Στα κανάλια της ακινησίας, οι καλοθρεμμένοι τηλεαστέρες που μπαίνουν στα σπίτια των άνεργων και των απλήρωτων εργαζόμενων μόνο μέσα από τις οθόνες, που μαθαίνουν την αγωνία του άνεργου και του χαμηλόμισθου να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τους φόρους μόνο από τα video των κακοπληρωμένων ρεπόρτερ τους, πανηγυρίζουν μαζί με τους βουλευτές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ για την επιστροφή των αναδρομικών. Θα ψηφίσουμε την τροπολογία, φωνάζουν όλοι μαζί. Και οι τηλεαστέρες μαζί. Τα παιδιά του λαού! Δεν είναι αυτοί που πληρώνουν τα αναδρομικά, αυτοί είναι που «εισπράττουν» από την επιστροφή των αναδρομικών.
Ο πρωθυπουργός, άνετος και παραφουσκωμένος, ανάμεσα σε στρατιωτικές στολές κομπορρημονεί στους παρευρισκόμενους για την «αποκατάσταση της αδικίας την οποία υπέστησαν άνθρωποι που ασκούν λειτούργημα σε αυτό τον τόπο». Σε ποιους αναφέρεται; Όχι σε αυτούς που έτρεχαν να τον ψηφίσουν ελπίζοντας να βρουν δουλειά και να αποκατασταθούν οι αδικίες, όχι σε αυτούς που υποσχόταν παραμύθια. Ο μπλε βουλευτής στο ραδιόφωνο χτυπιέται ότι πρώτο το κόμμα του είχε απαιτήσει και δρομολογήσει την επιστροφή των αναδρομικών. Από το 2010!
Το τάδε άρθρο που φωνάζει ο καλοβολεμένος βουλευτής, περιγράφει την ακεραιότητα των μισθών και των συντάξεων «των δικών μας παιδιών». Αυτών που εκείνοι διόρισαν.
Ναι, κύριε μπλε, μα ναι, όλοι θυμόμαστε τους αντιμνημονιακούς ήρωες των αγανακτισμένων πολιτικών. Όλοι μαζί, μπλε κόκκινοι πράσινοι, φώναζαν για τα αντισυνταγματικά μνημόνια και τις αντισυνταγματικές περικοπές σύμφωνα με το τάδε και το τάδε και το τάδε άρθρο του συντάγματος. Αυτό το σύνταγμα όμως δεν έγραφε τίποτα, ούτε λέξη, για τους άνεργους, για τους απλήρωτους εργαζόμενους, για το 71% ανεργία στους νέους, για την 4ωρη εργασία. Τι σχέση έχει το σύνταγμα με τα μισθά; Ποιος τα έβαλε στο σύνταγμα; Αλλά το τάδε άρθρο που φωνάζει ο καλοβολεμένος βουλευτής, περιγράφει την ακεραιότητα των μισθών και των συντάξεων «των δικών μας παιδιών». Αυτών που εκείνοι διόρισαν. Θα μπορούσε να ήταν αλλιώς ο μπλε πρωθυπουργός, ο κόκκινος αντιπολιτευόμενος, ο πράσινος πρωθυπουργός. Τα χρώματα αλλάζουν. Οι καρέκλες αλλάζουν. Αυτοί που εισπράττουν δεν αλλάζουν. Ούτε αυτοί που μόνο πληρώνουν.
Αυτή είναι η κρατικοδίαιτη Ελλάδα που ντιλάρει ποιοι πληρώνουν ποιους. Αυτή, που κάνει τους παπάδες δημόσιους υπάλληλους, και μετά τους δίνει τον μισθό τους σε επίδομα για να παριστάνει ότι τους έβγαλε εκτός μισθολογίου, για να μπορεί να προσλάβει άλλους στις θέσεις τους. Και η αντιπολίτευση φωνάζει για 10 χιλ. προεκλογικές προσλήψεις, που η ίδια ως κυβέρνηση αργότερα θα τις οικειοποιηθεί για τα δικά της ψηφοθηρικά παιχνίδια. Γιατί δεν δεσμεύεται ότι αυτή ως κυβέρνηση δεν θα κάνει τις 10 χιλ. προσλήψεις;
Και υπάρχει η Ελλάδα που μόνο πληρώνει, που δεν παίρνει αναδρομικά, που δεν ξέρει τι είναι αναδρομικά, τι είναι εφάπαξ, τα μόνα αναδρομικά που ξέρει είναι οι αναδρομικοί φόροι και οι αναδρομικές εισφορές, τα μόνο εφάπαξ που ξέρει είναι οι εφάπαξ φόροι που γίνονται μόνιμοι μετά, το μόνο εφάπαξ που ξέρει είναι αυτό της απόλυσης, αν το πάρει. Οι αδύναμοι πληρώνουν τους ισχυρούς.
