Πριν από οτιδήποτε άλλο θέλω να ζητήσω συγνώμη από τα συμπαθέστατα και νοστιμότατα τετράποδα που χρησιμοποιώ στον τίτλο προκειμένου να χαρακτηρίσω εκείνους τους συνανθρώπους μας που συμπεριφέρονται λες και όλα γύρω τους, όχι απλώς τους ανήκουν αλλά λειτουργούν και ως υποκατάστατα της λεκάνης της τουαλέτας τους. Δυστυχώς η λέξη «γουρούνι» είναι η μόνη που μπορώ να χρησιμοποιήσω, καθώς η λέξη «κάθαρμα» έχει ένα φωσκολικό βάρος που δεν θέλω να κουβαλήσω, η λέξη «ηλίθιος» τους αθωώνει καθώς υποννοεί ότι η συμπεριφορά τους είναι προϊόν μιας κάποιας εγκεφαλικής αδυναμίας και η λέξη «μαλάκας» είναι η λέξη που νοσταλγικά τούς γυρίζει στα παιδικά τους χρόνια. Οπότε επιμένω στον χαρακτηρισμό «γουρούνι». Μπορεί να αδικεί κάπως τον Πόρκι αλλά θα συμφωνήσετε, νομίζω, πως είναι πολύ ταιριαστός όταν συνδυάζεται με εικόνες σαν κι αυτή:
Είναι σχεδόν αξιοθαύμαστο το πώς μπορεί κάποιος με μια μόλις κίνηση να δηλώσει την απόλυτη αδιαφορία του για οποιοδήποτε άλλο έμβιο ον. Όχι βεβαια όσο αξιοθαύμαστη είναι η ανοχή και η φροντίδα που απολαμβάνει αυτός ο κάποιος από τις αρμόδιες αρχές. Νομίζω ότι ποτέ άλλοτε η βεβαιότητα ατιμωρησίας για τα γουρούνια που κρατούν τιμόνι δεν ήταν μεγαλύτερη. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο εύκολο να δείξεις στους συμπολίτες σου ότι είναι τόσο ασήμαντοι που το να τους γράψεις στα αρχίδια σου θα ήταν προαγωγή. Ποτέ άλλοτε η Υπηρεσία Διευκόλυνσης Παραβατικής Συμπεριφοράς, που για κάποιο λόγο ονομάζεται Ελληνική Αστυνομία, αλλά και η Υπηρεσία Διαχείρισης Πάρκινγκ Κολωνακίου (αναφέρομαι στην Αθήνα επειδή για εδώ ξέρω), που –άγνωστο γιατί− ονομάζεται Δημοτική Αστυνομία, δεν ήταν τόσο αδιάφοροι. Καταλαβαίνω πως οι προϊστάμενοι και των δύο υπηρεσιών (Υπουργός, Αρχηγοί και Δήμαρχος) νοιάζονται κυρίως για τις δημόσιες σχέσεις τους, αλλά ίσως κάποια στιγμή πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως οι δημόσιες σχέσεις τους θα ήταν πιο αποτελεσματικές αν επέτρεπαν ή επέβαλαν (ανάλογα με την περίπτωση) στους άνδρες και τις γυναίκες τους να κάνουν τη δουλειά τους και κάπως να εμποδίσουν το γουρούνι από το να κάνει αυτό:
Κάπου εδώ νομίζω πως είναι το σημείο που οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της Υπηρεσίας Διευκόλυνσης Παραβατικής Συμπεριφοράς και της Υπηρεσίας Διαχείρισης Παρκινγκ Κολωνακίου θα θέλουν να παρέμβουν και να πιπιλίσουν την παλιά καραμέλα τους. Μια καραμέλα που απαραίτητα είναι γεμιστή με τις φράσεις «δεν είναι αρμοδιότητά τους», «είναι υποστελεχωμένοι», «η αστυνόμευση δεν είναι η λύση», και βέβαια τη γέμιση που ταιριάζει σε κάθε νόσο, κάθε μαλακία και κάθε συμπεριφορά για την οποία δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα. Την αγαπημένη φραση των απανταχού απρόθυμων να δώσουν λύσεις. Τη φράση «είναι ζήτημα παιδείας».
