«Αν δεν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα, φτιάξε μια επιτροπή». Τη ρήση αυτή επιβεβαιώνει το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου για την αντιμετώπιση της βίας στα πανεπιστήμια, που δικαιολογημένα ενέπνευσε ειρωνικά σχόλια σε μέσα ενημέρωσης και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Για τις ληστείες και ανατινάξεις ΑΤΜ η επιτροπή προτείνει να απομακρυνθούν τα ΑΤΜ από τα πανεπιστήμια, για τη διακίνηση των ναρκωτικών προτείνει «ανάπτυξη συστημάτων street work για τον περιορισμό της βλάβης», για τις καταλήψεις προτείνει να δημιουργηθούν επιτροπές διαπραγμάτευσης και επικοινωνίας και να παραχωρηθούν χώροι. Για τα χτισίματα και τις βιαιοπραγίες εναντίον καθηγητών η επιτροπή προτείνει να γίνει «ευαισθητοποίηση των φοιτητών και των εκπροσώπων τους ώστε να γίνει σαφές ότι όταν το θύμα είναι συνάδελφος ή καθηγητής, δεν πλήττεται η άρχουσα τάξη».
Για τη βία και την ανομία στα πανεπιστήμια η επιτροπή Παρασκευόπουλου εξαντλεί τη φαντασία της σε διάφορα διαδικαστικά ζητήματα, αλλά αποφεύγει να προτείνει μια απλή και άμεση λύση: την επέμβαση της αστυνομίας για την προστασία της ασφάλειας και της ατομικής ελευθερίας φοιτητών και διδασκόντων, όπως και για την προστασία της δημόσιας περιουσίας.
Πρώτα επανέφεραν το πανεπιστημιακό άσυλο και μετά σκέφτονται διάφορες προσχηματικές διαδικασίας, που όλες τους οδηγούν στη διαιώνιση των προβλημάτων. Τους ενδιαφέρει περισσότερο να είναι συνεπείς με την περί του ασύλου ιδεοληψία, παρά να εξασφαλίσουν μια ειρηνική και δημιουργική πανεπιστημιακή ζωή.
Δηλώνουν καθημερινά υποστηρικτές του δημόσιου πανεπιστημίου και για αυτό τον λόγο είναι υπέρ της απαγόρευσης της λειτουργίας ιδιωτικών ΑΕΙ, όμως αυτό το δημόσιο πανεπιστήμιο το αφήνουν στο έλεος της βίας και της ανομίας. Έτσι έχουμε μια διπλή ελληνική εξαίρεση. Πουθενά στον κόσμο δεν απαγορεύεται από το Σύνταγμα η λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ και πουθενά στον κόσμο δεν έχουμε πανεπιστήμια παραδομένα στη βία και την παραβατικότητα και μάλιστα με κυβερνητική ανοχή.
Στο πρόβλημα της βίας στα πανεπιστήμια έχουμε μια ακόμη επανάληψη της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται ότι έχει να προτείνει μια λύση για ένα πρόβλημα, που κάθε άλλο παρά λύση είναι και η απόπειρα εφαρμογής της δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.
Στο πρόβλημα της οικονομίας η λύση θα ήταν τόσο αποτελεσματική ώστε «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν» και «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να πει όχι η Μέρκελ». Όταν το κόλπο δεν έπιασε προκήρυξαν το δημοψήφισμα λέγοντας ότι οι ξένοι θα υποκύψουν σε ό,τι αποφασίσουν οι Έλληνες πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν τα capital controls, το τρίτο μνημόνιο και η νέα οικονομική κρίση.
Στο πρόβλημα της μετανάστευσης η λύση που υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλους τους μετανάστες για να μπορέσουν να φθάσουν ανενόχλητοι στις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απειλούσαν ότι θα στείλουν τζιχαντιστές στο Βερολίνο. Η κατάληξη είναι η αθλιότητα της Μόριας.
Με την ίδια λογική όχι απλώς έλεγαν ότι θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, αλλά καλούσαν και τους πολίτες να μην τον πληρώσουν. Για το ασφαλιστικό έλεγαν ότι θα επαναφέρουν τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009 «με ένα νόμο και ένα άρθρο» και θα εξακολουθήσουμε να έχουμε συνταξιούχους πενήντα ετών.
Άλλοι τους πίστεψαν, άλλοι ήθελαν να τιμωρήσουν τα παλιά κόμματα, άλλοι τους ψήφισαν από συμφέρον, άλλοι έλεγαν ότι τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα. Αποδείχτηκε ότι τα πράματα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα και έγιναν. Και η καταστροφή δεν περιορίστηκε στην οικονομία, αλλά επεκτάθηκε και άλλους τομείς με πρώτη την εκπαίδευση.
Αυτό που δείχνουν οι προτάσεις της επιτροπής Παρασκευόπουλου είναι ότι δεν υπάρχει καμιά μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Μπορεί να συμβιβάστηκαν και να εφάρμοσαν το μνημόνιο για να παραμείνουν στην εξουσία, όμως εκεί που μπορούν ασκούν τη δική τους πολιτική: ένα μείγμα από πελατειακές πρακτικές και ιδεοληψίες.
20°
