Τι έχει μείνει από το δημοψήφισμα τρία χρόνια μετά; Πώς να αισθάνονται άραγε σήμερα όσοι χόρευαν εκείνο το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος πανηγυρίζοντας για το «υπερήφανο όχι»; Πάντως ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» ανέφερε ότι: «Εκ των υστέρων και με τη γνώση που έχουμε τώρα, μπορούμε φυσικά να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα».
Τι είναι αυτό που αν το γνώριζε τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός θα αξιολογούσε διαφορετικά τα πράγματα; Μήπως ο κίνδυνος να καταρρεύσουν οι τράπεζες και να χαθούν οι καταθέσεις των πολιτών; Όμως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο» στις 30/7/2015, είχε πει αναφερόμενος στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούσαν με τη συμφωνία που μόλις είχε υπογράψει: «Με ορισμένους συντρόφους, με πολλούς από αυτούς τους συντρόφους, δίναμε μάχες και καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια αγωνία λίγες μέρες πριν. Με την αγωνία που εξέφραζαν και αυτοί, ότι αν κλείσει μια τράπεζα θα καταστραφούμε πολιτικά και ηθικά απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στους εργαζόμενους και στην ιστορία της Αριστεράς».
Η τοποθέτηση αυτή δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του γνώριζαν πολύ καλά τους κινδύνους όταν αποφάσιζαν το δημοψήφισμα και παρόλα αυτά προχώρησαν στην προκήρυξή του. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Ότι αυτό που τους απασχολούσε περισσότερο ήταν το να μην καταστραφούν πολιτικά. Δεν τους απασχολούσε το αν θα καταστραφεί η χώρα, αλλά αν αυτή η καταστροφή θα φέρει και το δικό τους πολιτικό τέλος.
Για την πολιτική τους επιβίωση έκαναν το δημοψήφισμα, για την πολιτική τους επιβίωση αντέστρεψαν μέσα σε λίγες μέρες το αποτέλεσμά του. Με άλλα λόγια, η χώρα σώθηκε επειδή δεν είχαν τη δύναμη να συνεχίσουν μέχρι τέλους αυτό που ξεκίνησαν.
Τρία χρόνια μετά τα πάντα μοιάζουν να έχουν αλλάξει. Οι Γερμανοί δεν είναι πια «τοκογλύφοι», αλλά εκείνοι που έχουν κάνει «μεγάλες θυσίες με τη βοήθειά τους στην Ελλάδα», όπως αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στη Die Welt, συμπληρώνοντας ότι «μια επιτυχία της Ελλάδας είναι και επιτυχία της Ευρώπης, συνεπώς και της Γερμανίας».
Για να γιορταστεί, λοιπόν, αυτή η επιτυχία στήθηκε το σόου της γραβάτας. Μαζεύτηκαν όλοι να γιορτάσουν τα κατορθώματα της οικονομικής τους πολιτικής, που υποτίθεται ότι μας βγάζει από την κρίση. Αλλά οι ίδιοι δεν ήταν που έλεγαν ότι η πολιτική αυτή δεν ήταν δικιά τους και τους επιβλήθηκε από τους δανειστές με πραξικόπημα; Για αυτό το πραξικόπημα δεν είναι που κλαίει με μαύρο δάκρυ κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος η Μπέτυ Μπαζιάνα;
Πώς είναι δυνατόν να χαίρονται για τα αποτελέσματα του πραξικοπήματος που τους επιβλήθηκε, όπως λένε, με φασιστικό τρόπο και πώς μπορούν να περηφανεύονται με τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που τόσο πολέμησαν, λέγοντας ότι δεν είναι δική τους;
Αυτή δεν είναι η μόνη αντίφαση. Λένε ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και τελειώνει η λιτότητα, αλλά την ίδια στιγμή ψηφίζουν νέα μέτρα και νέες περικοπές. Την ώρα που τα ψηφίζουν λένε ότι αυτοί δεν θέλουν τις περικοπές αλλά τις επιβάλλουν οι δανειστές. Αλλά αφού έχουν τελειώσει τα μνημόνια και η λιτότητα, πώς μπορούν οι δανειστές να τους επιβάλλουν μέτρα;
Στην πραγματικότητα είναι και με αυτά και με τα αντίθετά τους. Οι μεταμορφώσεις –που ορισμένοι νομίζουν ότι οδηγούν στην κανονικότητα–, με κορυφαία αυτή της γραβάτας, είναι εναλλαγές ρόλων καθώς αλλάζει το ρεπερτόριο. Η μόνη σταθερά είναι η εξουσία, όλα τα άλλα μπορούν να μεταβληθούν για χάρη της. Σήμερα ανεβαίνει η παράσταση ο Καραγκιόζης φούρναρης, αύριο ο Καραγκιόζης γιατρός, μεθαύριο ο Καραγκιόζης αστροναύτης.
10°
