Κίτρινα γιλέκα σε γαλάζιο φόντο

Τα «κίτρινα γιλέκα» αντί να σπάνε τα μνημεία της γαλλικής δημοκρατίας και να πλακώνονται με την αστυνομία, να πάνε να βρουν τα λείψανα του Τενγκ Χσιάο Πινγκ να τους ζητήσουν το λόγο. Ή να ψάξουν τον Γκορμπατσόφ, μιας και αυτός είναι ακόμα εν ζωή. Γιατί κάποιοι σαν κι αυτούς είναι οι «αίτιοι» των δυσκολιών που αντιμετωπίζει σήμερα ο γαλλικός κρατισμός και μαζί μ’ αυτόν ολόκληρη η δυτική Ευρώπη. Νέοι δυναμικοί και εξόχως ανταγωνιστικοί παίκτες ανεβαίνουν στο παγκόσμιο ρινγκ. Το μάτι τους από την πείνα είναι πέτρινη γροθιά.

Όσα λείπουν σήμερα από το τραπέζι του δυτικοευρωπαίου θα τα βρείτε στο τραπέζι του Κινέζου, του Βιετναμέζου, του Κορεάτη, του Τσέχου, του Ούγγρου και του Ρώσου. Και πού να στρώσει τραπέζι και ο Αφρικανός να δείτε τι έχει να γίνει. Ο γαλαντόμος σοσιαλισμός με τα λεφτά του τρίτου κόσμου τέλειωσε. Kάποιος να το πει με τρόπο στους αγανακτισμένους Γάλλους για να μη φρικάρουν. Γιατί ο καιρός είχε ανέκαθεν γυρίσματα. Τα γυρίσματα αυτά ζούμε τώρα.

Οι καλοζωισμένοι δυτικοί προοδευτικοί διανοούμενοι αποθέωναν το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τον υπέροχο κινέζικο ή βιετναμέζικο σοσιαλισμό και λυπόντουσαν που Ινδοί και Αφρικάνοι δεν είχαν καταφέρει ακόμα να προσεγγίσουν το κομμουνιστικό ιδεώδες. Προοδευτικοί ήταν, όχι κορόιδα.

Πριν από μερικές δεκαετίες, ΗΠΑ και δυτική Ευρώπη ήσαν δυσανάλογα πλούσιες για την έκταση και τον πληθυσμό τους. Και το όφειλαν όχι τόσο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές των εδαφών τους όσο στην επιστημονική γνώση και το εκπαιδευτικό σύστημα, στην τεχνολογία και την καινοτομία τους. Στην ελευθερία και τη δημοκρατία τους. Στην πολεμική ισχύ τους. Και μπράβο τους. Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν επιφορτισμένος να τους τροφοδοτεί με πρώτες ύλες και εργατικό δυναμικό και φυσικά να παρέχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε να γυρίζονται τίποτα ταινίες εξωτικών περιπετειών. Οι καλοζωισμένοι δυτικοί προοδευτικοί διανοούμενοι αποθέωναν το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τον υπέροχο κινέζικο ή βιετναμέζικο σοσιαλισμό και λυπόντουσαν που Ινδοί και Αφρικάνοι δεν είχαν καταφέρει ακόμα να προσεγγίσουν το κομμουνιστικό ιδεώδες. Προοδευτικοί ήταν, όχι κορόιδα.

Κάτι ήξεραν. Γιατί χάρις στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζούσαν στον σοσιαλιστικό παράδεισο, δηλαδή στην οργανωμένη εξαθλίωση, ή σε βίαια και διεφθαρμένα δυτικόφιλα καθεστώτα δηλαδή στην ανοργάνωτη εξαθλίωση, μπορούσαν ΗΠΑ και ΕΕ να ζουν το μήνα που τρέφει τους έντεκα. Να διάγουν βίο τρυφηλό και ανέμελο, με ένα κάποιο στυλ. Συζητώντας για κάποιες ιδιαίτερες πτυχές του ιστορικού προτσές ή αναλύοντας τα γραπτά του νεαρού Μαρξ. Δυστυχώς για μας τα πράγματα μετά το 90 άλλαξαν. Ξύπνησαν και της γης οι κολασμένοι και θέλησαν να πάρουν το δικό τους μερίδιο από την παγκόσμια πίτα της ανάπτυξης. «Βοήθεια γειτόνοι, οι χτεσινοί φτωχοί κομμουνιστές έγιναν νεοφιλελεύθεροι και κλέβουν το παντεσπάνι μας».

