Σταμάτησα ένα ταξί, που άφηνε πίσω του ένα μαύρο σύννεφο καθοριστικής συμβολής στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας…
Έβρεχε προ ημερών και πήγα το αμάξι στο συνεργείο, τέρμα Αχαρνών. Για να επιστρέψω στο κέντρο, σταμάτησα ένα ταξί, που άφηνε πίσω του ένα μαύρο σύννεφο καθοριστικής συμβολής στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας παγκοσμίως…
«Βγάζει πολύ καπνό η εξάτμιση» είπα στον οδηγό. «Εμένα μου λες; Το πέρασα χτες από ΚΤΕΟ και δεν μου έδωσαν κάρτα καυσαερίων. Το ξέρεις πως αν με σταματήσει η Τροχαία θα μου πάρει το δίπλωμα;».
«Τότε γιατί δεν το επισκευάζεις;» η εύλογη απορία μου. «Μα δεν είναι δικό μου το ταξί. Και το αφεντικό δεν δίνει δεκάρα για τις επισκευές. Αδιαφορεί». Στο ερώτημα, γιατί ρισκάρει το δίπλωμά του, απάντησε: «Και τι θέλεις να κάνω; Να βάζω από την τσέπη μου, αυτά που οφείλει να κάνει ο ιδιοκτήτης; Αλλά, πού! Έχει τρία-τέσσερα ταξί, αφημένα στη μοίρα τους».
Το ταξί, αν και καθαρό, έχει αποτυπωμένα έντονα τα σημάδια του χρόνου. «Πόσο χρονών είναι το αμάξι;» «Βρίσκεται στους δρόμους της Αθήνας από το 2.000». Δηλαδή, 19 ετών. Σε άλλες χώρες θα βρισκόταν σε μάντρα με τα σαράβαλα. «Σιγά! Εδώ πήρε παράταση κυκλοφορίας για άλλα 3 χρόνια» μου απαντά.
Καθώς πλησιάζουμε στην πλατεία Βάθη, μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής, τολμώ το ερώτημα: «Τα βγάζεις πέρα;». Μου απαντά: «Για να τα καταφέρω, δουλεύω εδώ και τρία χρόνια από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Τι ώρα είναι τώρα;» Κοιτώ το ρολόι μου, είναι περασμένες δύο. «Με τη δική σου κούρσα, συμπληρώνω το ημερήσιο ποσό που πρέπει να δώσω στον ιδιοκτήτη. Από εδώ και πέρα ό,τι πιάσω είναι το περίσσευμα που μου ανήκει. Ξέρεις, ανεβοκατεβαίνω την Αχαρνών. Εδώ έχει κίνηση. Εδώ ποντάρω καθημερινά για το περίσσευμα».
Βγαίνω από το ταξί. Το παρακολουθώ να εξαφανίζεται μέσα στον καπνό που η εξάτιμση βυθίζει την πλατεία Βάθη στο σκοτάδι…
19°
