Το «θαύμα» της Αθήνας στον τουρισμό ή η απίστευτη ταλαιπωρία των «ιθαγενών» στις μετακινήσεις τους στο κέντρο; Είναι θέμα επιλογής. Αν βρίσκεσαι σε ένα τουριστικό τρενάκι, που ανεβαίνει με 5 km/h τη Συγγρού, διασχίζει το Σύνταγμα ως αργοκίνητη χελώνα, όλα καλά. Αν είσαι στα ανοιχτά διώροφα τουριστικά λεωφορεία, τώρα που οι διαδηλώσεις στο κέντρο είναι σπάνιες, θαυμάζεις τα αξιοθέατα. Αν είσαι όμως οδηγός επαγγελματικού αυτοκινήτου ή Ι.Χ. σε ώρες μάλιστα αιχμής −από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα− τότε το τρενάκι φαντάζει ως ο απόλυτος εχθρός της ημέρας και το κόκκινο τουριστικό λεωφορείο ως το απόλυτο εμπόδιο.
Τι συμβαίνει φέτος στο Σύνταγμα, από την πλατεία μέχρι τη Συγγρού, στο ύψος του σταθμού του μετρό; Προς τι το ατελείωτο μποτιλιάρισμα μπροστά από το Καλλιμάρμαρο; Η απάντηση βρίσκεται στον... Πειραιά. Η αυξημένη τουριστική κίνηση στο λιμάνι με τα κρουαζιερόπλοια είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού. Από εκεί ξεκινούν τα «καραβάνια» των ανοιχτών τουριστικών πούλμαν, η προσφορά των οποίων κατά πως φαίνεται ξεπερνά τη ζήτηση... Όλα αυτά κατευθύνονται είτε προς το Σύνταγμα είτε προς το Καλλιμάρμαρο, όπου και σταθμεύουν. Φέτος η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Το πάρκινγκ των πούλμαν ξεκινά από το Σύνταγμα, συνεχίζεται στη Φιλελλήνων και κορυφώνεται στην Αμαλίας απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Ίδιο φαινόμενο και μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου το διπλοπαρκάρισμα πάει σύννεφο... Συμβαίνει, στις δύσκολες ώρες, από την πλατεία Συντάγματος μέχρι την αρχή της Συγγρού, ο δρόμος να... μονοδρομείται για τους άτυχους οδηγούς Ι.Χ. ή τους επαγγελματίες οδηγούς που κάνουν τη μοιραία επιλογή να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη διαδρομή.
Το τριτοκοσμικό υπερθέαμα συμπληρώνουν οι υπερμεγέθεις πιάτσες ταξί στο Σύνταγμα (κάποιος, παραφράζοντας γνωστό μυθιστόρημα της Άννας Φάντερ, την αποκάλεσε «Τάξιλαντ») και βεβαίως στη Συγγρού, εκεί όπου η πρόσβαση των λεωφορείων για να παραλάβουν από τις στάσεις τους επιβάτες έχει μετατραπεί σε Οδύσσεια.
Είναι ολοφάνερο πως δεν υπάρχει το παραμικρό σχέδιο υποδοχής της στρατιάς των πούλμαν στο κέντρο της Αθήνας. Η τροχαία κόβει κλήσεις στους οδηγούς των τουριστικών, οι οποίες περνούν στα έξοδα κίνησης των εταιριών... Πού και πού κάποιος τροχονόμος, νέος στην ηλικία, προσπαθεί να διώξει τα ταξί από το Σύνταγμα, την ώρα που άλλα έρχονται να συμπληρώσουν το κενό, πίσω από την πλάτη του. Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμα δεν μπήκαμε στην καρδιά της τουριστικής περιόδου.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Υπάρχουν και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις με αντίστοιχα προβλήματα, που τα έχουν λύσει αν όχι εντελώς, πάντως με καλύτερο τρόπο. Στην Ελλάδα όμως, στη χώρα που ζει και αναπνέει για το τέλος της αξιολόγησης, όλα αφήνονται στην τύχη τους. Ακόμα και η αναγκαία και καλοδεχούμενη άφιξη των ξένων επισκεπτών μετατρέπεται σε ένα ατελείωτο μαρτύριο για τους δύσμοιρους πολίτες της πρωτεύουσας. Η αστυνόμευση λείπει παντελώς, η τροχαία σηκώνει τα χέρια ψηλά, τα αρμόδια Υπουργεία έχουν στραμμένη την προσοχή τους στις διαπραγματεύσεις του κ. Τσακαλώτου με τους θεσμούς στο Hilton, η Δημοτική Αστυνομία κόβει κλείσεις στα μηχανάκια που είναι αλήθεια ότι έχουν μετατρέψει τα πεζοδρόμια της πλατείας Συντάγματος και τους παρακείμενους δρόμους σε βολικό πάρκινγκ...
Το πρόβλημα δεν είναι απλό. Αλλά δείχνει πόσο μια αποδιοργανωμένη κρατική μηχανή −και πολίτες που δείχνουν υποταγμένοι στη μοίρα τους− βιώνει οδυνηρά στους δρόμους της πρωτεύουσας την αδυναμία «απορρόφησης» του «πλεονάσματος» της τουριστικής ανάπτυξης. Είναι και αυτό η εκδήλωση μιας παθογένειας που μας ταλαιπωρεί στην εφορία, στην έξοδό μας στο οδικό δίκτυο της χώρας, σε κάθε «τριβή» με την κρατική μηχανή που περί άλλα τυρβάζει...
9°
