Υπάρχουν άνθρωποι που για κάποιο λόγο αισθάνονται ότι πρέπει να σηκώσουν ένα «ιστορικό βάρος» που οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα πως τους αναλογεί. Που είναι βέβαιοι πως έχουν να παίξουν κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεγάλο θέατρο της Ιστορίας, παρότι οι δυνατότητές τους το πολύ που μπορούν να τους εξασφαλίσουν είναι μια θέση κομπάρσου. Οι περισσότεροι από αυτούς, αργά ή γρήγορα, θα βρουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν αυτήν τους την πεποίθηση και θα εμφανιστούν στη σκηνή της επικαιρότητας (την οποία συχνά μπερδεύουν με την Ιστορία) λίγο πριν χαθούν για πάντα στη λήθη.
Παρ’ όλα αυτά, στο μικρό χρονικό διάστημα που θα μας απασχολήσουν, θα μας προσφέρουν σπουδαίες στιγμές. Στιγμές σαν κι αυτές που πρόσφερε ο δικαστής Σακελλαρίου με την ηρωική του παραίτηση από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Στο σημείο αυτό κι επειδή δεν έχουμε όλοι την ίδια αίσθηση για το τι είναι αστείο (και άρα και για το τι είναι σοβαρό), να διευκρινήσω πως χρησιμοποιώ τη λέξη «ηρωική» σαρκαστικά και όχι όπως οι όψιμοι θαυμαστές του. Άλλωστε μιλάμε για έναν άνθρωπο που παραιτήθηκε λίγες μέρες πριν βγει σε υποχρεωτική σύνταξη. Έναν άνθρωπο που παραιτήθηκε έχοντας μόνο να κερδίσει (από τους πιο επιπόλαιους συμπολίτες, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει) χειροκρότημα για την «ηρωική» του στάση.
Το ότι η πράξη του δεν συνοδεύτηκε από κάποια προσωπική θυσία δεν τον εμπόδισε να απαγγείλει την επιστολή της παραίτησής του στις κάμερες με το συγκινησιακά φορτισμένο ύφος που τόσο του ταιριάζει. Που ταιριάζει σε έναν άνθρωπο ο οποίος παραιτούμενος, επειδή διέρρεαν οι αποφάσεις και οι απόψεις των δικαστών του ΣτΕ για την περικοπή των συντάξεων, έκρινε σκόπιμο να μας πει και τη δικιά του.
Ο δικαστής Σακελλαρίου όμως δεν είναι ένας οποιοσδήποτε δικαστής. Είναι ο δικαστής με την πιο περίεργη άποψη για τα δικαστικά καθήκοντα που έχω ακούσει. Μετά από μια συνάντηση στο Μαξίμου για τις τηλεοπτικές άδειες (την απόπειρα δηλαδή του Αλέκση και του Νικόλα του Παππατζή να κλείσουν κάποια κανάλια) είχε πει πως «καθήκον των δικαστών είναι να πιάσουν τον σφυγμό της κοινωνίας», φανερώνοντας πως ίσως μπερδεύει τη δουλειά του δικαστή με τη δουλειά του πολιτευτή ή του διευθυντή προγράμματος ενός τηλεοπτικού σταθμού.
Αυτή η περίεργη άποψη για τη δικαιοσύνη δεν εμπόδισε τον Αλέκση και τους υπουργούς του να τον τοποθετήσουν στη θέση του πρέδρου του ΣτΕ, παρά τις αντιρρήσεις που είχαν εκφράσει για την καταλληλότητά του παλιοί δικαστικοί που δεν αντιλαμβάνονταν τον ρόλο τους με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονται τη δημοσιογραφία οι παρουσιαστές των πρωινάδικων. Στην πραγματικότητα, ίσως αυτή ακριβώς η άποψη για τη δικαιοσύνη να ήταν η βασική αιτία της τοποθέτησής του στην κεφαλή του κορυφαίου δικαστηρίου.
Και ίσως αυτή του η άποψη να ήταν η αιτία που ο ευαίσθητος στις, καθόλου πρωτοφανείς, διαρροές Σακελλαρίου, δεν έδειξε καμία ευαισθησία όταν, με πρωτοφανή τρόπο, η προσωπική ζωή ενός μέλους του ΣτΕ (που λέγεται πως είχε την ατυχία να έχει άποψη διαφορετική από την κυβερνητική στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών), βγήκε στα μανταλάκια.
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω το μεγαλείο της παραίτησης Σακελλαρίου. Δύσκολο άλλωστε να μειώσεις κάτι που από μόνο του έχει ασήμαντο μέγεθος. Τα γράφω για να αναρωτηθώ τι σκατά μυαλό κουβαλάνε οι άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν με συμπάθεια την περίπτωσή του μόνο και μόνο επειδή η παραίτησή του μοιάζει να φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση του Αλέκση. Τα γράφω για να αναρωτηθώ τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν κάθε Σακελλαρίου, κάθε Κωνσταντοπούλου, κάθε Βαρουφάκη, κάθε Λαφαζάνη, κάθε καρυδιάς καρύδι και κάθε ψεκασμού ψεκασμένο, με μοναδικό κριτήριο το κακό που μπορεί να κάνει στη χαρούμενη παρέα του Μαξίμου.
Φυσικά η ερώτησή μου είναι ρητορική. Ξέρω τι άνθρωποι είναι. Είναι οπαδοί. Είναι άνθρωποι που τους αρκεί να ηττηθεί ο Τσίπρας, αλλά όχι και το τέρας που ο Τσίπρας εκπροσωπεί. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
17°
