Βόρεια Εξάρχεια, βραδιά Πολυτεχνείου. Μια κανονική επέτειος, δηλαδή μια ακόμα βραδιά στην οποία τίποτα δεν γίνεται κανονικά. Η γειτονιά μας γεμίζει πάλι μαυροφορεμένα αγόρια, ΜΑΤ, μολότοφ, κάδους λαμπάδες, φωτοβολίδες, δακρυγόνα, κυρίως φόβο. Οι διπλανοί έχουν μετακομίσει στην αδελφή τους στο Γαλάτσι, οι από κάτω σε ξενοδοχείο. Τα Εξάρχεια ξαναγίνονται no man's land.
Το κομμωτήριο της Ιπποκράτους ετοιμάζεται να κλείσει νωρίτερα. Τα κορίτσια χτενίζουν, λιμάρουν, βάφουν σπασμωδικά, με το μάτι στο ρολόι και το δρόμο. Οι τακτικές πελάτισσες το ξέρουν από άλλες φορές − υποχρεωτική ημιαργία, σαν τα σχολεία. Ετοιμάζονται να φύγουν βιαστικά και οι τελευταίες, στους δρόμους ακούγονται ήδη οι πρώτοι κρότοι.
Ξαφνικά μπαίνουν μέσα δύο καινούργιες πελάτισσες, από πίσω τους άλλοι τρεις, κι άλλος ένας, κι άλλοι δύο, κι άλλες τρεις. Το κομμωτήριο γέμισε απρόσμενα αλαφιασμένους ανθρώπους, γυναίκες, άνδρες, πολλών ηλικιών, που έκαναν την ανάγκη κανονικότητα, άνοιξαν την πρώτη πόρτα που βρήκαν και προσάρμοσαν ακαριαία τον τρόμο τους στο μικρό περιβάλλον του. Τι είναι εδώ, σουβλατζίδικο; Θέλω τρεις γύρους. Μπουτίκ; Θέλω να δοκιμάσω μια φούστα. Κομμωτήριο; Θέλω ρίζα, λούσιμο, μανικιούρ. Δεν μπήκαν να κρυφτούν, θέλουν να συνεχίσουν την κανονικότητά τους. Αίφνης καμιά δεκαριά καινούρια πρόσωπα, κι άλλα τόσα μετά, θυμήθηκαν να κουρευτούν και να κάνουν φτέρνα. Σε λίγο κι άλλοι.
Η αφεντικίνα ζύγισε την κατάσταση, συνεννοήθηκε με τα κορίτσια με τα μάτια και έπιασαν δουλειά. Είχαν καταλάβει ότι το κομμωτήριο έγινε για μια νύχτα καταφύγιο, γραμμή φροντίδας, δωμάτιο πρώτων βοηθειών. Έξω κόχλαζε μίσος, παράνοια και βία. Η νύχτα γινόταν μέρα και μετά πάλι πηχτό σκοτάδι, ουρλιαχτά, εκρήξεις, καπνοί, δάκρυα, αποπνιξία.
Μια από τις γυναίκες που ένα τέτοιο βράδυ δεν θα έμπαιναν ποτέ σε κομμωτήριο έπεφτε χτυπημένη από φλογισμένο βέλος. Μέσα όλα φαίνονται φυσιολογικά, οι έμπειρες ρυθμικές κινήσεις των κοριτσιών απορροφούσαν τους απειλητικούς κραδασμούς της Ιπποκράτους και έκαναν την έξαψη ηρεμία. Ένα βράδυ σαν όλα. Επιτέλους, είμαστε στη γειτονιά μας, κινούμαστε ελεύθερα, πάμε κομμωτήριο, δεν φοβόμαστε κανέναν.
Στις 11.30 τα κορίτσια δούλευαν ακόμα πυρετωδώς, το μαγαζί είχε κάνει τζίρο Χριστουγέννων. Εκείνο το βράδυ της δεκάτης εβδόμης οι έγκλειστοι δεν βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο αλλά στο κομμωτήριο που είχε γίνει για λίγες ώρες πραγματική νησίδα Δημοκρατίας. Γιατί Δημοκρατία, πριν από αγώνες, μάχες, ηρωισμούς και μεγαληγορίες, είναι αίσθημα ασφάλειας, κανονικότητας και ελευθερίας.
11°
