Πριν 40 χρόνια ο κόσμος ήταν χωρισμένος στα δύο, στο ανατολικό μπλοκ εκατομμύρια πολίτες ήταν φυλακισμένοι στον φόβο και την κίβδηλη «ελευθερία» του χρεοκοπημένου καθεστώτος, και στον δυτικό κόσμο για να περάσεις τα σύνορα έπρεπε να κάνεις βίζα και συνάλλαγμα. Στον τρίτο κόσμο η κατάσταση δεν ήταν σημαντικά διαφορετική από την σημερινή. Και στην Ελλάδα, για το μισό του πληθυσμού, το σαββατιάτικο μπάνιο γινόταν σε μια λεκάνη με νερό βρασμένο στην κατσαρόλα. Μετά, ήλθε το μέλλον.
Το μέλλον θέλει τόλμη. Όσο μεγαλώνεις φοβάσαι περισσότερο. Μεγαλώνεις και αλλάζεις. Λες ότι φοβάσαι για το σύνολο, αλλά φοβάσαι μόνο για την πάρτη σου. Θέλεις και οι άλλοι να φοβούνται και αυτοί μαζί σου, να νιώθεις ασφαλής ανάμεσα σε πολλούς. Γυρνάς πιο συχνά κοιτώντας πίσω σου, να δεις ποια είναι τα πιτσιρίκια που κάνουν φασαρία, κάποτε ήσουν εσύ που προκαλούσες την απορία στα βλέμματα των μεγαλύτερων. Τότε κοιτούσες μπροστά μόνο, τώρα κοιτάζεις πίσω σου. Το μέλλον σου είναι μικρότερο από το παρελθόν σου. Φοβάσαι τις αλλαγές, όλα αλλάζουν και εσύ μένεις πίσω, στο κόλλημα σου.
Φοβόσουν την ΕΕ, το ευρώ, τους Αλβανούς, τους ΛΟΑΤΚΙ+, την ΠΓΔΜ, τους μετανάστες, «θα γίνουμε γκαρσόνια των ξένων» έλεγες, συνηθίζεις και μετά φοβάσαι κάτι άλλο, ψάχνεις αντιπάλους εκεί που στέκονται φίλοι σου, και πιάνεσαι από σκουπίδια να τρέξεις μαζί τους να κρυφτείς στον φόβο τους. Το σιδηρούν παραπέτασμα δεν ήταν για να σε προφυλάσσει. Ήταν εκεί για να φοβίζει τους μεν και τους δε. Στη ΝΔ ορίζουν την γραμμή μια παρέα ακροδεξιών του ΛΑΟΣ, στον ΣΥΡΙΖΑ οι αριβίστες κολοπετσωμένα πλουσιόπαιδα πρώην της ΚΝΕ, στο ΠΑΣΟΚ τα ίδια πρόσωπα 40 χρόνια, στα ΜΜΕ όλο παλεύει να βγει καμιά νέα φωνή αλλά χάνεται στους αυτιάδες, παπαδάκηδες, χατζηνικολάου του γυαλιστερού κόσμου της τηλεζωής. Με αυτούς ζεις κάθε ημέρα. Με αυτούς φοβάσαι μαζί. Αύριο θα φοβάσαι κάτι άλλο. Αυτό που θα σου πουν να φοβάσαι. Σε λίγα χρόνια όλα αυτά θα έχουν μείνει πίσω. Σαν το σιδηρούν παραπέτασμα. Ένας ψεύτικος κόσμος που φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια. Ότι τελείωσε.
Μεγαλώνουμε και δεν ωριμάζουμε. Μεγαλώνουμε και φοβόμαστε περισσότερο. Φοβόμαστε το νέο. Αλλά η ζωή είναι άλλη από αυτή που βλέπεις στα social media και στα ΜΜΕ. Το μέλλον θέλει τόλμη. Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αγκυλώσεις και τον φόβο για την προστασία του κόσμου που πρέπει να αλλάξει. Να αλλάξουμε μαζί του. Αυτό που φοβόσουν χθες, αυτό που αρνιόσουν να αποδεχθείς χθες, τώρα είναι κυρίαρχο συστατικό της ζωής σου και το απολαμβάνεις.
Να αλλάξουμε τον κόσμο. Να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Όχι να προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τους «γενναίους» 20αρηδες που ήμασταν, δεν ήμασταν. Αλλά να γίνουμε (ξανά) γενναίοι στην ηλικία μας. Να ζήσουμε σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Να γίνουμε νεότεροι στις σκέψεις μας ενώ μεγαλώνουμε. Όλα θα αλλάξουν όταν επιλέξουμε να γίνουμε καλύτεροι από τους εαυτούς μας, και όχι μόνο όταν ζητάμε από τους άλλους να γίνουν καλύτεροι. Να γίνουμε εμείς η αλλαγή. Βάλε τον κόσμο σε κίνηση. Το μέλλον θέλει τόλμη (και αλληλεγγύη. Γιατί το μέλλον στον τρίτο κόσμο δεν πήγε ακόμα).
8°
