Το…μετασοσιαλιστικού ρεαλισμού σύλληψης βίντεο για το μέρισμα προσβάλλει μερικά εκατομμύρια Έλληνες. Όλους όσοι βρίσκονται εντός της τεράστιας απόστασης μεταξύ αυτού που δεν έχει να αγοράσει ούτε σαρδέλες, όπως δείχνει το βίντεο, και αυτού που καπνίζει την πανάκριβη πουράκλα. Γιατί αποδεδειγμένα δεν είναι ο τύπος με το παρτάγας αυτός που έχει λιώσει στη φορολόγηση για να ζει τις ταξικές του φαντασιώσεις ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά όλοι οι άλλοι.
Είναι απελπιστικά κουραστική τόση απροκάλυπτη ανηθικότητα συμπυκνωμένη στη διάρκεια της multimedia προπαγάνδας. Το βίντεο αυτό, προσβάλλει και ταπεινώνει. Προσβάλλει χυδαιοποιώντας τα κίνητρα αυτών που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το μέρισμα αλλάζοντας τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά. Τους μετατρέπει σε μαριονέτες στο παλκοσένικο του λαϊκισμού, τους κάνει διά της επικοινωνιακής βίας συμμάχους μιας ιδεοκαταστροφικής παρέας που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να γραντζουνάει καθημερινά τις χορδές των μαζικών αντανακλαστικών της κοινωνίας στην κατασκευή εχθρών. Χαϊδεύει ό,τι μια φυσιολογική και πολιτισμένη κοινωνία προσπαθεί να αποτάξει. Φτύνει κατάμουτρα κάθε έννοια αλληλεγγύης. Απονομιμοποιεί την ανθρωπιά έστω και δια της άτσαλα λανθασμένης φορολογικής οδού και της προσδίδει στοιχεία εκδίκησης και ταξικού πολέμου. Τελικός στόχος, η απόκτηση πλαστών παρασήμων γι’ αυτόν που νομίζει ότι είναι στρατηγός στη βολική πάλη των τάξεων που έχει στο μυαλό του.
Αλλά αυτό ήταν το ένα χτύπημα των ημερών, σχεδόν αναμενόμενο ενόψει μάλιστα και της σημερινής συζήτησης (μακάρι να διαψευστούμε αλλά ο…Θεός να την κάνει συζήτηση) στο πλαίσιο των καταγγελιών για τις δουλειές του Π. Καμένου για την πώληση του οπλισμού στην Υεμένη. Τσάμπα συζήτηση δηλαδή, αφού όπως διερωτήθη ο διανοητής της πολιτικής σκέψης του πασιφισμού Κ. Ζαχαριάδης, «αν δεν τα πωλούσαμε θα σταματούσε ο πόλεμος στην Υεμένη;».
Βγάζει μια θλίψη όλη αυτή η ιστορία. Μια μαυρίλα που δεν αφήνει δημιουργικούς ανθρώπους να αναπνεύσουν. Είναι πλέον πολύ συχνό φαινόμενο αυτό το περίεργο είδος δύσπνοιας. Καθημερινές και κραυγαλέες οι μεταμορφώσεις της καθημερινότητας. Το άσπρο γίνεται μαύρο ανάλογα με τον αντικειμενικό σκοπό που έχει να υπηρετήσει, στη διαλεκτική μέγκενη όπου ζει η κυβερνητική ηγεσία. Σαν αέριο που απλώνεται όπως η πρωινή ομίχλη πάνω από τους ανθρώπους.
Μοιάζει με καταναγκαστική διαδικασία. Να εφευρίσκεται ένας βασικός a la carte εχθρός για να ταΐζεται το τέρας της εξεγερμένης μετριότητας κάθε «καταπιεσμένου». Οι αναρτήσεις στελεχών της κυβέρνησης στα social είναι εξαιρετικά δείγματα για μελέτη, αν και με τη πρώτη ματιά, όλα οδηγούν στα ίδια συμπεράσματα. Άλλος βρίζει ξεδιάντροπα, άλλος ομολογεί ότι παρακολουθούνται οι αντιφρονούντες, άλλος νομιμοποιεί με ανόητες αφαιρέσεις το εμπόριο όπλων από το εθνικολαϊκίστικο δεκανίκι της κυβέρνησης. Και ο ΠΘ που με το κυριακάτικο tweet του μεταμορφώνει τη Δημοκρατία από Πολίτευμα σε ...θεσμό. Που χρησιμοποιείται για την «επιβολή της άποψης των πολλών». Δεν είναι πλάκα πλέον, ούτε τρολιά. Δεν είναι θέμα ταξικής/ιδεολογικής επιλογής να έχεις ανάγκη να μισείς για να υπάρχεις. Κατάντια είναι…
