Για αρχή, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι απλώς μια σκέψη. Μια σκέψη που όχι μόνο δεν είναι βεβαιότητα, αλλά, αν ήμουν υποχρεωμένος να στοιχηματίσω, το πιο πιθανό είναι να στοιχημάτιζα εναντίον της. Δεν συμπαθώ τις θεωρίες συνωμοσίας και ξέρω καλά πως τα πράγματα που δεν είναι όπως φαίνονται, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Γι’ αυτό θα ήθελα από εσάς να διαβάσετε το σημερινό κείμενο ως μια παλαβή σκέψη. Ως μια τρελή ιδέα που οι πιθανότητες να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρές. Αλλά όχι μηδενικές.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι που, σε αντίθεση με τη σκέψη που θα αναπτύξω παρακάτω, είναι βέβαιο: Ο Αλέκσης και το κόμμα του στις επόμενες εκλογές θα είναι δεύτεροι. Θα χάσουν. Το ξέρετε εσείς, το ξέρω εγώ, το ξέρει και ο Αλέκσης. Κάποιοι οπαδοί ακόμα να το χωνέψουν αλλά αυτοί είναι σαν τους κερατάδες (ή τις κερατούκλες ή τα κερατάδ... τα κερατούκλ... δεν ξέρω πώς στο διάολο να είμαι πολιτικώς ορθός εδώ). Θα το μάθουν τελευταίοι.
Πώς νομίζετε πως είναι καλύτερο για τον Αλέκση να χάσει τις εκλογές; Ως ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός που έχει βάλει νάρκες σε κάθε πιθανότητα πραγματικής ανάπτυξης; Ως ένας χωρίς προηγούμενο φορομπήχτης που μαζεύει λεφτά για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει, μέσω επιδομάτων, τον προεκλογικό του αγώνα; Ως ένας ανίκανος διαπραγματευτής, ο οποίος το μόνο που κατάφερε είναι σκληρά μέτρα για μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας; Ή ως ο άνθρωπος που συγκρούστηκε με την εθνικολαϊκιστική δεξιά και την ακροδεξιά;
Ποιο από τα παραπάνω νομίζετε πως θα ήθελε να υπερασπίζεται στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις ο Αλέκσης; Τι νομίζετε ότι θα συγκινήσει περισσότερο τους πιθανούς ψηφοφόρους του; Η οικονομική του πολιτική ή η σύγκρουση με τους φανατικούς εθνικόφρονες; Αν μάλιστα η σύγκρουση αυτή οδηγήσει και σε μια «ηρωϊκή» έξοδο του Καμμένου του Πάνου, τότε το ξέπλυμα θα έχει ολοκληρωθεί και ο Αλέκσης θα κατέβει στις εκλογές ως ο αριστερός μαχητής που όχι μόνο πολέμησε τον εθνικισμό αλλά προδόθηκε και από τον δεξιό συνεργάτη του. Καθόλου κακό σενάριο. Καθόλου κακό και για τον συνεργάτη, που κι αυτός προτιμάει να κατέβει στις επόμενες εκλογές ως ο άνθρωπος που δεν επέτρεψε να ξεπουληθεί το όνομα της Μακεδονίας, παρά ως ο συνυπεύθυνος για την οικονομική καταστροφή.
Είναι αυτό που ο ΓΑΠ, γλείφοντας το μουστάκι του, θα ονόμαζε win-win. Και τα win φαντάζουν πιο μεγάλα, αν σκεφτούμε πως η λιγότερο ευαίσθητη στα του ονόματος της ΠΓΔΜ είναι η πελατεία του Αλέκση (άρα η χασούρα μικρή) και η περισσότερο ευαίσθητη στο ίδιο ζήτημα είναι η πελατεία του Πάνου (άρα το κέρδος μεγάλο).
Και τα οφέλη για την κυβέρνηση του Αλέκση από το συλλαλητήριο δεν σταματούν εδώ.
