Το 2005 ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας μίλησε στην τελετή αποφοίτησης των φοιτητών του Kenyon College.
H oμιλία είχε τίτλο «Αυτό είναι το νερό» και θέμα τη δυσκολία της ενσυναίσθησης, της ισορροπίας στη ζωή αλλά και τη μελαγχολία και τη μοναξιά του ενήλικου βίου.
Ξεκινούσε με μία παραβολή.
Δύο νεαρά ψάρια κολυμπούν και συναντούν ένα μεγαλύτερο ψάρι που κολυμπούσε από την αντίθετη κατεύθυνση. Το μεγάλο ψάρι χαιρετάει και τους λέει «καλημέρα παιδιά, πώς είναι το νερό;».
Τα δύο ψάρια συνεχίζουν να κολυμπούν και μετά από λίγο, το ένα γυρίζει στο άλλο και ρωτάει «Τι στο καλό είναι το νερό;».
Οι αυτονόητες αλήθειες είναι και οι πιο δύσκολες. Ακόμα όμως και αν επιλέξουμε να κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτές δεν φεύγουν επειδή τα κλείσαμε.
Ίσα ίσα, έτσι ίσως να είναι πιο εύκολα να τις δούμε: με κλειστά τα μάτια.
Η διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφέρει «Όταν οι μεγάλοι παίρνουν αποφάσεις που αφορούν τα παιδιά, πρέπει να υπολογίζουν πριν από όλα το συμφέρον των παιδιών. Η Πολιτεία πρέπει να προστατεύει και να φροντίζει τα παιδιά, αν οι γονείς τους δεν μπορούν να το κάνουν».
Η δημόσια συζήτηση λοιπόν τις προηγούμενες μέρες αφορούσε τα παιδιά και το καλό τους.
Τα παιδιά που η πολιτεία τα προστατεύει από τους ίδιους τους γονείς αφαιρώντας τους την επιμέλεια.
Κατ’ αρχάς υιοθεσία και αναδοχή είναι δύο διαδικασίες, πρακτικά αλλά και ουσιαστικά αντίθετες μεταξύ τους.
Η υιοθεσία είναι μια διαδικασία που δίνει λύση σε δύο γονείς που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί, ενώ η διαδικασία της αναδοχής είναι μια διαδικασία προστασίας του ίδιου του παιδιού.
Στη χώρα μας, χωρίς να υπάρχουν επίσημα στοιχεία, υπολογίζεται ότι πάνω από 2.000 παιδιά φιλοξενούνται σε ιδρύματα, κρατικά, δημόσια και ιδιωτικά.
Ανά έτος δίνονται για υιοθεσία λίγο πάνω από 200 παιδιά σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και ακόμη λιγότερα για αναδοχή.
Στην πραγματικότητα και με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε οι πιθανότητες να δοθεί ένα παιδί για αναδοχή σε ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι ελάχιστες. Εξάλλου δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να βρίσκει κάθε παιδί την αγάπη που αξίζει σε μια κατάλληλη οικογένεια.
Κάποιοι είπαν «μα δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία».
Και από πότε τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός παιδιού ζυγίζονται με την ετοιμότητα της κοινωνίας;
Και με τους όρους των φόβων της κοινωνίας όμως να το δούμε, η έρευνα της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας στην επιστήμη της ψυχολογίας δείχνει ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών δεν επηρεάζει αρνητικά το παιδί σε μια σειρά κρίσιμων δεικτών για την ανάπτυξή του.
Δεν είναι τα ομόφυλα ζευγάρια από τη φύση τους ακατάλληλα να μεγαλώσουν ένα παιδί ή να το φροντίσουν.
Δυστυχώς, ζούμε στην εποχή όπου λείπει η νηφαλιότητα στη δημόσια συζήτηση, όσον αφορά πολύ σπουδαία κοινωνικά ζητήματα και γι’αυτό έχει μεγάλες ευθύνες σύσσωμο το πολιτικό σύστημα.
Οφείλουμε όλοι όσοι πιστεύουμε στο μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να ακούσουμε τουλάχιστον τους ειδικούς της επιστήμης, οι οποίοι διδάσκουν ότι οι ομόφυλοι άνθρωποι είναι το ίδιο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσοι και οι ετεροφυλόφιλοι.
Ο διοικητής του Κέντρου Προστασίας Παιδιών «Η Μητέρα» μου διηγήθηκε μια ιστορία.
Ενός παιδιού με μπερδεμένη σεξουαλική ταυτότητα που ούτε ίδρυμα ήθελε να μπλέξει, ούτε οικογένεια βρέθηκε να το αποδεχθεί. Ζούσε στους δρόμους και έπεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης από γνωστά κυκλώματα.
Αν το παιδί αυτό είχε δοθεί έστω για αναδοχή, θα είχε μεγαλώσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον, θα είχε μορφωθεί, θα είχε μια άλλη διαδρομή στη ζωή του.
Τα παιδιά χρειάζονται μια οικογένεια για να τα προστατεύει και να τα αγαπά.
Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την ξέρει κάθε γονιός αλλά και κάθε ενήλικας, που θέλει αλλά δεν μπορεί να τεκνοποιήσει.
Και με αυτή την αλήθεια οφείλουμε να πορευόμαστε όλοι και ως πολιτικοί και ως πολίτες.
