία του;

Αλλά δεν ήταν μόνο οι διοικητικοί που έπαιζαν τις κουμπάρες των εργατικών αγώνων. Δεν ακούσατε ένα φοιτητή προχτές να δηλώνει στομφωδώς στα κανάλια «χρειάζεται ένα μέτωπο καθηγητών, διοικητικών και φοιτητών, για να διώξουμε την κυβέρνηση των μνημονίων»; Σκέφτηκε ποτέ ο κακομοίρης τι σημαίνει πελατειακό ιδιωτικό παρακράτος και πόσο αυτό δουλεύει εις βάρος των συμφερόντων, τόσο του ίδιου όσο και ολάκερης της γενιάς του; Και πόσο αστείος γίνεται όταν (ως μέλος ταγμάτων εφόδου) «χτίζοντας πόρτες» καθηγητικών γραφείων στηρίζει έναν «αγώνα» αντικοινωνικό, που στρέφεται και ευθέως εναντίον του;

Για να δούμε λίγο αυτή την αντικοινωνικότητα. Αλήθεια, πόσο «εργατικός» είναι ο «αγώνας» ενός προνομιούχου πελάτη, που ποτέ δεν απολύεται, ακόμα και αν είναι αργόμισθος ή και επίορκος; Είναι άλλο ζήτημα πικρό, το πώς άθλιες, θρασείες, λιμασμένες, ξιπασμένες συντεχνίες, συγκροτημένες στη βάση του δόγματος «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» κάνουν ό,τι γουστάρουν εις βάρος της κοινωνίας. Και φυσικά το κάνουν στο όνομα της κοινωνίας. Και αναιδώς επικαλούνται το άλλο δόγμα «στο ελληνικό δημόσιο δουλεύουν μόνο οι μαλάκες και τα ρολόγια».

Έτσι πορεύονται ανενόχλητα και κρύβονται πίσω από το δράμα λίγων φιλότιμων και άξιων συναδέλφων τους, στις πλάτες των οποίων στηρίζεται η δημόσια διοίκηση και μαζί όλος ο τόπος. Και προτάσσοντας τον ηρωισμό αυτών των λίγων, βγαίνουν λάδι –αν μπλοκ– οι άθλιες αυτές συντεχνίες. Λέει; Δεν λέει. Δεν είναι όμως αυτά τα μόνα δείγματα της αντικοινωνικότητάς τους.

Όταν λογικά θα έλεγες φασιστική την κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας και έρχεται μια συντεχνία να λέει αυταρχική και φασιστική την παρεμπόδιση αυτής της κατάλυσης, τι γίνεται; Ο κ. Πελεγρίνης έλεγε ότι πλήττεται το έθνος από αυτή την παρεμπόδιση της κατάλυσης της δημοκρατίας. Τώρα λέει το μνημειώδες ρητό που περνάει στην Ιστορία: «Αισθάνομαι δέος για την απεργία των Δ.Υ., όπου οι υπάλληλοι δίνουν το αίμα τους για να σώσουν τις σάρκες τους».

Αυτός ο φιλόσοφος είναι μέγας ποιητής εκ του προχείρου, θα ’λεγες. Αλλά δεν θα ξέχναγες να παρατηρήσεις ότι παρέχει πάντα αφειδώς και ηθικό έρεισμα στους «απεργούς», κλείνοντάς τους το ματάκι, για να πάρουν ανάσα και να συνεχίσουν. Αφού του έδωσε και αυτουνού έρεισμα η συντεχνία του να συνεχίσει να κάνει τον πονηρούλη.

Έτσι, αποκαλεί υποτιμητικά «5η φάλαγγα» τους αληθινούς καθηγητές πανεπιστημίου (προσωπικότητες του κύρους του Μπερτσιμά, του Νεχαμά κ.λπ.) που απαρτίζουν το Συμβούλιο του Καποδιστριακού. Και έχουν φρίξει με τις γελοιότητες που λαμβάνουν χώρα στο φεουδαλικό περιβάλλον της καθ’ ημάς δημοκρατικής εκπαίδευσης. Ας όψονται όσοι πολλοί ευθύνονται για την ουσιαστική αποδυνάμωση του νόμου Διαμαντοπούλου. Από κει άρχισε ο κατήφορος.

Το επίσημο ιδεολόγημα του πελατειακού παρακράτους, με τη συνεπικουρία και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εσχάτως είναι η πιπεριά του επανεμφανισθέντος φαντάσματος των «δημοσίων» αγαθών. Εδώ η διαστρέβλωση χτυπάει κόκκινο.