Μαζί με τη δυνατότητα διήγησης των ωραίων και βολικών παραμυθιών που δίνει στους δύο συνεταίρους, μαζί με τις κουβέντες που έφυγαν απο τα δυσάρεστα της οικονομίας, το συλλαλητήριο προσφέρει και ένα ακόμα δωράκι: το στρίμωγμα της Νέας της Δημοκρατίας και το τσαλάκωμα του προφίλ του Κυριάκου του Μητσοτάκη.
Και εξηγώ:
Η Νέα η Δημοκρατία δεν είναι η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη. Πολλά, περισσότερα από ποτέ, στελέχη της θα ήθελαν να είναι, αλλά δεν είναι. Και για να γίνει (αν αυτό συμβεί ποτέ) θα πάρει πολύ χρόνο. Μέχρι τότε, θα είναι η μεγάλη συντηρητική παράταξη με κάποια φιλελεύθερα χαρακτηριστικά. Και όσο ο Μητσοτάκης είναι αρχηγός, θα είναι η μεγάλη συντηρητική παράταξη με κάποια φιλελεύθερα χαρακτηριστικά και έναν κεντροδεξιό προς σκέτο κεντρώο αρχηγό. Αρχηγό που μπορεί να κάνει την ψήφο στη Νέα τη Δημοκρατία πολύ πιο εύκολη για ανθρώπους που δεν είναι καθόλου δεξιοί, αλλά αντιλαμβάνονται το μέγεθος της καταστροφής που υφίσταται η χώρα από την κυβέρνηση του Αλέκση. Σίγουρα πολύ πιο εύκολη από όσο θα την έκανε ο Αντώνης ο Σαμαράς ή ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης.
Με δεδομένο ότι οι ακροδεξιοί έχουν βρει άλλα καταφύγια για να στεγάσουν το σκοτάδι τους και ως φανατικοί αντιμνημονιακοί δεν θέλουν τη ΝΔ ούτε ζωγραφιστή, η κύρια δυνατότητα διεύρυνσης της πελατείας του συντηρητικού κόμματος με τα κάποια φιλελεύθερα χαρακτηριστικά είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που είναι πολύ εύκολο να ξενερώσουν από μια - έστω και χλιαρή, αλλά αναπόφευκτη για ένα συντηρητικό κόμμα – στήριξη του συλλαλητηρίου. Οι άνθρωποι που αναγουλιάζουν όταν βλέπουν τους γαλάζιους βουλευτές να προσπαθούν να ενισχύσουν τη θέση τους, ενόψει της μάχης του σταυρού προτίμησης, πέφτοντας στην αγκαλιά παπάδων και στρατιωτικών.
Με λίγα λόγια, και για να περιγράψω όσο το δυνατόν πιο απλά τη σκέψη μου, Συλλαλητήριο = Ωραίο αφήγημα για ηρωικό αριστερό Αλέκση, που δεν υποκύπτει στον εθνικισμό, + ωραίο αφήγημα για ηρωικό δεξιό Πάνο, που δεν προδίδει Μακεδονία, + ατζέντα μακριά από την οικονομία, + Νέα Δημοκρατία σε δύσκολη θέση. Τι παραπάνω από αυτό θα μπορούσε να ζητήσει η κυβέρνηση;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι όλα όσα περιγράφω είναι ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Είμαι σίγουρος ότι ο Αλέκσης ο Φούιτ και το επιτελείο του δεν μπορούν ούτε να γράψουν σωστά τη λέξη «σχέδιο» και ότι οι μισοί θα έγραφαν «σχέδειο» και οι άλλοι μισοί «σκέδιο». Αλλά είμαι το ίδιο σίγουρος ότι είναι τόσο αδίστακτοι που δεν θα κώλωναν ούτε δευτερόλεπτο να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε συγκυρία προς όφελός τους, όσο κακό κι αν αυτό προκαλούσε στη χώρα που κουμαντάρουν. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
