Μπορεί η πρακτική της απόπειρας εκφοβισμού των αντιπολιτευόμενων μέσων και δημοσιογράφων να είναι συνηθισμένη σε χώρες που απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τον σοσιαλισμό, μπορεί να είναι συνηθισμένη σε άλλες που απολαμβάνουν λιγότερο σοσιαλιστικές δικτατορίες, αλλά για τον δημοκρατικό-δυτικό κόσμο το να δέχεται τρομοκρατική επίθεση ένα τηλεοπτικό κανάλι, ένα ραδιόφωνο και μια εφημερίδα που αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες. Σε αντίθεση με το θράσος του πρωθυπουργού και των υπουργών του, που διατηρήθηκε στα συνηθισμένα εξοργιστικά επίπεδα.
Γιατί μόνο με τη λέξη «θράσος» μπορώ να περιγράψω την επίσκεψη και τις δηλώσεις υποκριτικής συμπαράστασης της υπουργού Γεροβασίλη και της υφυπουργού Παπακώστα, οι οποίες παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η βόμβα ήταν άλλη μια τρανταχτή (κυριολεκτικά) απόδειξη της επίμονης απροθυμίας τους να περιορίσουν τις τρομοκρατικές μαφίες που δρουν με μια άνεση, η οποία, αφού γέννησε ερωτηματικά, είναι έτοιμη να δει να γεννιούνται και βεβαιότητες. Μόνο με τη λέξη «θράσος» μπορώ να περιγράψω την ανακοίνωση του πρωθυπουργού, ο οποίος μας ενημερώνει ότι η βόμβα ήταν έργο δειλών και σκοτεινών δυνάμεων και κάνει πως ξεχνά ότι τον φακό για να ρίξει φως τον έχει αυτός και οι υπηρεσίες των οποίων οι υπουργοί του προΐστανται. Που κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από το θάρρος των τρομοκρατών ή τη φωτεινότητα των πράξεών τους είναι το γιατί όλοι αυτοί οι τύποι παραμένουν ασύλληπτοι και δρουν ανενόχλητοι.
Αν όμως ο Αλέκσης αναγνώριζε το πραγματικό πρόβλημα, θα έπρεπε να αναγνωρίσει και το ότι μέρος του προβλήματος είναι οι κουβέντες μίσους που σε κάθε ευκαιρία βγαίνουν από τα στόματα των υπουργών της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Είναι τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και τα «ή εμείς ή αυτοί» (και τα δυο συνθήματα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ), είναι τα «βοθροκάναλα» του συντρόφου Πολάκη, είναι τα περί «βιομηχανίας φέικ νιουζ» του Παππά, είναι εκείνη η φράση του Καμμένου, ο οποίος διαπίστωνε οργισμένος ότι «μπορεί να μην έχουν ανατιναχτεί κάποια κανάλια, ιδίως από Πειραιά μεριά, αλλά έχει ανατιναχτεί η ελληνική οικογένεια». Και μετά, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να εξηγήσει το γιατί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πασχίζουν να βρουν ελαφρυντικά στη δράση τρομοκρατών, με πιο συγκινητική την προσπάθεια του συντρόφου Μπαλαούρα, ο οποίος, αφού χαρακτήρισε «λανθασμένα» τα ιδεώδη «οργανώσεων όπως η 17Ν» έσπευσε να προσθέσει πως παρά τα λάθη τους «ήταν ιδεώδη υπέρ του ανθρώπου».
Αφού θυμίσω ότι όλοι αυτοί οι τύποι δεν είναι τυχαίοι σχολιαστές στο τουίτερ, δεν είναι κομπλεξικά θανατολάγνα τρολάκια, αλλά υπουργοί της κυβέρνησης και μεγαλοστελέχη του κυβερνώντος κόμματος, να πω πως τώρα που «το κανάλι από Πειραιά μεριά» ανατινάχτηκε από κάποιους που μπορεί να έχουν «ιδεώδη υπέρ του ανθρώπου», η οργή του Καμμένου μπορεί να κατευνάστηκε, αλλά το δηλητήριο το οποίο ο Αλέκσης και η παρέα του ποτίζουν τα πιο ακραία κομμάτια του πληθυσμού συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του. Και γι' αυτό οι άνθρωποι που εμμέσως ή και ευθέως εκδήλωσαν την επιθυμία τους να ανατιναχτεί «το κανάλι από Πειραιά μεριά», όπως και οι συνεταίροι τους, καλό θα ήταν να μην παριστάνουν τους λυπημένους. Ας περιοριστούν στο παιχνίδι με την ασφάλεια, τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή μας και ας αφήσουν ήσυχη τη νοημοσύνη μας. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Όπως ήταν αναμενόμενο κάποιοι (λίγοι ευτυχώς) κουτοπόνηροι συμπολίτες αποπειρώνται να υπερασπιστούν αυτά που δεν παίρνουν υπεράσπιση και αφήνουν να εννοηθεί ότι η βόμβα μπορεί και να ήταν κάποιου τύπου προβοκάτσια. Θα τους στεναχωρήσω, αλλά αν είχαν μυαλό θα καταλάβαιναν ότι ακόμα και στο φανταστικό τους σενάριο η ευθύνη για την ανενόχλητη δράση των προβοκατόρων πάλι της κυβέρνησης είναι.
