Το πατριωτικό ένστικτο δείχνει τα δόντια του. Δημοσιεύματα, εκπομπές, blogs και Facebook groups έχουν πιάσει από το λαιμό τη Γερμανία και αποκαθιστούν την εθνική μας υπερηφάνεια. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν διασκεδαστικό, ορισμένες δε από τις αντιδράσεις είναι πιο γραφικές και από την Οία. Τώρα είναι εξοργιστικό. Προς Θεού, όχι επειδή μπορεί να θυμώσουν οι Γερμανοί – δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, οι κυβερνώντες και οι τραπεζίτες κλειδώνουν τα συναισθήματά τους σε θυρίδες και δεν υπάρχει περίπτωση να τους ξεφύγει ούτε χνούδι. Το πρόβλημα είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τα παίρνει όλα αυτά στα σοβαρά, τα υιοθετεί και ως συμπεριφορά. Κάπως έτσι, ένα τμήμα του ελληνικού λαού, μπορεί και ο τύπος που περνάει τώρα από δίπλα σας, συμμετέχει σε κάτι σαν εθνικό LOST, έχοντας επιστρέψει στο 1940, αρχίζοντας αγώνα κατά των Γερμανών. Θεμιτό. Μόνο που το πρόβλημά μας δεν είναι να φύγουν οι Γερμανοί, αλλά να ξανάρθουν.
Η λογική λέει πως η εβδομάδα αυτή θα είναι μία από τις πιο δύσκολες –και κρίσιμες– στη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Η φύση των νέων οικονομικών μέτρων φύεται πλέον στις παρυφές του ωμού σαδισμού. Μην αρχίσουμε να συζητάμε για το ποιος έπρεπε στα αλήθεια να παραλάβει το λογαριασμό και ποιος δεν οφείλει πραγματικά να πληρώσει. Θα συμφωνήσουμε, αλλά είναι απελπιστικά αργά να το συζητήσουμε. Και αφήστε, προς το παρόν, στην άκρη τα τεχνικά σενάρια και τις προβλέψεις για δείκτες και νέα, ακόμα πιο σκληρά, μέτρα. Κοιτάξτε το διπλανό σας, δείτε τους ανθρώπους που έχουν καταπιεί την καραμέλα και πιστεύουν τώρα πως όλα όσα μας συμβαίνουν εκπορεύονται από ανθελληνικά κέντρα. Δεν μιλάμε για μια γραφική μειοψηφία, εντάξει; Μιλάμε για ένα δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού που δεν αποκλείεται να επιλέξει τη συμπεριφορά χελώνας. Κλείσιμο στο καβούκι, φοβικό παραλήρημα, απαίτηση για επιστροφή στο παρελθόν και αναφορές στο πόσο ωραίος ήταν ο Κολοκοτρώνης στο πεντοχίλιαρο. Και αυτό είναι, πιστέψτε με, το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί τώρα ως κοινωνία. Αν ο Γιώργος είναι ειλικρινής, τότε, πράγματι, η κρίση θα μπορούσε να μετατραπεί σε ευκαιρία για γενικό ξεκαθάρισμα, για γκρέμισμα και στήσιμο του μαγαζιού από την αρχή. Αρκεί να συμφωνεί και η κοινωνία. Διότι τώρα είναι η πρώτη φορά που ο εκσυγχρονισμός τίθεται πραγματικά ως επιλογή. Ετέθη και επί Σημίτη, αλλά μόνο ως σύνθημα και με πλαστά στοιχεία. Τι θα γίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως μπορώ να σας δείξω εκατοντάδες δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου με χυδαία ψέματα που μας προσβάλλουν περισσότερο από το εξώφυλλο του “Focus”, το οποίο δεν μας κοστίζει και τίποτα. Όμως το να είσαι Ελληνας πλέον κοστίζει ακριβά. Είπαμε ότι είναι μεγάλη τιμή, αλλά πια έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Σαν τα spreads.
Αν τα καταραμένα τα spreads δεν πέσουν και τώρα, τότε μπορεί να αρχίσουν να πέφτουν υπουργοί από τα παράθυρα. Ρώτησα και έμαθα πως στην κυβέρνηση υπάρχουν δύο εκτιμήσεις. Η αισιόδοξη λέει ότι τα spreads θα αποκλιμακωθούν, το κόστος δανεισμού θα περιέλθει σε λογικά επίπεδα, τα δημοσιονομικά θα συμμαζευτούν και μετά θα ανοίξει και πάλι ο κύκλος της ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι απλώς αισιόδοξο, έχει και ζωγραφισμένα λουλουδάκια γύρω από τους σχετικούς πίνακες. Οι πιο ανήσυχοι του οικονομικού επιτελείου εκτιμούν ότι ακόμα και αν το κόστος του. χρήματος μειωθεί τώρα, θα ανέβει πάλι μετά από δύο μήνες. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να εφευρεθεί και ένα plan C, το οποίο θα περιλαμβάνει και το συντελεστή δόμησης δίπλα στον Παρθενώνα. Η οικονομία, λέει το κακό σενάριο, δεν θα καταφέρει να βγει από την ύφεση και θα περάσουν δέκα χρόνια μέχρι να ξεκινήσουν και πάλι οι μηχανές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι πρώτες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα θα γίνουν αφού πρασινίσει και πάλι η Πεντέλη. Μέχρι τότε η χώρα θα σημαδευτεί από κοινωνική ένταση, πολιτική αναταραχή, ίσως και μικρές ήττες σε αυτό που αποκαλούμε εθνικά θέματα. Μην ανησυχείτε και μην τρέχετε στο σούπερ μάρκετ για τρόφιμα. Περιμένετε να αρχίσει το πλιάτσικο, που θα σας έρθει και τσάμπα.
10°
