Εκτός από τα γερασμένα παλικάρια της ανανεωτικής αριστεράς που είπαν να γυρίσουν πίσω στο πατρικό τους, ικανό μέρος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ αλλά και ισχυρές δόσεις λαϊκής δεξιάς στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Από το ημιυπόγειο έως τον ημιώροφο.
Εργαλεία όπως, η Συμφωνία των Πρεσπών, ο αντιεθνικισμός, η φλου προοδευτικότητα, το άγος του νεοφιλελευθερισμού ή και ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς επιστρατεύονται για να πείσουν κεντρώους ψηφοφόρους να στραφούν προς τα αριστερά. Στις οθόνες μας τρέχει ένα project εικονικής παρουσίασης του κυβερνώντος κόμματος ως σοσιαλδημοκρατικού, ως κληρονόμου του όλου ΠΑΣΟΚ, ως του ευρωπαϊκού εκπρόσωπου του πολιτικού συστήματος. Και όλα αυτά στη δεύτερη σε λαϊκισμό χώρα σε όλη την Ευρώπη. Μια ύστατη και άπελπις προσπάθεια διάσωσης από την εκλογική συντριβή. Εις μάτην. Τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους.
Υπάρχει κόσμος και ντουνιάς της κρατικοδίαιτης Ελλάδας που έχει εναποθέσει τις ελπίδες διάσωσης του υπάρχοντος σ’ αυτήν την Αριστερά
Αν οι δημοσκοπήσεις δεν ήταν τόσο επίμονες, αν η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν ήταν τόσο νωπή και τραυματική, αν οι γεφυροποιοί δεν ήταν τόσο αναξιόπιστοι έως φαιδροί και αν οι Πολάκηδες δεν ήταν τόσο παρόντες, θα μας εξέπληττε δυσάρεστα η παρέλαση σοβαρών παραγόντων στις συριζαϊκές λεωφόρους σε πυκνούς σχηματισμούς. Παραγόντων της ευρύτερης κεντροαριστεράς ή κεντροδεξιάς. Υπάρχει κόσμος και ντουνιάς της κρατικοδίαιτης Ελλάδας που έχει εναποθέσει τις ελπίδες διάσωσης του υπάρχοντος σ’ αυτήν την Αριστερά. Μια ματιά στα πανεπιστήμια αρκεί. Αν σήμερα ντρέπεται να βγει στο πλευρό της, τουλάχιστον ελπίζει σε μια σύντομη «συντηρητική παρένθεση». Και κυρίως σε μια παρένθεση που δεν θα επιφέρει «ανήκεστες βλάβες» στο κράτος λάφυρο.
Η Ελλάδα που ψήφισε και στήριξε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν το έκανε ούτε για τον ΕΝΦΙΑ, ούτε για τα μνημόνια, ούτε για τις συντάξεις. Το έκανε για να διασώσει τον εγχώριο φαρσοκομμουνισμό. Και αυτός δεν είναι μόνο αριστερή αλλά πλατιά διακομματική υπόθεση. Πριν την κρίση βολεύονταν μια χαρά με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μετά την κρίση κατάλαβε ότι πρέπει να καταφύγει στους «original». Στα «κακά παιδιά» που με ανορθόδοξες μεθόδους και εκβιασμούς θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους να μας χρηματοδοτούν τα ελλείμματα για πάντα. Ειδικά η μορφή, το στιλ και η κίνηση του Γιάνη της παρείχαν ένα αξιέραστο εχέγγυο νίκης. Αυτή η Ελλάδα των Τσίπρα, Καμμένου και Βαρουφάκη διαψεύστηκε, κλονίστηκε και συρρικνώθηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε. Κατέχει χαλαρά ένα 40%. Και σ’ αυτήν ελπίζουν ακόμα οι αμετανόητοι γεφυρόβιοι.
Υπάρχει μια Ελλάδα που είναι ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι όταν δηλώνει δεξιά. Ακόμα και όταν καταψηφίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών και διαδηλώνει υπέρ της Μακεδονίας. Ακόμα και όταν γοητεύεται από τον Καμμένο, τον Τέρενς ή τη Μεγαλοοικονόμου. Ακόμα κι όταν ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή Ελληνική Λύση. Ακόμα και όταν προσμένει έναν Πούτιν ή έναν Ερντογάν για να «βάλουν τα πράγματα στη θέση τους».
Είναι η Ελλάδα του οργανικού λουμπεναριάτου. Λίγο μαγκιά, λίγο θεωρία συνωμοσίας, λίγο εθνικοσοσιαλισμός με τα λεφτά των άλλων, λίγο αντιευρωπαϊσμός και αντικαπιταλισμός, λίγο «Κόντρα», «Μακελειό» και «Documento». Μπορεί ένα μέρος της να ψηφίσει, υστερόβουλα, Κυριάκο ή και Φώφη, αλλά δεν θα πάψει ποτέ να ελπίζει στην επιστροφή στο παρελθόν. Από τον λαό έως το Κολωνάκι.