Κάπως έτσι πήγαν τα κεφάλαια στην Ανατολή. Κεφάλαια είναι και κέρδη αναζητούν. Δεν είδα να τα σταμάτησε κανείς. Στην Κορέα, την Κίνα, το Βιετνάμ, τη Σιγκαπούρη, τις Φιλιππίνες. Και κει βρήκαν όλους εκείνους τους άπω ανατολίτες που επί πολλά χρόνια βλέπαμε να σπουδάζουν στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον Καναδά και δεν καταλαβαίναμε τι γύρευαν τόσο μακριά από το σπίτι τους. Σήμερα τα τηλέφωνα Νokia είναι στο συρτάρι και η κορεάτικη Samsung και η κινέζικη Ηuawei κυριαρχούν σε όλον τον κόσμο. Τώρα καταλάβαμε τι γύρευαν στη Δύση. Τα τελευταία δέκα χρόνια οι Κινέζοι δαπάνησαν για επενδύσεις και εξαγορές 210 δις δολάρια μόνο στην Ευρώπη. Στο παγκόσμιο ΑΕΠ τα μερίδια των ΗΠΑ και της ΕΕ υποχωρούν δραματικά και της Ανατολής καλπάζουν. Hello!!!. Και να λέμε και ευχαριστώ στην Ινδία που δεν έχει πάρει ακόμα τη θέση που της αρμόζει με βάση τον πληθυσμό και τις δυνατότητές της, αλλά και στη Ρωσία που ακόμα ταλαιπωρείται από το σοσιαλιστικό της παρελθόν, έρμαιο ολιγαρχών και μαφιών.

Το υπέρβαρο γαλλικό κράτος σε νέες περιπέτειες. Ο άλλος κόσμος, αυτός του σοσιαλισμού με λεφτά, φαίνεται ότι δεν είναι πλέον εφικτός.

Ας χτυπιούνται όσο θέλουν τα κίτρινα, τα κόκκινα και τα πιτσιλωτά γιλέκα. Το μόνο που μπορούν να πάρουν είναι τη συγγνώμη και το κατοστάρικο του Μακρόν που θα στοιχίσει κάτι δις στον προϋπολογισμό και θα χώσει ακόμα παραμέσα τη γαλλική τους οικονομία. Μεγαλύτερο έλλειμμα και αύξηση του κρατικού χρέους σε επίπεδα πάνω από το 100% του ΑΕΠ. Το υπέρβαρο γαλλικό κράτος σε νέες περιπέτειες. Ο άλλος κόσμος, αυτός του σοσιαλισμού με λεφτά, φαίνεται ότι δεν είναι πλέον εφικτός.

Και καλά η πλέμπα, αγνοεί το βάθος της κατάστασης. Ο αρρωστημένος φθόνος και το μίσος για τους μπουρζουάδες και η πεποίθηση ότι τα λεφτά υπάρχουν αλλά τα τσεπώνουν οι ελίτ οπλίζει τον δυναμισμό τους. Και ο Μακρόν πολύ απόμακρος και ακριβό το παλτό της κυρίας του. Οk! Τα κόμματα, όμως, πόσο ανεύθυνα μπορούν να γίνονται ώστε να υποδαυλίζουν το μπάχαλο και να κλείνουν το μάτι στις αδιέξοδες κινητοποιήσεις; Κυριλέ νεοκομμουνιστές και ακροδεξιό λουμπεναριάτο πιστεύουν ότι αν έλθουν στα πράγματα μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των διαδηλωτών; Μιας μειοψηφίας που φαίνεται να εκπροσωπεί μεγάλο τμήμα του γαλλικού λαού;

