Είναι το Κέντρο, ηλίθιε

Η μέχρι τώρα σαρωτική επίδοση της Νέας Δημοκρατίας -που, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα ολοκληρωθεί τη νύχτα της 7ης Ιουλίου, με μοναδικό ερώτημα την αυτοδυναμία ή όχι- εξηγείται, κατά τη γνώμη μου, από το ότι ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε ένα σημαντικό κομμάτι από το ζωτικό χώρο του Κέντρου, όπου συνήθως κρίνονται οι εκλογές.

Το κομμάτι αυτό το κέρδισε βασικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, και λιγότερο από άλλους, με δύο τρόπους:

α) παίρνοντας απευθείας προς το κόμμα τους κεντρώους ψηφοφόρους
β) «ουδετεροποιώντας» ψηφοφόρους που δεν τον ψήφισαν μεν, αλλά προτίμησαν αποχή, λευκό ή άκυρο.

Συγκεκριμένα, οι μετρήσεις δείχνουν ότι κέρδισε 11% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, 13% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ, 30% του Ποταμιού και 15% της Ένωσης Κεντρώων. Το 11% μπορεί να φαίνεται χαμηλό σαν ποσοστό, αλλά, με βάση το πλήθος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για άκρως υπολογίσιμο στοχείο.

Οι αιτίες που ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε τους ψηφοφόρους του Κέντρου (χάνοντας σχετικά λίγους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους προς τα διάφορα μικρά δεξιά κόμματα) είναι, κατά τη γνώμη μου, οι εξής:

α) Το γενικό του φιλελεύθερο προφίλ, που δεν πρόλαβε να πληγεί από γεγονότα όπως το χαμηλό επίπεδο της συζήτησης για την πρόσφατη πρόταση μομφής στη Βουλή ή η αυτοπρόταση Πατούλη στην περιφέρεια Αττικής, επειδή το προφίλ αυτό χτιζόταν επί πολλά χρόνια

β) η οικονομική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που επί χρόνια εξουθένωσε τη μεσαία τάξη, επομένως κι ένα μεγάλο κομμάτι των «μεσαίων» ψηφοφόρων

γ) η μακρόχρονη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έβαλε την Άκρα Δεξιά επί χρόνια στην κυβέρνηση, κάτι που ο κ. Τσίπρας το σταμάτησε πρόσφατα, αλλά οι πολιτικοί όροι «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και «Τσιπρανέλ» θα περάσουν χρόνια να ξεχαστούν. 

δ) Τα απίστευτα ψέματα του κ. Τσίπρα («θα καταργήσω τα μνημόνια μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο», «δε θα υπάρξει νέο μνημόνιο», «δε θ' αυξήσω τον ΦΠΑ», «ποτέ δεν είπα εγώ ότι…» για όλα όσα είχε κατά καιρούς πει και πολλά άλλα), αλλά και η εξωθεσμική στάση στελεχών της κυβέρνησης (ο βαρύμαγκας κ. Πολάκης, ο «ανωτατοποιητής» των ΤΕΪ κ. Γαβρόγλου, ο πολλαπλός «εγκαινιαστής» ανύπαρκτων έργων κ. Σπίρτζης, ο διεμβολιστής των μίντια κ. Παππάς, η υποκρισία όλων μετά το Μάτι, όταν παριστάνανε ότι δεν ξέρανε για τους νεκρούς κλπ) -και γενικά όλα αυτά που κάποτε αθροίστηκαν και διοχετεύτηκαν προς τον πιο πρόσφορο αντι-ΣΥΡΙΖΑ πόλο, τη Νέα Δημοκρατία

ε) η αλλαγή της δημόσιας θέσης του κ. Μητσοτάκη στο Μακεδονικό, που του αποδείχτηκε τριπλά ωφέλιμη: και δεν έχασε ο ίδιος, και κράτησε συντηρητικούς ψηφοφόρους και θα βρει το θέμα λυμένο

στ) η προφανής ανικανότητα (το λιγότερο) της απερχόμενης κυβέρνησης να λύσει στοιχειώδη θέματα δημόσιας τάξης

ζ) η διάλυση στο χώρο του ορίτζιναλ Κέντρου (Ποτάμι, ΚΙΝΑΛ, Ένωση Κεντρώων), σε συνδυασμό με το γεγονός πως ό,τι ήταν να τραβήξει ο ΣΥΡΙΖΑ από το παλιό ΠΑΣΟΚ το είχε ήδη τραβήξει (κι ένα μέρος το ξανάχασε, όπως είδαμε).

Αλλά και η μετεκλογική πολιτική του κ. Μητσοτάκη είναι πολύ μετρημένη, κάθε άλλο παρά «δεξιά», ρεβανσιστική ή ισοπεδωτική: διέγραψε εκείνο το στέλεχός του που λοιδόρησε την αποτυχούσα στις Ευρωεκλογές κ. Κούνεβα, αποδοκίμασε τον κ. Αϊβαλιώτη για το κακής ποιότητας χιούμορ του περί «αιχμαλώτων πολέμου», δήλωσε με σαφήνεια ότι δεν κλείνει την ΕΡΤ, δεν καταργεί τις 120 δόσεις, δεν απολύει δημόσιους υπαλλήλους κλπ. Αν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει τις σπασμωδικές ακρότητες ποικίλων «ταχτοποιήσεων» της τελευταίας στιγμής (όπως αυτή στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, που έφερε την παραίτηση του κ. Πιτσιόρλα από το Υπουργικό Συμβούλιο, λίγες μέρες πριν), είναι πιθανό να χάσει κι άλλους κεντρώους ψηφοφόρους. 

Έχοντας επομένως το Κέντρο στο τσεπάκι του, ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει παρά να διαχειριστεί στοιχειωδώς τον ένα μήνα μέχρι τις εκλογές, οπότε και θα δοθεί η απάντηση στο ερώτημα με το οποία ξεκίνησα: αυτοδύναμος ή όχι - τίποτ' άλλο.