Δυστυχώς η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό και το στόμα κάθε φορά που ακούω τα υπέροχα αυτά τίποτα, είναι «τρίχες». Η συμπεριφορά των γουρουνιών με τιμόνι είναι της απολύτου αρμοδιότητας και της ΕΛΑΣ και της Δημοτικής Αστυνομίας. Η υποστελέχωση δικαιολογεί την αραιή αστυνόμευση, όχι την καθόλου. Για όσους λένε πως η αστυνόμευση δεν μπορεί να λύσει ζητήματα που άπτονται της παραβίασης του νόμου δεν έχω να πω τίποτα, καθώς θα ήταν περιττό, αλλά έχω να πω πολλά σε όσους πιπιλούν την καραμέλα της «παιδείας»: Για αρχή όλοι μα όλοι ξέρουν οτι αυτό είναι κακό:
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμα κι αν θέλει να παρκάρει παράνομα, θα προσπαθήσει να το κάνει χωρίς να καταλάβει ολόκληρο το πεζοδόμιο. Θα προσπαθήσει να το κάνει με ένα −έστω και μικρό− ενδιαφέρον για τις ζωές των υπολοίπων. Το ότι τα γουρούνια το κάνουν αδιαφορώντας για όλους τους άλλους δεν οφείλεται σε κάποια έλλειψη στην εκπαίδευσή τους γύρω από το σωστό και το λάθος. Οφείλεται στη βεβαιότητα της ατιμωρησίας. Με το τιμόνι ισχύει ό,τι ισχύει και στην υπόλοιπη ζωή. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κλέβουν, οι περισσότεροι άνθρωποι δε δέρνουν, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βανδαλίζουν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τραμπουκίζουν. Και οι λιγότεροι, αυτοί που κλέβουν, δέρνουν, βανδαλίζουν και τραμπουκίζουν, δεν το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι είναι θεμιτό. Το κάνουν επειδή ξέρουν ότι είναι ατιμώρητο. Αν κάπου έχουν δίκιο όσοι μιλούν για ζήτημα «παιδείας» είναι στο ότι από την εκπαίδευση των Ελλήνων λείπει ένα βασικό συστατικό κάθε εκπαιδευτικού συστήματος: Η τιμωρία. Ένα συστατικό που, ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αργά για να προστεθεί στο μείγμα.
Βέβαια, στο λίκνο του πολιτισμού το πρόβλημα είναι ότι πολύ συχνά οι υπεύθυνοι να τιμωρήσουν είναι αυτοί που πρέπει να τιμωρηθούν πρώτοι:
Κι εδώ εμφανίζεται το πρόβλημα. Μπορεί τα γουρούνια να είναι η μειοψηφία αλλά έχουν την υποστήριξη των κυβερνητικών και δημοτικών αρχών. Αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι οι άνδρες της Τροχαίας δεν έχουν δικαίωμα να έχουν μαζί τους το μπλοκάκι με το οποίο βεβαιώνουν παραβάσεις όταν είναι εκτός υπηρεσίας, και ότι οι άνδρες της ΔΙΑΣ δεν έχουν καν τέτοιο μπλοκάκι όταν είναι σε υπηρεσία, για να καταλάβουμε πόσο πολύ το επίσημο κράτος θέλει να διευκολύνει τα γουρούνια. Αν μάλιστα σκεφτείτε πως η επιβολή προστίμων σημαίνει ΕΣΟΔΑ και πως ένας άνθρωπος που θα κόψει 10 κλήσεις έχει βγάλει το μεροκάματό του και με το παραπάνω, αν αναρωτηθείτε γιατί δεν προβλέπεται κάποιο ποσοστό επί των προστίμων ως μπόνους σε κάθε ένστολο που ξεπερνά έναν αριθμό κλήσεων κι αν ρωτήσετε κάποιον αστυνομικό (του υπουργείου ή του Δήμου) τι του λέει ο προιστάμενός του όταν προσπαθεί να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του, τότε θα καταλάβετε πόσο εύκολο είναι να καταρρεύσει η βασιλεία των γουρουνιών και πόσο δύσκολο γίνεται εξαιτίας των αστυνομικών και δημοτικών αρχων. Υπό αυτή την έννοια οι αρχηγοί της Αστυνομίας και οι Δήμαρχοι κερδίζουν άξια τον τίτλο της Γουρουνομάνας. Και μπράβο τους!
Υ.Γ.: Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα αρκούσε ένας νόμος που θα αποποινικοποιούσε την καταστροφή οχήματος που έχει καταλάβει πεζοδρόμιο. Σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν τα αυτοκίνητα όλων αυτών των τύπων να λαμπαδιάζουν στο πρώτο δεκάλεπτο της σταθμευσης και ο εμπρηστής τους να επιβραβεύεται. Δυστυχώς η σχετική νομοθεσία δεν υπάρχει και εμείς πρέπει να ανεχόμαστε αυτά τα γουρούνια που εμποδίζουν πεζούς, αναπήρους και γονείς με καρότσια να κινηθούν...Ή όχι. Στο κάτω-κάτω σε κάθε γειτονιά κανείς μπορεί να βρει περιττώματα από κατοικίδια. Μπορεί να τα βάλει σε ένα σακουλάκι και μπορεί να κάνει μια επάλειψη στο χερούλι της πόρτας του αυτοκινήτου του γουρουνιού. Έτσι, για να ταιριάξει επιτέλους η μυρωδιά τους με το περιεχόμενο του εγκεφάλου τους.
Υ.Γ.2: Ελπίζω κανείς, αφελής ή πονηρός, να μην αναρωτηθεί γιατί να μην καλούμε το 100. Βεβαίως και να το κάνουμε. Εγώ, ας πούμε, το έχω κάνει αρκετές φορές. Και τους έχω δει να έρχονται όσες φορές έχω δει και τον αληθινό Άη Βασίλη να βγαίνει από το τζάκι μου.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
9°
