Μασάει ακόμα η Ελλάδα ταραμά;

Θυμάστε εκείνη την επένδυση της Αφάντου στη Ρόδο; Εκείνη ντε που φρέναρε το 2016 ο τότε υπουργός πολιτισμού Αρ. Μπαλτάς με το πρόσχημα του ιδιαίτερου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος; Ακόμα περιμένουμε την απόφαση της αρχαιολογικής σκαπάνης. Αλλά και μόλις χτες 507 συμπολίτες μας προσέφυγαν στο ΣτΕ με στόχο να ακυρώσουν την πολυπόθητη μητέρα όλων των επενδύσεων, αυτή του Ελληνικού. Γιατί; Διότι τους το επιτρέπει ο νόμος o oποίος για να αλλάξει χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση που δεν... Και γιατί δεν; Διότι πολίτες, δικαστικό, διοικητικό και πολιτικό σύστημα δεν ήταν ποτέ φιλικοί με τις μεγάλες επενδύσεις. Διότι προωθούν τον καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Πόσο μάλλον η παρούσα αριστερή κυβέρνηση. Λεφτά όμως όλοι θέλουν. Από πού;

Επειδή η αλματώδης ανάπτυξη είναι στο «μιλητό» (1,4% το 2017) ανακαλύψαμε το θηριώδες πρωτογενές πλεόνασμα του 4,2% του ΑΕΠ, μπας και παραμυθιάσουμε τις αγορές επιδεικνύοντας σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία. Δυστυχώς οι κυρίες δεν τσίμπησαν. Μας χτύπησαν φιλικά στην πλάτη και μείωσαν το επιτόκιο του δεκαετούς από το 3,40% στο 3,35%. Η κοινή λογική λέει ότι εργάζεσαι, κερδίζεις, αναπτύσσεσαι και βάζεις στην άκρη, αφού καλύψεις τις ανάγκες σου. Εδώ τα πράγματα δουλεύουν αντίστροφα. Γονατίζεις την παραγωγική μεσαία τάξη με υψηλή φορολογία, αποψιλώνεις το κοινωνικό κράτος, μηδενίζεις τις δημόσιες επενδύσεις, κοινώς στραγγαλίζεις την ανάπτυξη και περιμένεις να πάρεις τα εύσημα των αγορών. Χλωμό έως κίτρινο.

Ένας σαφώς μη δεξιός και μη συντηρητικός κόσμος αποφασίζει να ψηφίσει ΝΔ, για να γλιτώσει τη χώρα από τον κατήφορο

Και όλα αυτά τα κάνεις με σχέδιο γιατί έχεις μπροστά σου εκλογές και θέλεις να μοιράσεις στους υπηκόους κάτι από το «ματωμένο πλεόνασμα» μπας και κάποιοι τσιμπήσουν και σε ξαναψηφίσουν. Τα γνωστά προεκλογικά. Επιδόματα και διορισμούς συμβασιούχων. Η «πλάκα» είναι ότι ακόμα και αυτοί οι πελατειακοί γίνονται εκεί όπου δεν χρειάζονται, σε ΔΕΚΟ και Δήμους. Κάτι σαν άεργη ελεημοσύνη των 500 ευρώ, όμως. Απέξω, στην ελεύθερη αγορά, γίνεται πόλεμος για μισό και σκληρό και γλίσχρο και μαύρο μεροκάματο. Οι πολλές Ελλάδες. Η επιλογή του κάθε λαϊκιστή. Κάποιες από αυτές θα τον προτιμήσουν.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Λέσβο ήταν ένα εύστοχο πείραμα. Αναζήτησε απάντηση στο καυτό ερώτημα: Μασάει ακόμα η Ελλάδα τον ταραμά του ΣΥΡΙΖΑ; Από την υποδοχή που επιφύλαξαν οι κάτοικοι του κόκκινου νησιού στον Αλέξη Τσίπρα φαίνεται ότι δεν μασάει πια. Δεν είναι μόνο η Μόρια, δεν είναι το ΦΠΑ, ούτε τα ανοιχτά σύνορα, είναι όλα μαζί και ταυτοχρόνως. Το εντυπωσιακό δρώμενο της έρημης πόλης είχε έναν βαθύ συμβολισμό. Την ερημιά της αριστερής και δήθεν εναλλακτικής πολιτικής, την ερημιά ενός άρρητου κυβερνητικού συνασπισμού.

