Μπορεί να τα έχει κάνει σχεδόν όλα λάθος η κυβερνησάρα του Αλέκση, αλλά έχει κάνει κάτι τόσο σωστά όσο κανένας άλλος από αυτούς που το προσπάθησαν στο παρελθόν: Έχει καταφέρει μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια να διαλύσει τον μύθο της αριστεράς με τόσο απόλυτο τρόπο, που πλέον η φράση «είμαι αριστερός» προκαλεί την ίδια θυμηδία που θα προκαλούσε και η φράση «είμαι εθνικόφρων», αν οι περισσότεροι εθνικόφρονες δεν έδειχναν τη στοιχειώδη ευαισθησία να κρατήσουν το ιατρικό τους απόρρητο για τον εαυτό τους. (Ναι, ξέρω, οι εθνικόφρονες δείχνουν πια όλο και λιγότερο τη συγκεκριμένη ευαισθησία, αλλά οι περισσότεροι θυμάστε την ωραία εποχή που καταλάβαιναν το πόσο κωμικό ήταν το πρόβλημά τους και το κρατούσαν μυστικό).
Σε κάθε περίπτωση, ένας μύθος ηθικής, πολιτικής αλλά και πνευματικής ανωτερότητας που χτιζόταν με συνέπεια και επιμονή από το 1974 και μετά, ένας μύθος τον οποίο δεν δίσταζαν να διηγούνται και οι πολιτικοί αντίπαλοι που ήθελαν να τσιμπήσουν κανενα πιο ανήσυχο προβατάκι από το αριστερό κοπάδι για να το βάλουν στο δεξιό, κατέρρευσε. Γκρεμίστηκε σαν πύργος από αναμνηστικά κομματάκια του τοίχους του Βερολίνου, μετατρέποντας αυτό που ονομαζόταν «ανανεωτική» ή «ριζοσπαστική» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αριστερά, σε κάτι πολύ πιο σέξι: σε Ξεβρακωμένη Αριστερά.
(Στο σημείο αυτό, και επειδή έχω καταλάβει πως υπάρχουν και άνθρωποι που διαβάζουν πράγματα που δεν γράφτηκαν ποτέ, να πω πως η διαπίστωση σύμφωνα με την οποία η σωστή προσφώνηση για την ανανεωτική-ριζοσπαστική αριστερά είναι το «ξεβράκωμένη αριστερά» δεν σημαίνει σώνει και καλά πως η άλλη, που αντί για βρακιά φοράει τις σκελέες των παππούδων της, είναι μια καλύτερη αριστερά. Απλώς αυτό το κείμενο δεν αφορά αυτή.)
Προφανώς το ξεβράκωμα δεν ξεκίνησε με την επίσκεψη του Αλέκση στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη διαπίστωση πως «ο πρόεδρος Τραμπ μπορεί να φαίνεται καμιά φορά διαβολικός, αλλά στην πραγματικότητα εργάζεται για το καλό». Ούτε με τη μετατροπή του γελοίου «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» στο επίσης γελοίο «συνεργάτες των λαών Αμερικάνοι». Αυτό ήταν απλώς το σημείο στο οποίο το βρακάκι, αφού έχει κατέβει στους αστραγάλους, βγαίνει τελείως και ο Αλέκσης το κουνάει ρυθμικά πάνω από το κεφάλι του, λίγο πριν αρχίσει να το τρίβει στη μούρη των πιστών του. Στην πραγματικότητα, το ξεβράκωμα ξεκινάει αρκετά πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Τότε που η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάλεσμα σε κάθε ψεκασμένο-λουδίτη-προσκολλημένο στο παρελθόν συμπολίτη μας. Συνεχίστηκε με τον συνεταιρισμό με τον Καμμενο τον Πάνο, την υπουργοποίηση ανθρώπων που οι σταγόνες από τα τσίσα των Πασοκικών ποδιών που φιλούσαν φαίνονταν ακόμα στα μουστάκια τους, το εμφυλιοπολεμικής αισθητικής και πρόθεσης δημοψήφισμα, τη συστράτευση με τη Χρυσή Αυγή και με ό,τι πιο συντηρητικό στην εκστρατεία υπέρ του ΟΧΙ, την αναπόφευκτη κωλοτούμπα που ακολούθησε την ομαδική παράκρουση που δημιούργησε η λαϊκιστική παραφροσύνη, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου −γνωστού και ως «το μακρύτερο»−, με προσφυγικούς καταυλισμούς που κάνουν την Αμυγδαλέζα να μοιάζει Χίλτον, με με με... αλλά κύριως με την ολοφάνερη λύσσα για εξουσία με κάθε μέσο και κάθε θυσία (προφανώς των άλλων, γιατί είναι αριστεροί και όχι τίποτα κορόιδα).
Μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια ο Αλέκσης και η χαρούμενη παρέα του απέδειξαν ακόμα και στους πιο καλόπιστους πως η μόνη διαφορά της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς που κυβερνά με την κεντροδεξιά που κυβερνούσε ήταν στο πόσο πιο αδίστακτοι είναι οι σύντροφοι του μίμου της οικογένειας Παπανδρέου. (Για την τελευταία του μίμηση αναζητήστε τις δηλώσεις στις οποίες λέει «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και τις φωτογραφίες όπου, μιμούμενος και πάλι τον ΓΑΠ, παριστάνει ότι γυμνάζεται έξω από το Λίνκολν το Μεμόριαλ).
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να κατηγορήσω κανέναν. Μπορεί να τους κοροϊδεύω, αλλά το να γκρεμίζονται οι μύθοι είναι ο μόνος τρόπος μια κοινωνία να ωριμάσει και να προχωρήσει μπροστά. Και επειδή, δυστυχώς, καμία κοινωνία δεν ωριμάζει ανέξοδα, νομίζω πως πρέπει να αισθανόμαστε μάλλον τυχεροί που το κόστος της δικής μας ωρίμανσης είναι μόνο χρηματικό.
Και λυπάμαι που θα στεναχωρήσω πολλούς από εσάς, αλλά το πράγμα μύριζε κάπως από την αρχή του. Βλέπετε, η ξεβρακωμένη αριστερά προέρχεται από μια αριστερά που, ενώ παρίστανε την αντιεξουσιαστική, είχε τα περισσότερα στελέχη της χωμένα βαθιά σε σχήματα εξουσίας, είτε στο δημόσιο είτε (κυρίως) σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Από μια αριστερά που, ενώ αυτοπροσδιοριζόταν ως κομμουνιστική, δήλωνε πίστη στην αστική δημοκρατία. Δηλαδή από μια αριστερά που έμοιαζε με τύπο που διαφημίζει την αθεΐα του, αλλά δεν ξεχνά να κάνει το σταυρό του κάθε φορά που περνά έξω από εκκλησία. Κι επειδή better camelbind than camelsearch, δεν της βγήκε σε κακό. Και εξουσία έγινε, και τις Αμερικές της αγάπησε και στη Μακρόνησο φωτογραφίζεται. Ίσως επειδή καταλαβαίνει πως ιστορική μνήμη είναι και το να θυμόμαστε πως χωρίς την καπηλεία της Μακρονήσου δεν θα ήταν δυνατά τα ταξίδια στο Long Island. Και μπράβο της.
8°
