Η Ευρωπαϊκή η Ένωση είναι μια δικτατορία. Πρέπει να είναι η πρώτη δικτατορία στην Ιστορία με εκλεγμένους από τον λαό ηγέτες, η πρώτη που επιτρέπει την αμφισβήτησή της, η πρώτη που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών και των ιδεών τους και η πρώτη που προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα και μειονότητες, αλλά δεν παύει να είναι δικτατορία. Διαφορετικά, η Νάτασσα η Μποφίλιου λέει βλακείες και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει. Κι αφού η Νατάσσα η Μποφίλιου δεν λέει βλακείες, οι άνθρωποι που επιθυμούν η χώρα τους να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή την Ένωση είναι υποστηρικτές μιας δικτατορίας. Και οι άνθρωποι που βασανίζονται και σκυλοπνίγονται για να έρθουν να ζήσουν σ’ αυτήν τη δικτατορία, στην καλύτερη περίπτωση, ανόητοι.
Εκτός, φυσικά, αν η Νατάσσα η Μποφίλιου λέει βλακείες.
Πράγμα που δεν βρίσκω πολύ πιθανό. Γιατί, αν λέει βλακείες η Νατάσσα η Μποφίλιου, τότε λέει βλακείες και ο Νότης ο Σφακιανάκης του οποίου η άποψη για την Ευρωπαϊκή την Ένωση δεν είναι και πολύ διαφορετική. Είναι δυνατόν δυο τόσο πετυχημένοι καλλιτέχνες να λένε βλακείες;
Είναι δυνατόν να λέει βλακείες κάποιος που, αφού δηλώσει την πίστη του στις καλές προθέσεις του Αλέκση, δηλώνει και τροτσικιστής και ψηφοφόρος του σταλινικού ΚΚΕ; Κάποιοι ανόητοι, που αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους ως μονοδιάστατες οντότητες, μπορεί να πουν «ναι», αλλά όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε πως οι άνθρωποι έχουν πολλές πλευρές και μπορούν να είναι ταυτόχρονα και Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί. Να είναι και βίγκαν και κρεατοφάγοι. Να είναι και τα πιο γερά γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής που ονομάζεται σταρ σίστεμ και φανατικοί αντικαπιταλιστές.
Ή μήπως κανείς νομίζει ότι υπάρχει κάτι το ανήθικο σ’ όλο αυτό;
Γιατί, αν το νομίζει, τότε δεν έχει καταλάβει τίποτα από τα διδάγματα του σοφού Γιώργου Βουλγαράκη: Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, είπε, και δεν μπορεί κοτζάμ υπουργός του Καραμανλή να έχει άδικο. Κι αφού είναι νόμιμο να κερδίζεις χρήματα χρησιμοποιώντας όλες τις δυνατότητες που σου παρέχει ο καπιταλισμός και η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ταυτόχρονα να παριστάνεις τον εν αναμονή επαναστάτη, δεν μπορεί παρά να είναι και ηθικό.
Όπως δεν μπορεί παρά να είναι ηθικό, αφού είναι νόμιμο, το να προσπαθείς να παραστήσεις ότι το μόνο που σε διαφοροποιεί από τους αντάρτες του παρελθόντος είναι ότι απλώς εσύ δεν βρήκες κάποιον να σε εμπνεύσει. Είναι ηθικό το να προσπαθείς να πείσεις πως στην πραγματικότητα δεν είσαι απλώς μια καλή διασκεδάστρια, αλλά μια «παροπλισμένη» αντάρτισσα που πιστεύει στην οργανωμένη πάλη και απλώς περιμένει «μια παγκόσμια επανάσταση» (ναι, αυτό θέλει η Νατάσσα μας, ή παγκόσμια ή τίποτα) και έναν ηγέτη – σε έκδοση πριγκιπόπουλο του παραμυθιού - για να ανέβει μαζί του στο βουνό (φαντάζομαι όχι για ρομαντζάδα, αλλά για να κεράσει θάνατο τους εχθρούς του λαού και τους υποστηρικτές των δικτατόρων που τον καταπιέζουν).
Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, η Νατάσσα η Μποφίλιου αποκλείεται να το είπε αυτό για τον ηγέτη και μάλλον δεν είναι σωστό αυτό που έγραψα για πριγκιπόπουλο. Αποκλείεται μια τροτσκίστρια ψηφοφόρος τους ΚΚΕ, μια αντάρτισσα εν υπνώσει, μια παροπλισμένη επαναστάτρια που αντιλαμβάνεται τη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είπε: «Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης, να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό». Αυτά είναι λόγια κάποιας που αντιλαμβάνεται την ιστορία όπως αντιλαμβάνεται τη λογοτεχνία ένας φανατικός αναγώστης της Χρυσηίδας Δημουλίδου. Οι τροτσκιστές, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ και οι πραγματικοί επαναστάτες ξέρουν πως η Ιστορία δεν είναι κόμικς της Μάρβελ. Ξέρουν ότι δεν είναι προϊόν της δράσης κάποιων σούπερ ηρώων, αλλά προϊόν της δράσης των μαζών που κινούν τα γρανάζια της. Τέτοια, προσωποπαγή και ηρωική αντίληψη για την Ιστορία έχουν μόνο κάτι αφελείς εθνικιστές που μιλούν συνέχεια για ήρωες και ξεχνούν τις λαϊκές μάζες.
Και η Νατάσα η Μποφίλιου αφελής δεν είναι.
Είναι όμως ηρωίδα και δεν διστάζει να μιλήσει για όλες τις ηρωικές της στιγμές (γιατί ο πραγματικός επαναστάτης, έστω και παροπλισμένος, τις κάνει τις μικρές επαναστάσεις του). Διαβάστε και θαυμάστε: Έχει γράψει στο face το book υπέρ του συμφώνου συμβίωσης (!!!), συμπαραστάθηκε στην Ηριάννα (!!!!!!), είπε κακές κουβέντες για τη Χρυσή την Αυγή (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) και γενικά έκανε πολλά γενναία πράγματα.
Τουλάχιστον κανείς τροτσκιστής που ψηφίζει ΚΚΕ και περιμένει έναν ηγέτη να ακολουθήσει στο βουνό, την ώρα που διασκεδάζει το λαό τραγουδώντας στο Διογένης Στούντιο τραγούδια για μεγάλους έρωτες με ελάχιστη κατανάλωση. Κανείς σαν τη Νατάσσα την Μποφίλιου. Που πιστεύει στην οργανωμένη πάλη. Που δεν είναι κάνας συστημικός ψευτοαριστερός Νταλάρας. Γιατί, αν ήταν, μπορεί κανείς να της έλεγε ένα «Δεν μας χέζεις, ρε Μποφίλιου» και να καθάριζε. Και μπράβο του.
Υ.Γ. – Ζητώ συγνώμη από τους υπερασπιστές της πασιονάριας της Συγγρού. Γνωρίζω ότι ο μόνος που είναι άξιος κραξίματος είναι ο Μαραβέγιας όταν τολμά να πει ότι προτιμά να φασώνεται παρά να παριστάνει τον εξεγερμένο και ο Σφακιανάκης όταν λέει για την ΕΕ ό,τι και η Μποφίλιου και στηρίζει ΧΑ (δεν ξέρω κανένα με τα σωστά του, που να μην τον έκραξε). Γνωρίζω επίσης ότι το δικαίωμα κριτικής σε κουβέντες καλλιτέχνη είναι αντιστρόφως ανάλογο της δηλωμένης αριστεροσύνης του. Θα προσπαθήσω να μην το ξανακάνω και θα περιμένω πότε θα ξαναπεί αμετροεπείς μπούρδες για ελιές και παξιμάδια ο Θηβαίος (στον οποίο το κράξιμο επιτρέπεται).
10°