Η Λεσβιακή έρημος ήταν και το κουδούνι αφύπνισης της ηγεσίας του ΚΙΝ.Αλ από τον μακάριο ύπνο του «προοδευτικού μετώπου». Ένας σαφώς μη δεξιός και μη συντηρητικός κόσμος αποφασίζει να ψηφίσει ΝΔ, για να γλιτώσει τη χώρα από τον κατήφορο. Με αυξανόμενο ρυθμό, το λένε και οι μετρήσεις. Και μέχρι χτες το ΚΙΝ.Αλ του έλεγε κατάμουτρα ότι μπορεί να σύρει τη χώρα σε περιπέτειες ακυβερνησίας ή απλής αναλογικής λόγω ίσων αποστάσεων, αριστερών εμμονών και άλλων τέτοιων έωλων φαντασιώσεων. Ευτυχώς η ηγεσία κάποια στιγμή κατάλαβε τι παίζει, βγήκε άγαρμπα από δεξιά και ζήτησε εδώ και τώρα εκλογές. Μια χορηγία στην πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης, μια ελπίδα μελλοντικής συνεννόησης των υποτιθέμενων νουνεχών. Αν έχουμε ανάγκη από κάτι άμεσα αυτό είναι μια σκυρόδετη κυβέρνηση τετραετίας.

Δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλδημοκρατία δυτικού τύπου στην Ελλάδα. Δηλαδή, η ιδεολογία του «παράγω, επενδύω, διανέμω». Εδώ υπήρχε μόνο το «δανείζομαι και διανέμω». 

Αλλά και η στάση των Ευρωπαίων δεν φαίνεται να ευνοεί την ακηδεμόνευτη έξοδο που διακινεί η κυβέρνηση. Για ευνόητους λόγους. Από τα 88 προαπαιτούμενα απομένουν προς ολοκλήρωση τα 71. Μέχρι τον Ιούνιο. Γι’ αυτό και σωστά ο υπουργός, κ. Τσακαλώτος μίλησε για συχνή μεταμνημονιακή παρακολούθηση, πλην όμως η στρατηγική της ανάπτυξης που πρότεινε δεν φαίνεται να ενθουσίασε τους δανειστές. Γιατί η ίδια η κυβέρνηση δεν θέλει αλλά ούτε και μπορεί να φέρει καμιά ανάπτυξη. Ενώ την επικαλείται, την υπονομεύει. Είτε από ιδεολογικές εμμονές είτε από άγνοια. Μπορεί να νομοθετεί προοδευτικά για τα δικαιώματα κάποιων μειονοτήτων αλλά μέχρι εκεί. Σε όλα τα άλλα...

Και μιας και γίνεται η σχετική κουβέντα. Δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλδημοκρατία δυτικού τύπου στην Ελλάδα. Δηλαδή, η ιδεολογία του «παράγω, επενδύω, διανέμω». Εδώ υπήρχε μόνο το «δανείζομαι και διανέμω». Πελατειακό κράτος και διαφθορά, περίκλειστοι θεσμοί και παραγωγική ατροφία, επιδότηση και δανεισμός, αριστερός βερμπαλισμός και υποκρισία. Και όλα αυτά σε καθαρά αντιευρωπαϊκό πνεύμα. Ένα ετερογενές μείγμα που κατά καιρούς επικαιροποιείται και αλλάζει πολιτικό εκπρόσωπο. Δεν υπάρχει κανείς υποψήφιος για να μετεξελιχτεί σε σοσιαλδημοκράτη. Ούτε θέλει, ούτε ξέρει τι είναι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να διορθώσει κάπως το εις βάρος του πολιτικό κλίμα μέχρι να πάει σε εκλογές. Θα δοκιμάσει μια νέα συσπείρωση του ακροατηρίου του πάνω στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Εχθροπάθεια, αντιδεξιά ρητορική, αντιμεταρρύθμιση, αντιευρωπαϊσμός. Η συνταγή του κλασικού αριστερού ρεπερτορίου αλλά από τη θέση του οδηγού. Δεν έχει και κάτι άλλο να αντιπαραθέσει. Αν βρει και αβανταδόρους από το Κέντρο ακόμα καλύτερα γι’ αυτόν. Και βρίσκει.

