Η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη εντάσσεται στον γενικό προγραμματισμό του για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου «προοδευτικού δημοκρατικού μετώπου». Έχει έντονα στοιχεία συμβολισμού τα οποία εξέθεσε ρητά ο ίδιος. Είπε μάλιστα ενώπιον του ίδιου του κ. Μπουτάρη στην αρχική τους συνάντηση και στην μετέπειπα κοινή συνέντευξή τους ότι ο κ. Μπουτάρης συμβολίζει (συμβολοποιεί είπε εν τη ρύμη του λόγου) το προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο. Ο όρος δεν είναι τυχαίος αλλά μέρος της νέας πολιτικής ρητορικής του.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως ενδιαφέρεται να επιστρατεύσει την πολιτική δύναμη του κ. Μπουτάρη ή να του δώσει το χρίσμα για τις επόμενες εκλογές. Άλλωστε ο κ. Μπουτάρης έχει φθαρεί αρκετά από τις δύο συνεχόμενες θητείες του στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Το βλέμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι λιγότερο στη Θεσσαλονίκη και περισσότερο στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Σκοπός του είναι να νοηματοδοτήσει το νέο του πολιτικό αφήγημα.
Μετά την επίθεση που δέχτηκε ένας προοδευτικός άνθρωπος από ακροδεξιά στοιχεία, ο Αλέξης Τσίπρας άδραξε την ευκαιρία να δώσει ένα φρέσκο πρόσωπο στο δίλημμα αριστερά-δεξιά. Δεν είπε ότι ο κ. Μπουτάρης συμβολίζει το δημοκρατικό μέτωπο στο σύνολό του γιατί δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το δίπολο δημοκρατικό-αντιδημοκρατικό μέτωπο. Ας μην λησμονούμε ότι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν υπερασπιστές της 17ης Νοέμβρη. Ας μην λησμονούμε ότι ο ίδιος ποτέ δεν καταδίκασε το έγκλημα της Μαρφίν χωρίς αστερίσκους. Ας μην λησμονούμε ότι ποτέ δεν επισκέφτηκε και δεν στάθηκε στο πλευρό του πρώην Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε. Με την επίσκεψή του στον κ. Μπουτάρη, ήθελε να δώσει το στίγμα ενός πολιτικού χώρου που βρίσκεται απέναντι από την ακροδεξιά, δίχως να δείχνει μια αντίστοιχη αποστροφή προς την ακροαριστερά. Δεν είναι λοιπόν το «δημοκρατικό» που ήθελε να τονίσει, αλλά το στοιχείο μιας αντιφασιστικής αριστεράς.
Ίσως ακόμη χειρότερα, ο κ. Τσίπρας τρέφεται από τις συγκρούσεις ακροαριστεράς και ακροδεξιάς. Όπου μπορεί, αναδεικνύει αυτές τις συγκρούσεις ώστε να αποκτά υπόσταση ως ηγέτης. Χωρίς Κουφοντίνα και Ρουβίκωνα από τη μία πλευρά και Χρυσή Αυγή από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τι να πει στον ελληνικό λαό. Σε όρους μιας κανονικής χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας θα παρέμενε σιωπηλός. Πάντα αναζητεί το σκάνδαλο, τη διαφθορά, τη σύγκρουση, τρέφεται από το θυμό και τη βία και πατάει σε μια πύρινη πολεμική ρητορική ώστε να κερδίσει πολιτικό κεφάλαιο. Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο έχει την έδρα του στις παρυφές της βίαιης ακροαριστεράς, από όπου o κ. Τσίπρας κάνει εξορμήσεις με κατεύθυνση το πολιτικό κέντρο και με τη συνοδεία των εκλάμψεων προσποιητής υπευθυνότητας που τον χαρακτηρίζουν.
Το κέντρο όμως δεν μπορεί να κατακτηθεί με αυτό τον τρόπο. Η μεγάλη του αγωνία είναι λοιπόν να τοποθετήσει τον αντίπαλό του, τη Νέα Δημοκρατία, στις παρυφές της βίαιης ακροδεξιάς. Τότε μόνον θα έχει κάποια ελπίδα να διεκδικήσει μέρος του κέντρου, όταν δηλαδή θα έχει πολώσει το πολιτικό κλίμα στο έπακρον, και θα μπορέσει να μεταμφιεστεί σε έναν δήθεν δημοκράτη προοδευτικό πολιτικό.
Με κάθε αφορμή θα σπεύσει να κατηγορήσει τη Νέα Δημοκρατία για φαινόμενα ακροδεξιάς ρητορικής, ακόμη κι αν ο συγκυβερνήτης του είναι εξόφθαλμα πολιτικά τοποθετημένος πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι το πολιτικό παιχνίδι που επιχειρεί ανερυθρίαστα να παίξει ο Αλέξης Τσίπρας. Υποδαυλίζει τη σύγκρουση και την αναστάτωση ώστε να πολώνει την κοινωνία και να επιβιώνει πολιτικά ο ίδιος. Πέρα από αντιδημοκρατική, πρόκειται για μια βαθιά οπισθοδρομική και αντικοινωνική τακτική. Το «προοδευτικό δημοκρατικό» μέτωπο Τσίπρα κάθε άλλο παρά προοδευτικό ή δημοκρατικό είναι. Είναι όμως πολιτικά χρήσιμο για τον ίδιο.
9°
