Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα στην A.V. την επιστολή-καταγγελία σου για τον ξυλοδαρμό ΑμΕΑ μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών κατά την διάρκεια ειρηνικής εκδήλωσης.
Με συνέχει αποτροπιασμός, οργή και απόγνωση γι’ αυτό το κατάντημα. Μέσα στο πανεπιστήμιο, παρουσία καθηγητών, κακοποιείται από υπανθρώπους ΑμΕΑ και κανείς δεν συγκινείται, κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν τιμωρείται!
Είναι αδιανόητο, αποκρουστικό και συνταρακτικό. Και καθίσταται εφιαλτικό αν συλλογιστούμε ότι, παρά ταύτα, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, λες και δεν συμβαίνει τίποτα, λες και πρόκειται για ένα μεμονωμένο και συνηθισμένο περιστατικό βίας και όχι για την κορυφή ενός παγόβουνου. Οι καθηγητές θα συνεχίσουν να «διδάσκουν», οι ιεροκήρυκες θα συνεχίσουν το από άμβωνος κήρυγμα για φιλαλληλία και αγάπη, οι διάφορες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις θα διεξαχθούν κανονικά με αθρόα τη συμμετοχή των πολιτών και οι εφημερίδες θα κυκλοφορήσουν με τα ειδικά ένθετα για τις «τέχνες και τον πολιτισμό»!
Κανονικά θα έπρεπε να γίνει σεισμός.
Να συγκληθεί πάραυτα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας και να ασχοληθεί επισταμένα με το περιστατικό. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι αυτό είναι ανέφικτο διότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά απασχολημένος με διάφορες θρησκευτικές εορτές και εμποροπανηγύρεις.
Κανονικά επίσης θα έπρεπε οι διάφοροι πρυτάνεις και καθηγητές, οι ιεροκήρυκες, οι οργανωτές «πολιτιστικών» εκδηλώσεων και οι διευθυντές των εφημερίδων να μαζευτούν σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου, αφού βέβαια πάρουν πρώτα την άδεια από τους ευγενείς υπερασπιστές του πανεπιστημιακού ασύλου. Και αφού πρώτα κλάψουν πικρά για τη χαμένη τιμή, την αξιοπρέπεια και την υψηλοφροσύνη εαυτών και αλλήλων, να προσπαθήσουν να απαντήσουν στο απλό ερώτημα: τι φταίει, τι πρέπει να γίνει.
Κανονικά, θα έπρεπε να μαζευτούν εκτάκτως οι ακαδημαϊκοί και αφού πρώτα συγχαρούν εαυτούς και αλλήλους για τον έξοχο τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνονται στο χρέος τους ως πνευματική ηγεσία του τόπου, να ευαρεστηθούν εν συνεχεία και να ασχοληθούν και με το «ασήμαντο» και «ατυχές» αυτό γεγονός.
Συμμερίζομαι αγαπητέ Απόστολε την αγανάκτηση και την οργή σου, όμως καλύτερα από μένα γνωρίζεις ότι δεν πρέπει να πυροβολούμε τον πιανίστα, με συγχωρείς, τον πρύτανη ήθελα να πω.
Νομίζω ότι είναι υπερβολικό να ζητάμε από φιλήσυχους και φιλόνομους καθηγητές, αφοσιωμένους στην έρευνα και την διδασκαλία, να πάρουν το κουράγιο και τον ηρωισμό να αντιταχθούν σε ασύδοτους υπανθρώπους. Το λιγότερο που θα τους συμβεί θα είναι να έχουν την τύχη του Άγγελου Συρίγου.
Δεν θέλω να σε αδικήσω, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσες εσύ αν ήσουν στη θέση του πρύτανη, σε διαβεβαιώ όμως ότι εγώ τουλάχιστον δεν θα τολμούσα να τα βάλω μαζί τους. Διότι γνωρίζω ότι δεν είναι μόνοι τους. Έχουν ισχυρούς προστάτες, έχουν την κυβέρνηση και τον υπουργό Παιδείας, όπως καταφαίνεται άλλωστε από την θρασύτατη και κυνική απάντησή του στη γνωστή επιστολή των πανεπιστημιακών.
Δεν δικαιολογώ τον πρύτανη και τους καθηγητές, οφείλουν να αντιδράσουν πιο έντονα και αποφασιστικά, νομίζω όμως ότι θα πρέπει να κατανοούμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται. Και επειδή γνωρίζω ότι με διαβήματα και επιστολές δεν πρόκειται να βγει τίποτα, ας μου επιτρέψουν να τους απευθύνω μια απλή πρόταση. Να μαζευτούν οι πρυτάνεις και οι καθηγητές όλων των πανεπιστημίων της χώρας και να πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Να καταγγείλουν ευθέως την κυβέρνηση και τον υπουργό Παιδείας για την απαράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα πανεπιστήμια και να δηλώσουν ότι κηρύσσουν αποχή διαρκείας. Όσο διαρκεί αυτό το καθεστώς ανομίας και βίας στα πανεπιστήμια, δεν διδάσκουμε. Δεν δεχόμαστε να παριστάνουμε τους καθηγητές μέσα στη ζούγκλα, τελεία και παύλα! Θα είναι ένας πραγματικός κόλαφος για τον Τσίπρα και την παρέα του που είναι και οι πραγματικοί ένοχοι και θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να απολογηθούν μπροστά στον ελληνικό λαό. Είναι νομίζω ο μόνος τρόπος για να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Πρέπει, αγαπητέ Απόστολε, να το πάρουμε απόφαση, έχουμε μπλέξει άσχημα. Αυτοί που σήμερα ορίζουν τη μοίρα μας, είναι ανεύθυνοι και αδίστακτοι. Και ως αδίστακτοι είναι ικανοί για όλα. Το αγαπημένο τους σύνθημα είναι «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Και ακριβώς γι’ αυτό όχι μόνο ανέχονται αλλά και εν πλήρη συνειδήσει θωπεύουν και στηρίζουν όλα αυτά τα καλόπαιδα που λειτουργούν ως πραιτωριανοί τους.
Με συνέχει αγωνία και φόβος για το μέλλον. Εκτιμώ ότι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, το δημοκρατικό μας πολίτευμα και οι δημοκρατικοί μας θεσμοί διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο. Δύσκολες μέρες μας περιμένουν. Ας στρέφουμε τα πυρά μας κατά των πραγματικών ενόχων και ας είμαστε πάντα έτοιμοι να πράξουμε το χρέος μας προς την πατρίδα και τη Δημοκρατία.