Το βερίκοκο είναι η δημοκρατική πιπεριά «στόχος της κυβέρνησης είναι η διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου». Και το κερασάκι «η κυβέρνηση χτυπάει τον Πελεγρίνη με στόχο το δημόσιο πανεπιστήμιο». Και αυτός ο σμπάρος φέρνει δυο τρυγόνια. Και τι καλός που είναι ο συντεχνιακός ήρως (καθηγητών και διοικητικών πελατών) Πελεγρίνης, αλλά και πόσο δίκαιος είναι «ο αγώνας μας υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου».

Και ο πρύτανης του Αριστοτελείου, γνωστός από την περίφημη πανάκριβη τουαλέτα στο γραφείο του και από τα συφερτικά κουμάντα με τα σκουπίδια πέρσι, πήρε επίσης θέση υπέρ Πελεγρίνη. Τη στήριξε στο εξής σκεπτικό. «Κόβοντας δαπάνες από την παιδεία, καταστρέφεις τη σημαντικότερη επένδυση για έξοδο από την κρίση». Λογικό δεν ακούγεται; Μόνο που αποκρύπτει ότι εδώ δεν έχουμε επένδυση στην παιδεία, αλλά αποεπένδυση στο πελατειακό παρακράτος που πνίγει τον τόπο. Πάλι διαστρέβλωση, δηλαδή, να ονομάζουμε επένδυση τις καταναλωτικές ανάγκες της πελατείας μας…

Αυτές οι ακαμψίες και οι γενικεύσεις το μόνο αποτέλεσμα που λογικά φέρνουν είναι να μην εξαιρεθούν από τη διαθεσιμότητα κάποιες περιπτώσεις που πραγματικά θα ήθελαν ειδική αντιμετώπιση. Στόχος τους μόνος είναι να σώσουν τους επίορκους, αργόσχολους και προνομιούχους πελάτες. Και οι θρασύτεροι από αυτούς θα σωθούν. Εκείνοι που δεν γλιτώνουν συνήθως είναι οι λιγότερο βυσματωμένοι.

Μαζί με την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της μικρής ιστορίας των λίγων φιλότιμων ηρώων, υπάρχει φυσικά και η πιπίλα με το γελοίο φάντασμα του «κοινωνικού αυτοματισμού». Την ανυπαρξία αυτού του ιδεολογήματος έχουμε αναλυτικά εξηγήσει παλιότερα. Είναι ένα ακόμα ψευδοεπιχείρημα που χρησιμοποιεί το ιδιωτικό μικροσυμφέρον μιας συντεχνίας, όταν επικαλείται το δημόσιο συμφέρον. Και όταν τέτοιο δημόσιο συμφέρον δεν διακρίνεται ούτε με κιάλια, τότε λέμε, πω, πω, ένας κοινωνικός αυτοματισμός!

Και έτσι οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα υπέρ των συντεχνιακών πελατών και εις βάρος της μη εκπροσωπούμενης φθίνουσας εργατικής τάξης, αλλά κυρίως εις βάρος της λούμπεν τάξης των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ξέρετε, αυτών που θα έπρεπε να εκπροσωπεί η ΓΣΕΕ, αλλά έλα που εκπροσωπεί προνομιούχους υπαλλήλους ΔΕΚΟ και δεν χωρούνε οι λούμπεν στις τάξεις της. Πάλι τέτοια αντιλαϊκά θα λέμε τώρα;…

Τα ίδια περίπου ισχύουν και στο μέτωπο της Υγείας, μόνο που εδώ έχουμε αληθινή απεργία και όχι κατάληψη, τουλάχιστον στα περισσότερα μέτωπα. Απλώς θα χρειαστεί κι εδώ κάποιο προσωπικό ασφαλείας, αγαπητοί θεράποντες της Ιπποκράτειας επιστήμης, που παρά τις δηλώσεις σας δεν υπάρχει πουθενά…

Κατά τα άλλα, business as usual, το προαγγελθέν «απεργιακό» ξεσάλωμα που θα ανέτρεπε στους δρόμους τη μνημονιακιά κυβέρνηση, καλά κρατεί. Πέρασε από τα σχολεία στα πανεπιστήμια, από την ΕΡΤ στην υγεία. Είχαμε και τους σχολικούς φύλακες που πήγαν να καταλάβουν το γραφείο του Μητσοτάκη και όταν εκδιώχθηκαν κατέλαβαν το οδόστρωμα από κάτω. Όταν απωθήθηκαν και από κει, ο κ. Λαφαζάνης βροντοφώναξε στεντορείως: «Είναι ντροπή για τη χώρα αυτή η αυταρχική κυβέρνηση που παρενοχλεί μια ειρηνική διαμαρτυρία!».

Άμα έχει τέτοιο ακαταλόγιστο ένας βουλευτής, πιθανός αυριανός υπουργός (χε,χε), να μην ξεχωρίζει το ειρηνικό από το βίαιο, γιατί να μην το έχει και ο ατυχής παραζαλισμένος απολυμένος; Και ξαναλέμε. Μην πείτε ότι δεν πονάω για τους απολυμένους. Ας μην επικαλούμαι προσωπικές μου μαρτυρίες. Ας σας ξαναθυμίζω διαρκώς, πόσο άκαρδοι είναι όλοι οι προνομιούχοι πελάτες μπροστά στις απολύσεις ενάμισι εκατομμυρίου ιδιωτικών υπαλλήλων.

