Την Κυριακή 28 Μαρτίου, ώρα 11.00 το βράδυ, πέφτει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης ως «παράπλευρη απώλεια» μια οικογένεια, με συνέπειες το διαμελισμό ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού και το σοβαρό τραυματισμό ενός εννιάχρονου κοριτσιού.
Μολονότι τα δύο περιστατικά, του 1992 και του 2010, δείχνουν πανομοιότυπα και το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα θυμάτων και δραστών, στην πράξη φαίνεται πως μια άβυσσος χωρίζει τα δύο περιστατικά. Οι λόγοι; «Πολλοί», στην καλύτερη περίπτωση– ή «Ένας», στη χειρότερη και την πλέον βαρύνουσα.
Στους «πολλούς» λόγους θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε τον εθισμό μας στην τυφλή βία, την οικονομική κρίση που διατρανώνει τον ατομικισμό μας, την αγωνία μας για την οικονομική πορεία της χώρας που δικαίως δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο κ.ά. Στον «Έναν» ο εξής: η καταγωγή των θυμάτων. Τα θύματα δεν ήταν Έλληνες, ήταν Αφγανοί λαθρομετανάστες (sic). Αυτοί οι λαθρομετανάστες που ουρούν και αφοδεύουν στα πάρκα μας (sic). Αυτοί οι λαθρομετανάστες που εάν δεν τους αρέσει να ανατινάζονται, ας μένουν στις χώρες τους(sic)… Θα μπορούσε εάν όχι να πει, τουλάχιστον να σκεφτεί κάποιος ή πολλοί.
Κι όποιος διαφωνεί με το ότι η εξής μία εξήγηση είναι και η πλέον βαρύνουσα, ας αναλογιστεί πώς έχουμε ο καθείς κατά μόνας αντιμετωπίσει το δράμα της οικογένειας Νατζαφί. Έχει άραγε εντυπωθεί στις συνειδήσεις όλων μας ότι ο Χαμί δεν είναι παρά ο Αξαρλιάν του 2010; Φοβάμαι πως όχι.Τι κι αν ο τραγικός πατέρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τονίζει ότι «στη θέση του Χαμί θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε παιδί» και ότι «η τρομοκρατία δεν γνωρίζει πατρίδες, ούτε σύνορα… είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας». Τι κι αν, ομοίως με την τραγική μάνα του Αξαρλιάν, δηλώνει, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας και των αδηφάγων ΜΜΕ, ότι τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, εάν συγκεντρωθούν, στον ερανικό λογαριασμό, θα δοθούν για τη δημιουργία «Ιδρύματος για τα θύματα της τρομοκρατίας»… Ποιος τον ακούει;
Κι όμως, εάν για λίγο ξεφεύγαμε από τα στερεότυπά μας και κοιτάγαμε τον πατέρα αυτόν με καθάριο βλέμμα, θα αντιλαμβανόμασταν πως στο πρόσωπό του, στην ιστορία της ζωής του, συμποσούνται όλες οι αδικίες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα της γης. Κι η χώρα μας θα μπορούσε, εάν τον άκουγε, να αποτελέσει το βήμα εκείνο για την καταγγελία της απανταχού τρομοκρατίας – της οργανωμένης, αλλά και της λανθάνουσας.
Ποια όμως είναι η οικογένεια Νατζαφί; Ο «λαθρομετανάστης» αυτός, ο τραγικός πατέρας, σε όλη του τη ζωή πάλεψε την τρομοκρατία των Ταλιμπάν. Ο κ. Νατζαφί, δάσκαλος από εύπορη οικογένεια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αναγκάστηκε να αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του στο γειτονικό τους Ιράν. Ο λόγος; Ο ίδιος και ο αδελφός του είχαν ιδρύσει κρυφά σχολειά στο Αφγανιστάν για την εκπαίδευση όχι μόνο αγοριών, αλλά και κοριτσιών. Η δραστηριότητά τους αυτή τους κατέστησε απόλυτο στόχο των Ταλιμπάν. Ως γνωστό, οι Ταλιμπάν απαγορεύουν την εκπαίδευση των γυναικών. Εκτός δε των άλλων ανήκει στη φυλή των Χαζάρα, που βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με την πολιτικά επικρατούσα φυλή των Παστούν. Όμως ακόμη κι από το Ιράν συνέχιζε το αγώνα του κατά της τρομοκρατίας των Ταλιμπάν, όχι με όπλα αλλά με βιβλία που έστελνε στην πατρίδα του για να μορφώνονται οι νέοι. Κραταιά πεποίθησή του είναι ότι «η μόρφωση είναι το μόνο ικανό όπλο κατά του σκοταδισμού της τρομοκρατίας» όπως μας λέει και την ακολουθεί πιστά δίχως ποτέ να λιποψυχήσει.
Η δολοφονία του αδελφού του από τους Ταλιμπάν ήταν η αιτία που τον ώθησε στην απόφαση να εγκαταλείψει για πάντα την πατρίδα του. Όμως ούτε το Ιράν ήταν ασφαλής τόπος για την οικογένειά του. Γι’ αυτό και οι Αφγανοί πρόσφυγες, στην πλειονότητά τους, πριν έρθουν στην Ευρώπη ήταν πρόσφυγες στο Ιράν και τα παιδιά αυτών ανήκουν στη δεύτερη γενιά προσφύγων: έχουν γεννηθεί στο Ιράν από γονείς πρόσφυγες και εξαναγκάζονται σε δεύτερο κύμα προσφυγιάς.
