Με ένα νόμο κι ένα άρθρο!

Καταργήσετε με ένα νόμο κι ένα άρθρο, τις 555 αναχρονιστικές διατάξεις εμπορίου καθώς και τους 199 φόρων υπέρ τρίτων!

Κάθε φορά που ακούμε ειδήσεις περί κατάργησης αναχρονιστικών διατάξεων εμπορίου ή φόρων υπέρ τρίτων, συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, είχε δημιουργηθεί μία επίσημη παραοικονομία, η οποία λειτουργούσε, και εξακολουθεί να λειτουργεί, εις βάρος της παραγωγικότητας, των επενδύσεων, της ιδιωτικής κατανάλωσης, και γενικότερα της οικονομίας.

Επιπροσθέτως, οι φόροι υπέρ τρίτων και οι αναχρονιστικές διατάξεις εμπορίου, αποτελούν μη δασμολογικά εμπόδια (non-tariff barriers), τα οποία εμποδίζουν την ανάπτυξη των αναγκαίων για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την αύξηση της απασχόλησης, ξένων άμεσων επενδύσεων.

Πιο συγκεκριμένα, συμφώνα με έκθεση του ΟΟΣΑ το όφελος από την κατάργηση των 555 διατάξεων θα προκαλούσαν ένα όφελος της τάξης των 5 δις ευρώ στην οικονομία. Ταυτόχρονα, πηγές του Υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι το συνολικό όφελος για την οικονομία από την κατάργηση των 199 φόρων υπέρ τρίτων ανέρχεται στο ποσό των 3 δις ετησίως (μόνο για τον ΟΓΑ το ποσό των έμμεσων φόρων ανέρχεται στο 1 δις).

‘Όπως έχει αναφερθεί σε προγενέστερα σχόλια, η μεταρρυθμιστική επιχειρηματολογία συστηματικά εξαντλείται στη χρήση όρων περί μείωσης της βαριάς φορολογίας ή περί πάταξης της γραφειοκρατίας. Όταν όμως κάποιος «ξύσει», λίγο παρακάτω από το σύνθημα, θα συνειδητοποιήσει ότι συνήθως δεν υπάρχει εξειδίκευση και σχεδιασμός. Κι αυτό παραπέμπει σε μία νέα μορφή λαϊκισμού.

Να αναφέρω ως παράδειγμα το επίπεδο της ονομαστικής φορολογίας των επιχειρήσεων, το οποίο βρίσκεται στο μέσο όρο της εταιρικής φορολογίας της ευρωζώνης (26%). Θα πρόσθετα μάλιστα ότι η Γερμανία διατηρεί τον αντίστοιχο εταιρικό φόρο κοντά στο 30%, η Γαλλία στο 32% και το Βέλγιο στο 34%.  Ταυτόχρονα, υπάρχουν άλλες χώρες της ΕΕ όπως η Βουλγαρία, η οποία ενώ έχει τον εταιρικό φόρο στο χαμηλό 10%, δεν προσελκύει σημαντικές ξένες επενδύσεις γιατί η επιχειρηματικότητα πληρώνει διπλά και τριπλά τη διαφθορά.

Η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και των αναχρονιστικών διατάξεων που φρενάρουν την ανάπτυξη, θα μπορούσε να ήταν το σύνθημα μίας υπερκομματικής μεταρρυθμιστικής κίνησης, εντός κι εκτός Βουλής. Κι αυτό γιατί με το σύμπλεγμα των παραπάνω διατάξεων και φόρων υπέρ τρίτων, συντελείται επί δεκαετίες μία συστηματική αδιαφανής ανακατανομή εισοδήματος, εις βάρος των πολιτών και της επιχειρηματικότητας. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις κατά των φόρων υπέρ τρίτων ή/και των διατάξεων, είτε από τα κόμματα είτε από την κοινωνία των πολιτών.

Το θετικό και ελπιδοφόρο είναι ότι οι περισσότερες από τις παραπάνω παρεμβάσεις να αποτελούν μνημονιακές υποχρεώσεις. Τα δημοσιεύματα στον τύπο δείχνουν αυξανόμενη πίεση των πιστωτών για να προχωρήσουν οι αλλαγές στον τομέα αυτό.

Το γεγονός όμως ότι δεν υπάρχει έντονη κοινωνική πίεση από τα κάτω, για να προχωρήσουν οι παραπάνω αλλαγές, δημιουργεί το ρίσκο να επανέλθουν από το παράθυρο με την πρώτη ευκαιρία, υπό τη μορφή αντικρουόμενων τροπολογιών ή υπουργικών αποφάσεων.

Σε κάθε περίπτωση, η λεπτομερής ανάγνωση των διατάξεων και των φόρων υπέρ τρίτων, δίνει το περίγραμμα του δευτέρου πυλώνα που μας έφερε στη κρίση χρέους, μετά το υπερμεγέθη και σπάταλο Δημόσιο τομέα. Αναφέρομαι στον πυλώνα της συνενοχής, αυτόν που στο βωμό της διατήρησης των προνομίων του, αδιαφορούσε συστηματικά για την ιλιγγιώδη μεγέθυνση του δημόσιου τομέα.

Η διατήρηση των αναχρονιστικών διατάξεων εμπορίου και των φόρων υπέρ τρίτων, αποτελεί την έμπρακτη αναγνώριση της δεύτερης φράσης που καθόρισε την κρίση χρέους, μετά από το γνωστό «Λεφτά Υπάρχουν».

Φυσικά αναφέρομαι στη φράση «Όλοι Μαζί Τα Φάγαμε»