Σημείο βρασμού

Οι κοινωνίες σιγοβράζουν. Αφουγκράζονται, παρατηρούν, μετρούν, συζητούν προετοιμάζονται. Όταν απέχεις δεν τις αισθάνεσαι, δεν ακούς τον ψίθυρο του χόχλου και όχι του όχλου, που έρχεται. Δεν είσαι κει για να βιώσεις τις μεταβολές των δεδομένων τους. Όταν ξεσπάσει ο βρασμός είναι πια αργά. Καίγεσαι. Το ίδιο παθαίνουν και αυτοί που καμώνονται ότι στέκονται πάνω από την κοινωνική χύτρα αλλά δεν έχουν τα εργαλεία να μετρήσουν τις παραμέτρους. Δεν ακούνε, ούτε βλέπουν. Μέσα στην αμηχανία τους, οι δύσμοιροι, πιάνονται από την άποψη ενός δημοσκόπου, ενός «αναλυτή» ή ενός παρωχημένου τσαρλατάνου και κάνουν την απελπισμένη κίνηση που συνήθως είναι λανθασμένη. Διώχνουν τον Βενιζέλο, ας πούμε. 

Το κόλπο με τον Βενιζέλο είναι πολύ βαρύ για να είναι απλά ένα μήνυμα προς τον Κουρουπλή να αφήσει το 20% και να γυρίσει στο συμπαθητικό 5%

Για να μην έχει κανείς την εντύπωση ότι δεν θα κάνουν αυτό που υπόσχονται. Αν ο Μητσοτάκης δεν έχει την αυτοδυναμία, τότε το ΚΙΝΑΛ, όταν με το καλό πάρει την 3η εντολή, θα εκβιάσει με τους 20 βουλευτές του τους 149 του πρώτου και θα απαιτήσει κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ και ουδέτερο πρωθυπουργό. Γιατί δεν πρέπει να χαθεί και ο Αλέξης. Αν δεν, τότε εκλογές με απλή αναλογική και ας γίνουν όλα που Άννα. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα αριστερό και οι κεντροαριστερές μάζες περιμένουν από τον καταυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ ένα νεύμα της αριστερής αρχηγού για να επιστρέψουν στη γη της επαγγελίας. Και εκείνη τους το στέλνει θυσιάζοντας τον μόνο στρατηγό της, τον Βενιζέλο. Ως τον μόσχο τον σιτευτό. Γιατί έτσι ξεπλένει το δεξιό παρελθόν της συγκυβέρνησης με τον Σαμαρά. Το παρελθόν της, δηλαδή.

Και όλα αυτά πού και πότε; Στην Ελλάδα του 2019 που απελπισμένη από τη διακυβέρνηση της αριστεράς ποντάρει τα ρέστα της στον Κυριάκο. Στο ΚΙΝΑΛ δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι απλά ο ΣΥΡΙΖΑ που απωθεί την πλειοψηφία αλλά η αριστερά και κυρίως η ντεμέκ αριστερά που τους περιλαμβάνει. Η αριστερά της λούφας και της παραλλαγής, της εξαπάτησης και των διορισμών, της καρέκλας και της βίας, η αριστερά του γιούργια και του ότι να ’ναι. Η χειρότερη εκδοχή κρατικιστικής αριστεράς που δουλεύει όχι για τη μεσαία τάξη, όχι για τους αδύναμους, όχι για τους πολλούς, αλλά για το βόλεμα των ημετέρων και τη διευρυμένη αναπαραγωγή της. Τόσο διευρυμένη που φτάνει μέχρι και την ακροδεξιά αδελφή. Την αριστερά που κάνει υπουργό ασφαλιστικού τον Χαϊκάλη. Αρκεί.

Αλλά αυτά που φαίνονται είναι αυτά που θέλησαν να δούμε. Το κόλπο με τον Βενιζέλο είναι πολύ βαρύ για να είναι απλά ένα μήνυμα προς τον Κουρουπλή να αφήσει το 20% και να γυρίσει στο συμπαθητικό 5%. Αν η πολιτική είναι η τέχνη των συμβολισμών, το ντισκαλιφιέ στον Ευάγγελο είναι το μήνυμα του αναχρονισμού. Αυτής της μανίας της αριστεράς. Η ηγετική παρέα του ΚΙΝΑΛ μας λέει ότι την επόμενη μέρα θα σταθεί απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανάταξης της χώρας. Σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα έχει αριστερό πρόσημο. Η πρόοδος και η αριστεροσύνη, το μόνιμο καταφύγιο των αποτυχημένων. Γιατί μου θυμίζει την αθλιότητα της ΔΗΜΑΡ;

Το ΚΙΝΑΛ μας λέει ότι δεν θα σταθεί απλά απέναντι στην ΝΔ αλλά απέναντι στον «νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη». Όχι μόνο δεν θα συναινέσει αλλά και θα πολεμήσει κάθε αλλαγή που φέρνει την Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο. Θα βγει στους δρόμους μαζί με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Να τον αφομοιώσει είναι δύσκολο. Άρα ο στόχος είναι να βιαστεί από αυτόν συναινετικά ηγεμονεύοντας όμως ιδεολογικά. Μιας και η μπίλια δεν θα ισορροπήσει πλέον στην ακίδα του ριζοσπαστισμού αλλά στο πλατό της σοσιαλδημοκρατίας. Την οποία το ΚΙΝΑΛ νομίζει ότι υπηρετεί. Τόσο η αφωνία του Σγουρού απέναντι στη Δούρου όσο και το πολιτικό μεγλειφάτο του Γερουλάνου στον Ηλιόπουλο δηλώνουν ότι στο ΚΙΝΑΛ βλέπουν το πολιτικό τους μέλλον στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ.   