Θα στεγάσουν τα 5.000.000 των Γάλλων αστέγων; Θα διαγράψουν τραπεζικά χρέη; Θα αυξήσουν τους διορισμούς; Θα μειώσουν τους φόρους κατά 25% ή θα αυξήσουν τις συντάξεις κατά 40%; Και όλα αυτά πώς θα τα κάνουν; Με τα λεφτόδεντρα ή βρέθηκε ο γάλλος Σώρας; Μήπως με το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ; Πώς θα γίνουν χωρίς την αύξηση της οικονομίας, χωρίς τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, χωρίς μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην αγορά, χωρίς καινοτομία και ανταγωνιστικότητα; Χωρίς νίκες εις βάρος της Ανατολής; Δηλαδή, χωρίς το σχέδιο Μακρόν το οποίο πριν ενάμιση χρόνο ενέκρινε η πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών για να βγάλει τη χώρα τους από τα αδιέξοδα.

Λεπέν και Μελανσόν, πού στοχεύουν; Στη διάλυση της πατρίδας τους; Στα κλειστά σύνορα, στα εθνικά κράτη, στην κατάρρευση της ΕΕ, ή μήπως τελικά ο καθένας στο δικό του περίκλειστο ολοκληρωτισμό; Και φυσικά δεν είναι μόνο η Γαλλία. Είναι και η Ιταλία των Σαλβίνι και Γκρίλο, η Ελλάδα των Τσίπρα και Καμένου, η Μεγάλη Βρετανία του Μπόρις και του Κόρμπιν, η Ισπανία του Santiago Abascal, του ακροδεξιού κόμματος Vox και άλλες που έρχονται από πίσω. Το ευρωπαϊκό όνειρο θαμπώνει, παρακμάζει και τρίζει, μιας και δεν μπορεί να εγγυηθεί την ευημερία άλλων εποχών.

Ένας φαύλος κύκλος που ο βολονταρισμός του αγριεμένου πλήθους αρνείται να δει. Γιατί ο φθόνος κινεί την ιστορία. 

Το όνειρο του μεγάλου κράτους με τις μεγάλες παροχές και τους μικρούς φόρους είναι η επιστροφή του «αεικίνητου 1ου είδους», δηλαδή το νηστικό αρκούδι που θέλεις και να χορεύει και να μην πεθαίνει. Στο σχολείο έμαθες ότι δεν μπορείς να υπερβείς την «αρχή διατήρησης της ενέργειας». Αν, πάλι, τους φόρους πρέπει να τους πληρώνουν αποκλειστικά οι μπουρζουάδες και οι επιχειρηματίες τότε οι επενδύσεις υποχωρούν και χάνονται οι θέσεις εργασίας, τα έσοδα του κοινωνικού κράτους μειώνονται. Ένας φαύλος κύκλος που ο βολονταρισμός του αγριεμένου πλήθους αρνείται να δει. Γιατί ο φθόνος κινεί την ιστορία. Για να μη μιλήσουμε για το νέο μεγαλύτερο κραχ που καραδοκεί, μιας και το δημόσιο χρέος έχει υπερβεί το 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο.

Ο υπερπληθυσμός σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες (π.χ. πόλεμοι, κλιματική αλλαγή) γεννάει τη μετανάστευση προς την πλούσια Δύση και αυτή με τη σειρά της νευρικότητα, ανησυχία και αντιδράσεις από τους γηγενείς. Τα social media ως μηχανές χειραγώγησης της πλέμπας διαδίδουν τις πιο κουφές θεωρίες συνωμοσίας, οι λαοπλάνοι πολιτικοί ρίχνουν το λάδι στη φωτιά, και όλα αυτά μαζί με την οικονομική δυσπραγία διαμορφώνουν μια νέα εποχή. Την εποχή του εξεγερμένου και φθονερού πληβείου.