Υπάρχει η Ελλάδα που ψάχνει στο σύνταγμα τα επίμαχα άρθρα 23, 29, 45 της ιδιαίτερης μισθολογικής μεταχείρισης των ένστολων και δεν βρίσκει τίποτα που να δικαιολογεί την απόφαση, όπως κατέληξαν οι δικαστικοί που έκριναν ότι και τα άρθρα 26, 87, 88 επιτάσσουν και για αυτούς επιστροφές αναδρομικών για τις δικές τους συντάξεις! Αν μια αλλαγή επιβαλλόταν να γίνει στο σύνταγμα κουρελού, αυτή είναι η κατάργηση κάθε ευνοϊκής αναφοράς σε μισθολογικές και συνταξιοδοτικές διαφορές υπέρ συγκεκριμένων ομάδων.
Ποια δικαιοσύνη, ποια ισότητα, επικαλούμαστε, όταν ο κάθε διορισμένος σε επιτελική θέση βρίσκει στο σύνταγμα «επιταγές όπου απορρέει η αρχή της ιδιαίτερης μισθολογικής μεταχείρισης των...» βάλε όποια ισχυρή συνδικαλιστική ομάδα διορισμένων θες;
Τα 820 εκ. των αναδρομικών θα βγουν και από τις τσέπες των οικονομικά αδύναμων και των συνδικαλιστικά ανίσχυρων
Υπάρχει η Ελλάδα που όσο περισσότερο εργάζεται τόσο περισσότερα πληρώνει, που όσο περισσότερο αγωνιά τόσο περισσότερο χάνει, που κάθε φορά που τρέχει βρίσκεται πίσω από κηφήνες αραχτούς να της κόβουν τη φόρα. Υπάρχει αυτή η Ελλάδα που είναι μόνη της, να τρέχει να φουσκώνει μέσα στην κρίση το ΑΕΠ με την εργασία της στα 175 δις ευρώ και όμως αυτή να μένει απέξω από τη διανομή του. Να μένει έξω από τα κέρδη της δουλειάς της. Είναι η Ελλάδα που μένει εδώ εγκλωβισμένη απελπισμένη χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους, χωρίς συμπαραστάτες, να τρέχει για μηνιάτικο 250 ευρώ, να τρέχει στα νησιά το καλοκαίρι εποχιακή δουλειά, να ξεχνάει πτυχία διδακτορικά καβάλα σε ένα μηχανάκι να μοιράζει πίτσες, να υπομένει κάτω από τον τσάτσο του αφεντικού, να βάζει το ταλέντο και την εργατικότητά της κάτω από τις δημόσιες σχέσεις του προϊσταμένου. Και για αυτό ανοίγει βαλίτσες και φεύγει έξω. Ανοίγει όνειρα και κλείνει βιβλία στην Ελλάδα. Φεύγει μακριά.
Τα κόμματα εξουσίας δεν δείχνουν κανένα σεβασμό για τους ανέργους, καμία αγωνία για τους απλήρωτους εργαζόμενους. Έως πότε;
Υπάρχει αυτή η Ελλάδα που θα δουλέψει και άλλο, για να βγάλει από την πραγματική οικονομία με εργασία με ιδρώτα και μόχθο τα 820 εκ. των αναδρομικών που θα μοιράσουν πανηγυρικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση στους ένστολους, και έπεται συνέχεια. Γιατί και αυτά τα 820 εκ. των αναδρομικών θα βγουν και από τις τσέπες των οικονομικά αδύναμων και των συνδικαλιστικά ανίσχυρων.
Δεν πάει άλλο. Στη χώρα που το επίδομα ανεργίας δίνεται σε ελάχιστους από τους 1,3 εκ. ανέργους και 470 χιλ. απηυδισμένοι νέοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, τα κόμματα εξουσίας δεν δείχνουν κανένα σεβασμό για τους ανέργους, καμία αγωνία για τους απλήρωτους εργαζόμενους, μόνη προτεραιότητα το πανηγύρι τους για τα σίγουρα ψηφαλάκια στο συνεχόμενο στημένο παιχνίδι του sequel «προέχει να φύγουν αυτοί», αλλά όλα ίδια μένουν. Έως πότε;