Αν ο κόσμος του κέντρου ήλπιζε κάποτε και βάσιμα ότι το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να συναντηθεί με τον φιλελεύθερο Μητσοτάκη σε μια γενναία εκστρατεία για την αναγέννηση της χώρας καλόν είναι να το ξεχάσει

Αν ο κόσμος του κέντρου ήλπιζε κάποτε και βάσιμα ότι το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να συναντηθεί με τον φιλελεύθερο Μητσοτάκη σε μια γενναία εκστρατεία για την αναγέννηση της χώρας καλόν είναι να το ξεχάσει. Μετά τα τελευταία γεγονότα είναι φανερό ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει πλευρό. Η συριζαϊκή ύβρις χαλαρώνει την «αριστερή συνείδηση», οι ενοχές του πρόσφατου παρελθόντος υποχωρούν, η οργή λύνει τη γλώσσα και τα χέρια, ο κόσμος μετατοπίζεται έστω πρόσκαιρα, έστω επιφυλακτικά. Δεν πηγαίνει δεξιά. Πηγαίνει φιλελεύθερα. Ανακαλύπτει τον φιλελευθερισμό και κάνει μια επίσκεψη στα μέρη του. Η θυσία του Βενιζέλου λειτουργεί ως επιταχυντική θρυαλλίδα.  

Ο χώρος του κέντρου υποδέχεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και κείνος δεν κρύβει την «αριστερή» απόχρωση στον λόγο και το ύφος του. Η επιλογή απέναντι στις Πρέσπες χάνεται αργά στη λήθη, όπως της αρμόζει. Θα μείνει ακόμα για λίγο στην επιφάνεια μόνο για να αυξήσει τη διαφορά. Αρχίζει πλέον να κυριαρχεί η αληθινή πολιτική. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι πρέπει να δουλέψει σε άλλο επίπεδο και ψάχνει εργοδηγό και manager.  

Τι του λέει εδώ και χρόνια η αριστερά; Είσαι φτωχός γι’ αυτό σου μοιράζω πέτσινα πτυχία και μουσαντένια απολυτήρια μπας και βρεις μια άεργη θέση στο δημόσιο. Και για να τα πάρεις εύκολα σου ξευτελίζω τις εκπαιδευτικές διαδικασίες. Γιατί σε θέλω σήμερα αγράμματο, αύριο ψεκασμένο, μεθαύριο υπόδουλο. Η δική σου φτώχεια είναι η δική μου εξουσία, ο δικός μου πλούτος.

Και έρχεται ο φιλελεύθερος και του λέει: Είσαι φτωχός και γι’ αυτό σου αναβαθμίζω το δημόσιο σχολείο, στο κάνω πρότυπο με καλούς δασκάλους, για να πάρεις χρήσιμες γνώσεις, να δυναμώσεις, να φτιάξεις πλούτο, να αλλάξεις κατηγορία. Για να υποδεχθείς ρωμαλέος την 4η βιομηχανική επανάσταση. Ο δικός σου πλούτος θα φέρει και τον πλούτο στους άλλους. Και η ευημερούσα κοινωνία έχει για όλους.

Η προηγούμενη αντίστιξη περνάει σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας. Και ανοίγει για την Ελλάδα καινούργιους δρόμους. Δεν ζητάς απλά κεφάλαια και επενδύσεις στο Ελληνικό που θα μειώσουν την ανεργία, αλλά κεφάλαια που θα παράγουν κέρδος και θα γίνουν λαγοί για νέα κεφάλαια και νέα κέρδη, σε δεκάδες άλλα μικρά και μεγάλα project σε όλη τη χώρα. Αυτό είναι η ανάπτυξη. Η ανάπτυξη ανοίγει το Δημόσιο στους ιδιώτες ακριβώς για να μπορεί ο κοσμάκης να απολαμβάνει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας αντάξιες όχι μόνο των φόρων και των εισφορών που πληρώνει αλλά και του πλούτου που παράγει. Αυτό που δεν κατάλαβε ποτέ η μίζερη αριστερά. Που νομίζει ακόμα ότι τα κέρδη βγαίνουν εις βάρος των εργαζομένων και όχι ότι οι εργαζόμενοι κερδίζουν όταν κερδίζουν και τα κεφάλαια. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία της Δύσης, πάντοτε.

Αυτός ο φιλελεύθερος λόγος απλώνεται σήμερα πάνω από την πόλη. Την ίδια πόλη που πριν 5 χρόνια απλώνονταν ο λόγος της βίας και της διαίρεσης. Αυτό είναι το φέγγος της δημοκρατίας, η δυνατότητα που έχει η κοινωνία να μεταβάλλεται. Να αυτοθεσμίζεται. Επιτέλους απλώνεται ένας λόγος που είναι προοδευτικός και φιλεργατικός αλλά δεν είναι αριστερός, δεν είναι κομμουνιστικός, είναι κάτι άλλο. Είναι ο Λόγος της Ελευθερίας, όχι απλά φιλελεύθερος.