Ένας απλός πολίτης παρατηρεί έκπληκτος την πολιτική ζωή. Και προσπαθεί να το φιλοσοφήσει...
Στο τέλος Δεκεμβρίου ο Αγιος Βασίλης θα πάρει το μεγαλύτερο γράμμα που έφτασε ποτέ στο Ροβανιέμι. Θα είναι τρεις ογκώδεις τόμοι γεμάτοι με πίνακες. Επισήμως θα πρόκειται για τον προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους, αλλά ουσιαστικά δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από τις ευχές ανθρώπων που πιστεύουν στα θαύματα και στο χοντρό άγιο με τα κόκκινα. Η κατάσταση είναι πλέον τόσο άσχημη, που φαίνεται αστεία. Τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός πήγε στο Βερολίνο για τα είκοσι χρόνια από την πτώση του τείχους. Όσοι ξέρουν οικονομικά θα μπορούσαν άνετα να υποθέσουν ότι έφυγε μετανάστης στη Γερμανία για να στέλνει και ένα δεύτερο μισθό στον Παπακωνσταντίνου. Ο δε Παπακωνσταντίνου ήταν στις Βρυξέλλες για να δώσει μάχη. Αλίμονο. Δεν υπάρχει Έλληνας υπουργός Οικονομίας που να μην πηγαίνει για μάχη στις Βρυξέλλες. Στο εξής μπορεί να πηγαίνει για τουρισμό. Ο Αλμούνια, που λέτε, πήρε τον Παπακωνσταντίνου από το χέρι και τον οδήγησε στη συνοικία όπου εκδίδονται κορίτσια μέσα από βιτρίνα, όπως στο Άμστερνταμ. Διάλεξε μια μελαχρινή και ζήτησε από τον δικό μας να φανταστεί ότι αυτό το κορίτσι είναι η στατιστική, μία κοπέλα που οι Έλληνες έβγαλαν στο κλαρί. Ύστερα του εξήγησε ότι ακόμα κι αν οι εφοριακοί μπουκάρουν σε σπίτια και ψάχνουν κάτω από στρώματα, η ελληνική οικονομία θα μείνει για δέκα χρόνια στο ψυγείο της ύφεσης. Μάλιστα, του έδειξε και κάτι σχετικές εκθέσεις διεθνών οργανισμών. Ο Παπακωνσταντίνου έβαλε τα κλάματα. Ο επίτροπος του πήρε τα γυαλιά από τα μάτια, τα καθάρισε με τη γραβάτα του λέγοντας ότι είναι καλός υπουργός και τίμιο παιδί. Στο τέλος άπλωσε την παλάμη και ο Γιώργος άφησε επάνω της τα κλειδιά του μαγαζιού.
Λίγες μέρες νωρίτερα, την προηγούμενη εβδομάδα, η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε ότι δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε με το Βατοπέδι, καθώς ταξίδευε προωθώντας το ελληνικό βέτο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Καλό. Όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος «διάβαζε» στην περίοδο της χούντας, έτσι και η Ντόρα ταξίδευε όταν ο Εφραίμ και κάποιοι κυβερνητικοί έπαιζαν Μονόπολη με πραγματικά λεφτά και οικόπεδα. Μετά ήρθε το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και όσοι παρακολούθησαν τις κινήσεις και άκουσαν τις ομιλίες της κατάλαβαν ότι η ηρεμία ξεχάστηκε κάπου στο κυλικείο του ΣΕΦ, δεν ήταν συνέχεια μέσα στην αίθουσα, δίπλα στην Ντόρα. Εκεί έλαβε χώρα και η χαρακτηριστική σκηνή, με την πρώην υπουργό στην αίθουσα των δημοσιογράφων να αναρωτιέται πόσους Ομπάμα διαθέτει η Ελλάδα, θυμίζοντας ότι η ίδια ρίχνει δύο κεφάλια στη Χίλαρι – το περιστατικό προκάλεσε αρκετά δημοσιεύματα, αλλά ούτε μονόστηλο στους “New York Times”. Ωστόσο είναι πλέον πιθανό να έχει την τύχη της Χίλαρι απέναντι στον Ομπάμα. Και αυτό της προκαλεί ανησυχία. Ενίοτε φέρνει και φωνές αναγκάζοντας τους στενούς συνεργάτες να της απευθύνουν συστάσεις για χαμηλούς τόνους. Τι ακριβώς συμβαίνει; Αυτό που βλέπετε. Η Ντόρα ξεκίνησε ως φαβορί (και παραμένει), αλλά εσχάτως ακούει την ανάσα του Σαμαρά. Η ίδια τρέχει μπροστά, αλλά ο αντίπαλος είναι τόσο κοντά που, μερικές φορές, η σκιά του παίρνει κεφάλι στην κούρσα. Σημειώστε ότι το Σάββατο οι επιτελείς ιδιωτικού καναλιού ενημερώθηκαν από εταιρεία δημοσκοπήσεων για τη ρευστότητα των εκτιμήσεων. Γι’ αυτό και εσείς μη δίνετε καμία σημασία στις δημοσκοπήσεις. Με τέτοια σύνθεση δείγματος, μια ζαριά θα ήταν πιο σίγουρη από μία μέτρηση. Και η Ντόρα δεν θέλει, απλώς, να πάρει το κόμμα. Πρέπει να το κερδίσει καθαρά, θριαμβευτικά και με διαφορά. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη δική της φιλοδοξία, είναι συνισταμένη ισορροπίας ολόκληρου του συστήματος. Φανταστείτε ότι εκλέγεται ο Σαμαράς. Υπάρχει περίπτωση να παραμείνει η Ντόρα στη Νέα Δημοκρατία; Καμία. Το σύστημα θα δει έναν από τους δύο πόλους του να σβήνει. Αντίθετα, αν το πάρει η Ντόρα, ο Σαμαράς δεν έχει περιθώριο βίαιης αποκόλλησης από τη Νέα Δημοκρατία για δεύτερη φορά. Είτε θα παριστάνει τον Βενιζέλο, είτε θα πάει σπίτι του. Το σύστημα θέλει Ντόρα. Μόνο που το ίδιο σύστημα είχε βάλει τις μάρκες του στον Σαμαρά το 1993 και στον Βενιζέλο το 2007. Λέτε;
7°