Να ’μαστε σίγουροι ότι τα κίτρινα γιλέκα θα έρθουν και στη χώρα μας. Πότε; Μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης θελήσει να κάνει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που ο Τσίπρας, με την ανοχή των δανειστών, δεν έκανε ποτέ. Μόλις προχωρήσει την αξιολόγηση στο δημόσιο, καταργήσει το «άσυλο», ψηφίσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ανοίξει το χορό των επενδύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων, εφαρμόσει το ενιαίο μισθολόγιο ή επαναπροσδιορίσει επί το δικαιότερο τις συντάξεις. Μόλις αποπειραθεί να εφαρμόσει το νόμο και την τάξη. Αν βέβαια τα κάνει όλα αυτά, ή έστω αποπειραθεί. Όλοι αυτοί που σήμερα ανέχονται την ακρίβεια, την υψηλή φορολογία και τους γλίσχρους μισθούς, αλλά τσιμπάνε το επιδοματάκι μέσα από το Εσπάκι, θα θυμηθούν την ανισότητα και θα τη χρεώσουν στη νέα κυβέρνηση. Θα βάλουν το γιλέκο και θα βγουν στους δρόμους να σπάσουν και να κάψουν, εκφράζοντας και μέρος των ελλήνων πολιτών που πριν κάτι μήνες θα έχουν δώσει την αυτοδυναμία στη ΝΔ.

 Και μέσα ενημέρωσης εχθρικότατα προς την αλλαγή υπάρχουν και οι δυναμικές μειοψηφίες που θα βγουν στο δρόμο είναι έτοιμες από καιρό και η οικονομική κατάσταση προσφέρεται ως υπόστρωμα

Μπορεί να φαίνεται τρελό, αλλά είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Δεν θέλει και πολύ. Και μέσα ενημέρωσης εχθρικότατα προς την αλλαγή υπάρχουν και οι δυναμικές μειοψηφίες που θα βγουν στο δρόμο είναι έτοιμες από καιρό και η οικονομική κατάσταση προσφέρεται ως υπόστρωμα, εγκυμονώντας ανάλογους κινδύνους. Η πιθανότητα καταφυγής σε μια νέα δανειακή στήριξη, δηλαδή νέο μνημόνιο, είναι υπαρκτή. Πριν προλάβουν να αποδώσουν οι όποιες επενδύσεις. Το μίγμα θα είναι έτοιμο και το φυτίλι θα βρεθεί. Η επόμενη κυβέρνηση θα δεχτεί την οργή για τα άθλια έργα και τις σκοτεινές ημέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ελπίζουμε ότι οι ελληνικές ελίτ (της συμφοράς) και οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις που θα έχουν απομείνει μετά τις εκλογές να έχουν επίγνωση της κατάστασης και ένα σχέδιο πλεύσης για τον πρώτο «μετασύριζα» χρόνο. Έναν χρόνο γεμάτο πολιτικά ναρκοπέδια μέσα στον οποίο θα δοκιμαστεί σκληρά η ανοχή των πολιτών προς το πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη και η αντοχή αυτού στον αγώνα ανάταξης της χώρας. Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει και κανείς άλλος για μετά.

Γιατί, αν κάτι μας διδάσκει η Γαλλία, είναι ότι 30.000 δυναμικοί σε πληθυσμό 13.000.000 δημοτών μπορούν να κάνουν γεγονός. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΝΔ ή ΚΙΝΑΛ δεν θα βγει ποτέ στο δρόμο να υπερασπιστεί τις μεταρρυθμίσεις ή τη δημοκρατική νομιμότητα. Ο κόσμος όμως του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΧΑ θα βγει για να τις εμποδίσει ή να τις ανατρέψει. Οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις στη Γαλλία, στην Ελλάδα και παντού έχουν την ικανότητα να διασπείρουν τον φθόνο και το μίσος στη μάζα που έχασε τα κεκτημένα και κάπου θέλει να ξεσπάσει. Έχουν τον αναγκαίο δυναμισμό ώστε να επιφέρουν το χάος και την κατάρρευση. Ειδικά αν το εύρος της νίκης δεν είναι μεγάλο. Αυτό το χάος πρέπει να αποτραπεί. Και ο μοναδικός τρόπος είναι η πολιτική σωφροσύνη και η αποφασιστικότητα. Ελπίζω να διαθέτουμε.