Το twitter, η σκανδαλολογία, η λασπολογία, η δολοφονία χαρακτήρων έχουν κατά κράτος νικήσει την πολιτική. Η πολιτική και οι πολιτικοί απαξιώνονται μέρα με τη μέρα, οι αυτόκλητες ομάδες που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους ολοένα και πληθαίνουν, μια ολόκληρη γενιά -αρχής γενομένης από το 2008- έχει μάθει να περιφρονεί νόμους και θεσμούς της δημοκρατίας (οι οποίοι κακά τα ψέματα κάνουν ότι μπορούν για να αυτογελοιοποιηθούν και να αυτοκαταργηθούν).
Η εμπιστοσύνη από όλους προς όλους (πολιτικό προσωπικό, δικαιοσύνη, δημόσιο τομέα, ιδιωτική οικονομία, τραπεζικό σύστημα, επιχειρήσεις, παιδεία, πανεπιστήμια, πολίτες, ΜΚΟ, δημοσιογράφους) βρίσκεται στο μηδέν και έτσι η δημόσια συζήτηση γεμίζει από κραυγές κατηγορίας, χωρίς ειρμό. Στη, δε, συλλογική συνείδηση το «αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου», που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας, έχει αντικατασταθεί από το «ένοχος ασχέτως αποδείξεως του εναντίου», που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των δικτατοριών. Το θέμα είναι να μην σε πιάσει κανένας στο στόμα τους, αν σε πιάσει είσαι ένοχος, ασχέτως του τι θα πουν τα δικαστήρια καμιά πενταετία αργότερα.
Δέκα χρόνια εκφράσεων στο δημόσιο λόγο από πολιτικούς προς πολιτικούς του τύπου «προσκυνημένοι», «στα τέσσερα», «προδότες», «λαμόγια», «πουλημένοι», «αργυρώνητοι» έχουν εκπαιδεύσει μια ολόκληρη γενιά, που σήμερα πλέον δεν είναι παιδιά αλλά τριαντάρηδες, να περιφρονούν τους πάντες και τα πάντα. Μούντζες στις παρελάσεις, κάψιμο τρόλει, εισβολές σε γραφεία υπουργών, προπηλακισμοί καθηγητών και άλλα πολλά, που από κατ’ εξαίρεση περιστατικά έχουν μετατραπεί σε νέα κανονικότητα, είναι το αποτέλεσμα της «κομψής» πολιτικής αντιπαράθεσης των τελευταίων ετών, που έχει συμβάλει τα μέγιστα στην ενδυνάμωση των ακραίων δυνάμεων.
Αλήθεια, οι πολιτικοί θα μιλήσουν ποτέ για πολιτική ή θα συνεχίσουν να ξεκατινιάζονται και να μετατρέπουν σε προσωπικό show αντιδικιών την πολιτική ζωή του τόπου;
Και μετά τους «προσκυνημένους» έχουμε τώρα τους «εθνοπροδότες» και τους «υπερπατριώτες» ή τους «εθνικιστές». Αυτήν την περίοδο βρισκόμαστε στον αστερισμό του «Μακεδονικού», όπου παράλληλα με την σκανδαλολογία για τη Novartis και τους προστατευόμενους μάρτυρες που πλέον δεν είναι προστατευόμενοι (αλήθεια, ποιος εχέφρων πολίτης θα δεχόταν ποτέ να γίνει προστατευόμενος μάρτυρας υπό την προστασία της πολιτείας, όταν η πολιτεία αδυνατεί να κρατήσει το ανώνυμο;), αποτελούν τον νέο πόλεμο χαρακωμάτων. Αλήθεια, οι πολιτικοί θα μιλήσουν ποτέ για πολιτική ή θα συνεχίσουν να ξεκατινιάζονται και να μετατρέπουν σε προσωπικό show αντιδικιών την πολιτική ζωή του τόπου; Και αλήθεια, οι απειλές μέσω social media που εκμαυλίζουν την κοινωνία ως πότε θα μένουν στο απυρόβλητο θεωρούμενες ως κάτι γραφικό; Δεν θα έπρεπε η πολιτεία να θεσμοθετήσει ένα πλαίσιο προστασίας ή οι ευθείες απειλές, οι ευχές για «ψόφο», η στοχοποίηση και η παρότρυνση σε βία αποτελούν πλέον μια αποδεκτή κατάσταση την οποία έχουμε συνηθίσει και θα πρέπει να ζήσουμε με αυτήν από εδώ και εμπρός; Αλλά όταν οι μεγαλύτερες απειλές και βρισιές μέσω twitter προέρχονται από υπουργούς και λοιπά πολιτικά πρόσωπα, τότε μάλλον η απάντηση είναι προφανής.
Θα ήθελα πολύ, έτσι για το καλό και ας πέσει στο γιαλό, μια δήλωση του τύπου «Καταδικάζω τη σκανδαλολογία και τη διχαστική ρητορεία απ’ όπου και αν προέρχεται», αλλά φευ, είμαι λίγο αφελής. Έχω παρακολουθήσει κι εγώ σεμινάρια συγγραφής σεναρίων και γνωρίζω ότι σενάριο χωρίς ίντριγκα, χωρίς κακούς και χωρίς δράση δεν πουλάει. Ποιος θα πάει να δει μια ταινία που όλοι απλώς μιλάνε ήρεμα και προσπαθούν να λύσουν ένα πρόβλημα. Κανείς. Αλλά η πολιτική δεν είναι ταινία -ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι- και οφείλουν πολιτικοί και πολίτες να το καταλάβουμε. Αλλιώς, ας διχαστούμε λίγο ακόμα, μπορούμε, υπάρχει περιθώριο.
*Ο Ζαφείρης Βάλβης είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Ποτάμι
13°