Πριν έξι μήνες ο ίδιος με τη γυναίκα του, τα δύο ανήλικα παιδιά τους και τον ενήλικα γιο του με την έγκυο γυναίκα του έφτασαν στις ακτές της Μυτιλήνης. Από τη λοιπή οικογένεια, ο ένας γιος παρέμεινε στο Αφγανιστάν, οι άλλοι δύο στο Ιράν, ένας γιος αναγνωρίστηκε πρόσφυγας στην Αυστραλία και ο τελευταίος στη Νορβηγία.
Τον Σεπτέμβρη του 2009 η οικογένεια συλλαμβάνεται για παράνομη είσοδο και κρατείται στη διαβόητη Παγανή της Λέσβου. Θα παραμείνουν εκεί για τρεις εβδομάδες, δίχως ουδείς να ανταποκριθεί στην επίμονη έκκλησή του για κατάθεση αιτήματος πολιτικού άσυλου. Όταν απελευθερώθηκαν, έχοντας στην κατοχή τους το γνωστό έγγραφο διοικητικής απέλασης, ακολούθησαν τη συνήθη διαδρομή: από Μυτιλήνη, Πειραιά και τέλος Αθήνα. Επί μήνες προσπαθούσαν, επί ματαίω, να καταθέσουν αίτημα ασύλου στην Πέτρου Ράλλη. Εν τω μεταξύ η γυναίκα του μεγάλου γιου γέννησε σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, αλλά καθώς δεν τους έδωσαν μήτε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, αποφάσισαν να μεταβούν, παράνομα φυσικά, στη Σουηδία και από εκεί στη Νορβηγία. Μία ακόμη τραγική ειρωνεία είναι ότι η σύζυγος με το νεογέννητο παιδί έφτασαν στη Νορβηγία, αλλά ο σύζυγος εγκλωβίστηκε στη Σουηδία και από στιγμή σε στιγμή αναμένεται η επιστροφή του στην Ελλάδα στο πλαίσιο του περίφημου Κανονισμού Δουβλίνου ΙΙ.
Ο κ. Νατζαφί με τη γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους δεν ακολούθησαν. Παρέμειναν στην Ελλάδα και συνέχισαν να διεκδικούν όχι το πολιτικό άσυλο, αλλά μια απλή κατάθεση του αιτήματος για πολιτικό άσυλο!
Το βράδυ εκείνο της Κυριακής, η Ζαχρά Νατζαφί με τα δύο παιδιά της, τον δεκαπεντάχρονο Χαμί και την εννιάχρονη Φερστέ, επιστρέφοντας από μια βόλτα στο πάρκο της γειτονίας, εκεί, κοντά στο σπίτι τους, στην Ιακωβάτων, κοντοστάθηκαν γιατί σάμπως η μικρή Φερστέ να είδε μια πάνινη τσάντα στην είσοδο του κτιρίου της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων και θέλησε να αναζητήσει τι είχε μέσα μήπως και έβρισκε κάτι χρήσιμο για τον αδελφό της, που μάζευε αντικείμενα από το δρόμο και τα μεταπουλούσε στην αγορά, έτσι, για να μπορεί να συνεισφέρει κι ο ίδιος στα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας. Εξάλλου σε λίγες μέρες θα αναχωρούσαν και οι ίδιοι για Σουηδία και είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στην προετοιμασία του ταξιδιού. Η μικρή Φερστέ είδε να γυαλίζει κάτι στη τσάντα και φώναξε τον αδελφό της, κι εκείνος έτρεξε κοντά της και το κακό γίνηκε στη στιγμή…
Κι ο πατέρας, όταν λίγη ώρα αργότερα έφτασε στο σπίτι του κι είδε τόσο πολλή αστυνομία μαζεμένη, τρόμαξε και κρύφτηκε γιατί… δεν είχε χαρτιά… Κι ήταν την άλλη μέρα το πρωί που έμαθε για το κακό κι αν κάτι τον πονάει δεν είναι ο χαμός του γιου του, αλλά το ότι «χιλιάδες συμπατριώτες μου έχασαν τα παιδιά τους σε τρομοκρατικά χτυπήματα στο Αφγανιστάν κι άλλοι τόσοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να σώσουν τα παιδιά τους, εγώ όμως και ξενιτεύτηκα και έχασα το παιδί μου από την τρομοκρατία εδώ στην Ευρώπη, στα Κάτω Πατήσια» όπως λέει.
Η οργανωμένη τρομοκρατία νίκησε τον κ. Νατζαφί. Η λανθάνουσα, όμω,ς τρομοκρατία μας νικάει όλους. Γιατί αυτούς τους ανθρώπους, που κάτω από άλλες περιστάσεις θα τους αντιμετωπίζαμε ως εμβληματικές μορφές στο αγώνα υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, τους αντιμετωπίζουμε ως «λαθρομετανάστες»-ισλαμιστές που θέλουν να ανατινάξουν τη χώρα ή ως «λαθρομετανάστες»-κακοποιούς που πουλάνε τσάντες και μπιχλιμπίδια γιατί θέλουν να καταστρέψουν το λιανικό εμπόριο.
Η κυβέρνηση, πράγματι, προχωράει στην αλλαγή του συστήματος παροχής ασύλου και της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Όμως κανένας νόμος δεν είναι ικανός να αλλάξει νοοτροπίες και στερεότυπα. Ο δεκαπεντάχρονος Χαμί, ο Αξαρλιάν του σήμερα, μας έδωσε μια τελευταία ευκαιρία, στον καθένα μας προσωπικά. Θα την εκμεταλλευτούμε καταδικάζοντας τη λανθάνουσα τρομοκρατία; – όπως ακριβώς κάναμε και το 1992, όταν ο θάνατος του 20χρονου μας ώθησε να καταδικάσουμε την οργανωμένη τρομοκρατία;
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
8°