Καλό είναι να ξέρουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μαζικό μεταρρυθμιστικό αίτημα για σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία

Το αφήγημα της καθαρής εξόδου είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για ένα μεγάλο μέρος του πόπολου. Όχι απλά γιατί υπονοεί μελλοντικούς διορισμούς, ελαφρύνσεις και επιδόματα. Αλλά διότι υπόσχεται επιβράδυνση ή και αθέτηση των ζόρικων μεταρρυθμίσεων. Αυτό είναι το μελλοντικό διακύβευμα. Και με αυτό θα πάει και το κυβερνητικό μπλοκ στις εκλογές. Όχι με εκσυγχρονιστικό όραμα. Διότι τι αξία θα είχε το τέλος του προγράμματος, αν δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πάλι τα δικά μας; Πώς θα ξαναβρεί η αριστερά τη χαμένη της αίγλη, αν δεν υποσχεθεί τουλάχιστον ένα κάποιο ξήλωμα των μνημονιακών συμφωνηθέντων;

Ήδη λέγονται ή υπονοούνται διάφορα ωραία. Υποχρεωθήκαμε να ψηφίσουμε μνημόνια, αλλά δεν έχουμε την πατρότητα αυτών. Το κάναμε για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, τώρα που βγήκαμε, ήρθε η ώρα να τα ακυρώσουμε. Αρκεί να μας δώσετε και πάλι την ευκαιρία. Οι δανειστές παίζουν το παιχνίδι της αντιπολίτευσης και θέλουν να μας μειώσουν τις συντάξεις και το αφορολόγητο για να μας ρίξουν. Μαζί με σκοτεινά επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία πολεμάμε. Μήπως δεν υπάρχει «λαός» να τους πιστέψει; Δεν υπάρχουν καλοθελητές να τους μπιζάρουν;

Καλό είναι να ξέρουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μαζικό μεταρρυθμιστικό αίτημα για σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ούτε και καμιά επενδυτική κάψα. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι δήθεν εκσυγχρονιστές κάνουν τον κινέζο. Τι είδους ανάπτυξη, για ποιους, μα τα συμφέροντα και μήπως το περιβάλλον, τα αρχαία; Αν υπήρχε θα ήταν και ο κόσμος στους δρόμους απαιτώντας μετά από 8 χρόνια τις αυτονόητες αλλαγές. Οι φιλελεύθερες πολιτικές δεν θα θεωρούνταν δαιμονικές, ο δημοφιλέστερος ξένος ηγέτης δεν θα ήταν ο Πούτιν και η Ελλάδα δεν θα ήταν το πιο εχθρικό προς ΕΕ μέλος της. Υπάρχει όμως καλπάζουσα ανέχεια. Τόσο στα χαρτιά όσο και στη ζώσα πραγματικότητα. Και αυτή αλλάζει τα δεδομένα. Διότι έχουμε μάθει αλλιώς.

Γι’ αυτό και τα βλέμματα στρέφονται πλέον καθαρά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις προτάσεις του. Με όλα τα αναπάντητα ερωτήματα που γεννάει το βαθύ κόμμα του. Αν είναι να προλάβουμε το τρένο της μεγάλης προς το μέλλον φυγής θα το κάνουμε δυσκοίλια και βασανιστικά και πιθανώς μέσα από πολιτικά σχήματα μειοψηφικά στην κοινωνία και τυπικώς συντηρητικά. Αγκομαχώντας και βαρυγκομώντας. Με ανθρώπους δυσανεκτικούς στο όνομα Μακεδονία ή στην αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζεύγη. Με νοικοκυραίους, πατριώτες, τεχνοκράτες και ορθολογιστές. Αν και κανείς δεν είναι σίγουρος ότι και αυτοί στο τέλος δεν θα υποκριθούν τους αριστερούς. Εξάλλου το ’χουν ξανακάνει.