Πόσο άθλιο είναι που και τα αφεντικά τους έμειναν χωρίς δουλειά, γιατί δεν άντεξαν την υπερφορολόγηση. Και πόσο θλιβερό είναι όλων ο πόνος να μαζεύεται για τους ελάχιστους προνομιούχους πελάτες, που απολύονται. Όταν μάλιστα είναι σκανδαλωδώς γνωστό ότι αυτοί οι πελάτες είναι το βάρος που ρουφάει την υπερφορολόγηση και προκαλεί τα λουκέτα και τις άπειρες αφόρητες ιδιωτικές απολύσεις, για τις οποίες δεν χύνεται δάκρυ…

Και γιατί τόσος τσαμπουκάς στο κυρίαρχο καθεστώς της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου; Είναι απλό. Οι οργανωμένοι πελάτες δρουν μαζικά για να αποτρέψουν το μόνο όπλο που έχει η δημοκρατία για να βελτιώσει τη διοίκηση, απαλλάσσοντάς την από λίγους άχρηστους. Την αξιολόγηση. Προκειμένου να μην γίνει πουθενά αξιολόγηση, επιτρέποντας στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ να κάνει πρόγραμμα ανεξέλεγκτο, ο δρόμος είναι ένας. Ηρωική έξοδος και φωτιά στο κούγκι, κουφάλες καπιταλιστές νεοφιλελεύθεροι προσκυνημένοι μερκελιστές τσολακογλαίοι.

Παντού λοιπόν επικαλούμαστε το φάντασμα ενός δημόσιου αγαθού, για να υπηρετήσουμε το ιδιωτικό μας συντεχνιακό συμφέρον, στην ΕΡΤ, στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στην Υγεία. Παντού, μια διαστρέβλωση επιβάλλεται, φέρνοντας άγνοια, που φέρνει άνοια, που οδηγεί στην άτακτη χρεωκοπία, που διαχέεται παντού σκορπώντας δυστυχία. Αυτή είναι η απόλυτη ήττα της δημοκρατίας και της λογικής του κοινού νου. Η νίκη της ανομίας του πελατειακού παρακράτους και του σκοταδιστικού παραλογισμού του.

Το χειρότερο δεν είναι που χάθηκε το εξάμηνο και μαζί του εξαϋλώθηκαν οικονομίες και ψυχικά αποθέματα ταλαιπωρημένων οικογενειών. Όχι, αυτό είναι το κακό. Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο τόπος βυθίζεται, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει το πρόβλημά του.

Δεν του λέει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει. Βρίζει τα «συστημικά» ΜΜΕ, τα οποία όμως του λένε ακριβώς ό,τι και οι «αντισυστημικές» δυνάμεις. Και κανείς δεν του εξηγεί πόσο φταίει το πρησμένο πελατειακό παρακράτος για το αδιέξοδό του. Το διαισθάνεται μεν, αλλά και βολεύεται να παριστάνει το κορόιδο που δεν πήρε είδηση, αφού όλοι κάποια ενοχική διασύνδεση έχουμε με αυτό το παρακράτος.

Όσο για τη διαστρέβλωση της αντιμνημονιακής γελοιότητας, την έχει κάνει ευαγγέλιο. Αφού και οι μνήμονες, λένε «με το συμπάθιο», για να υπηρετήσουν τις μνημονιακές υποχρεώσεις. Πέρασε ως αξία αδιαμφισβήτητη η ανύπαρκτη «αντιμνημονιακότητα».

Μα και η εκλογίκευση του πελατειακού παρακράτους, που είναι όρος επιβίωσης του έθνους, εξίσου διαστρεβλώνεται από την κυβέρνηση. Έτσι, αφήνεται να εννοηθεί ότι μνημόνιο είναι να κουρέψουμε τη σύνταξη της γριούλας. Άνοια…

Εδώ σηκώνεις τα χέρια ψηλά, δεν ξέρεις τι να παίξεις στα παιδιά, μα ούτε και στους μεγάλους. Κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης της ζωής μας φαίνεται ακατανόητη και «νεοφιλελεύθερη». Κάθε κίνηση των ιδιωτικών συμφερόντων που αυτοαποκαλούνται «δημόσια» μάς φαίνεται προοδευτική. Η απόλυτη αναποδιά, η απόλυτη μόλυνση του λογισμικού μας, μας οδηγεί στην άνοια. Με αυτήν κανονάρχο, πώς να ξεκολλήσουμε από τη βαθιά κρίση;