Τα τζάκια, οι οικογένειες, οι οικονομικοί και θεσμικοί παράγοντες που χρόνια τώρα κρατούν σε ιδιότυπη ομηρία αυτή τη χώρα παρέχοντας προστασία σε μερίδες ή φατρίες του πολιτικού συστήματος, τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να μειωθεί η εμβέλεια και να κινδυνεύσει η ισχύς τους. Ότι κάποια στιγμή θα μπουν κανόνες στο μαγαζί. Ότι μπορούν να παίξουν και άλλοι στη δική τους παραλία. Και γι’ αυτό εξουσιοδοτούν και προμοτάρουν πρόθυμους κηπουρούς και πολιτικούς ρακοσυλλέκτες ως διαμεσολαβητές μεταξύ αυτών και της πλέμπας που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τον αμφισβητεί ή τον εγκαταλείπει. Ακόμα όμως και αν επιστρέψουν στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ, πρέπει να είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν το ένοχο παρελθόν και το δήθεν «κράτος δικαίου». Μετεκπαιδευμένοι στα θρανία της συριζανελίτικης ιδεολογίας.
Γι’ αυτό βάλλεται το περιβάλλον του Κυριάκου σε κάθε εκσυγχρονιστική επιλογή του, σε κάθε άνοιγμα προς τη φιλελεύθερη Δράση, το κεντρώο Ποτάμι ή και την ανέστια κεντροαριστερά. Γι’ αυτό βάλλονται όσοι από το ΚΙΝΑΛ βλέπουν το προφανές, δηλαδή ότι πρέπει να σταθούν στο πλάι της ΝΔ, όχι βέβαια ως δεκανίκι αλλά ως διακριτή πολιτική δύναμη με τη δική της ατζέντα και τις δικές της συναινετικές προτάσεις ανάκαμψης.
Από την πρώτη μέρα της νέας διακυβέρνησης όλοι αυτοί θα βγάλουν νύχια, ώστε να επιβάλουν το νέο κομματικό κράτος, το δικό τους κράτος, την εγγύηση της επιβίωσής τους.
Δικαίως και ο ψαγμένος πολίτης είναι καχύποπτος απέναντι στη ΝΔ. Θα τολμήσει ο Κ. Μητσοτάκης την πολιτική ουδετεροποίηση του κράτους; Και αν την τολμήσει, έχει τους πολεμιστές ώστε να αντεπεξέλθει κυρίως απέναντι στις φίλιες δυνάμεις της «προόδου» που θα του επιτεθούν; Η Ελλάδα του αύριο δεν θα κινδυνεύσει ούτε από αναρχικούς, ούτε από αριστερούς συνδικαλιστές. Πρωτίστως θα κινδυνεύσει από το βαθύ δεξιό συρφετό που θα υπερασπιστεί τη δική του εκδοχή του απέθαντου ελληνικού κομμουνισμού. Αυτού που θα συσπειρωθεί γύρω από τον νέο νικητή αλλά θα εργάζεται αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα.
Υπάρχουν τρία κλειδιά για την επόμενη μέρα εκτός από την οικονομία. Τρία κλειδιά που θα κρίνουν πολλά. Δικαιοσύνη, Παιδεία και Ασφάλεια. Αποπολιτικοποίηση, επαγγελματισμός, παραγωγικότητα και νομιμότητα είναι οι μεγάλοι και δύσκολοι στόχοι. Και γι’ αυτό χρειάζονται ευρύτερες δημοκρατικές συναινέσεις. Σ’ αυτά τα τρία θα γίνει η μεγάλη επίθεση των νέων θηρευτών της εξουσίας. Με τη βοήθεια του «περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» που φαινομενικά απέρχεται αλλά θα παραμείνει εντός ώστε να εγγυηθεί την αποφυγή ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων. Και φυσικά να προετοιμάσει την παλινόρθωση των αυθεντικών εκπροσώπων του λουμπεναριάτου.
Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό, αφορά την επιβίωση της πατρίδας μας και το μέλλον των παιδιών μας. Είναι θέμα δημοκρατίας.
Οι μελλοντικές διεθνείς οικονομικές αναταράξεις, το ασφαλιστικό, τα κόκκινα δάνεια και οι δυσκολίες εξόδου στις αγορές είναι το βούτυρο στο ψωμί τους. Η μαρμελάδα είναι η εκλογή του ΠτΔ και η επαναφορά εκλογικού συστήματος που θα εγγυάται σταθερότητα και αξιοπιστία. Και αυτά αντιμετωπίζονται και διεκπεραιώνονται επιτυχώς όχι μόνο από μια αυτοδύναμη ΝΔ αλλά και από ένα ισχυρό ΚΙΝΑΛ, δίπλα της. Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό, αφορά την επιβίωση της πατρίδας μας και το μέλλον των παιδιών μας. Είναι θέμα δημοκρατίας.
Η συναίνεση των δύο παραδοσιακών αστικών κομμάτων, με όποιον τρόπο αυτά επιλέξουν, μπορεί να εγγυηθεί μια ασφαλή πορεία για την Ελλάδα, μέσα σε ένα κλίμα δημοκρατικής ομαλότητας. Αλλά δεν αρκεί. Με όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά, έχουμε κάθε λόγο να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Το μεγάλο ζητούμενο των επόμενων εκλογών είναι η ποιότητα και η αξιοπιστία των βουλευτών που θα αναδείξει. Δηλαδή το κατά πόσο η νέα κυβερνητική πλειοψηφία, αυτοδύναμη ή συνεργατική, θα μείνει συμπαγής μέχρι το τέλος της νέας τετραετίας. Ακέραια και πιστή στην ηγεσία της. Ειδικά όταν θα βρέχει πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Όταν η Ελλάδα θα αλλάζει. Γιατί, Κυριάκο, αν δεν αλλάξει, τσάμπα η φασαρία.
14°
