Η εγχώρια πολιτική ζωή βρίθει, χρόνια τώρα, από αμφισημίες, παλινδρομήσεις και αναστροφές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τις ενσαρκώνει με τον πιο έντονο τρόπο. Η κυβερνητική του θητεία με τις πρωτόφαντες αντιφάσεις και αμφιθυμίες το αποδεικνύει. Εύλογα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν ακολουθεί μια συνεκτική και σταθερή στρατηγική;
Κατ’ αρχάς κάτι τέτοιο προϋποθέτει στρατηγική σκέψη, πολιτικό βάθος, εμπειρία και γνώση του διεθνούς και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, αλλά και διαχειριστική και πολιτική επάρκεια. Οι αποσκευές του πρωθυπουργού είναι γεμάτες από κοντόφθαλμες και απαίδευτες αντιλήψεις, από τακτικισμούς. Πρωτίστως από μικροπολιτική. Όλα αυτά συνυπάρχουν με πρωτοφανείς ιδεοληψίες, αγκυλώσεις, μονομέρειες και αυταρέσκειες. Με τα συγκριμένα χαρακτηριστικά δεν μπορεί να αφομοιώσει τον ρόλο του. Πόσω μάλλον να υπηρετήσει μια δημιουργική πολιτική.
Αναμφίβολα ο λόγος και η εικόνα του εξελίχθηκαν. Ο Τσίπρας του 2013 διαφέρει από τον σημερινό. Δεν έχει ωστόσο προχωρήσει σε ουσιαστική ανατοποθέτηση, υπερβαίνοντας τον παλιό εαυτό του. Η δυστοκία του οφείλεται στην ίδια του τη φύση και την ταυτότητά του. Η άρνηση, ο καταγγελτικός λόγος, η ισοπέδωση είναι δομικά στοιχεία του πολιτικού του χαρακτήρα. Άλλωστε, έτσι εξηγούνται και οι καλές αντιπολιτευτικές του επιδόσεις, σε αντίθεση με τις κυβερνητικές.
Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα πολιτεύεται εκτός οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας αφενός δείχνει έλλειψη προσαρμοστικότητας στα νέα του καθήκοντα. Αφετέρου επιβεβαιώνει πως είναι δέσμιος των ενδογενών του αντιφάσεων. Τα δύο αυτά ζητήματα καθιστούν την προσχώρησή του στην κανονικότητα –στη φάση αυτή τουλάχιστον- αβέβαιη.
Τρανή απόδειξη, ο τρόπος που χειρίζεται τη διατυμπανιζόμενη από εκείνον «καθαρή έξοδο». Αδυνατώντας να θεμελιώσει και να υλοποιήσει εμπροσθοβαρή στρατηγική για τη χώρα και την οικονομία, καταφεύγει σε πολιτικαντισμούς και σε ανώφελες μικροπολιτικές διακηρύξεις. Λαϊκίζοντας, αψιμαχεί με τους δανειστές, επιζητώντας την ανάκληση των μέτρων που έχει υιοθετήσει. Προσδοκά το πρόσκαιρο όφελος επενδύοντας στον εντυπωσιασμό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιδίωξή του να κλείσει το Μακεδονικό, γνωρίζοντας ότι η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία δεν είναι δεδομένη. Μολονότι χρειάζεται τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, εντούτοις επιλέγει τη στοχοποίηση των αντιπάλων του, προσπαθώντας να τους ενοχοποιήσει, όπως για παράδειγμα στο διεθνές σκάνδαλο Novartis.
Οι παραδοξότητες αυτές δεν μπορούν να εξηγηθούν εύκολα: Ή δεν συνειδητοποιεί ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί απαιτούν σχέδιο, μέθοδο και κυρίως ενόραση ή εσκεμμένα επιλέγει την «μπαχαλοποίηση» της πολιτικής ζωής. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τη διφυή του υπόσταση δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί στο ραντεβού του με τη σοσιαλδημοκρατία. Πολλώ μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ που συνιστά αμάλγαμα αντιφάσεων, αγκυλώσεων και ιδεοληψιών.
7°
