Μα πόσο Πασόκ πια;

Την Τρίτη στη Βουλή είχαν amber alert, έψαχναν να βρουν την εξαφανισμένη κ. Γεννηματά. Είχε ξανασυμβεί στη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης. Η συζήτηση χθες αφορούσε τη σύσταση της προανακριτικής επιτροπής για τον κ. Γιάννο Παπαντωνίου, και η κ. Γεννηματά πήρε τον όρκο της σιωπής. Τι να πεις για τον πρώην σύντροφο... Να τον υπερασπιστείς; Να τον «καταδικάσεις»; Να πεις ότι οι τραπεζικοί λογαριασμοί στην Ελβετία είναι τηλεφωνικοί αριθμοί, όπως είχαν συμπεράνει για τον κ. Άκη ο κ. Λοβέρδος και ο κ. Βενιζέλος πριν μερικά χρόνια αθωώντας τότε το σύντροφο Άκη; Μοιραία, η σιωπή είναι χρυσός! Να τα έχουμε καλά με όλους, κούτσου κούτσου ball, να μη μας κουνήσει κανείς από την καρέκλα, να χρυσώνουμε το χάπι για όλους, όλοι μια παρέα Πασοκάρα ήμασταν, ρε παιδιά, να ξαναγίνουμε, μπας και πάρουμε και κανένα ψηφαλάκι. Τι άλλο από σιωπή και αλληλεγγύη μπορεί να κάνει μια πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας για έναν πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας;

Στις εκλογές του 2015 το Πασόκ-Δησύ εξέλεξε 17 βουλευτές με την ψήφο των πολιτών. Σήμερα ανακοίνωσε ότι έγινε η 3η κοινοβουλευτική δύναμη! Βρήκε στο δρόμο 2 περαστικούς βουλευτές και έφτασε στους 19. Και έχει και άλλους 3 στον προθάλαμο για αργότερα. Μάλλον ο νεολογισμός του james doran περί Pasokification, θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Ο όρος pasokification μέχρι τώρα όριζε το φαινόμενο «της ταχείας συρρίκνωσης του σοσιαλιστικού κόμματος στους καιρούς της λιτότητας». Προτείνω να συμπληρωθεί στον όρο, «η τεχνητή μεγέθυνση του μέσω υφαρπαγής εκλεγμένων βουλευτών άλλων κομμάτων». Αν δεν σε ψηφίζουν οι πολίτες, υπάρχει η λύση να «δανείζεσαι» βουλευτές από τα άλλα κόμματα.

Την επόμενη της προανακριτικής για τον κ. Παπαντωνίου, η σιωπηλή κ. Γεννηματά δέχτηκε στα γραφεία του Πασόκ τον μέχρι και πριν 40 ημέρες (εκλεγμένο με λίστα) βουλευτή του Ποταμιού κ. Μπαργιώτα. Αυτός αναζητώντας «βούληση και πολιτική γενναιότητα από όλους» για να ξαναγίνει μεγάλη πάλι η Πασόκαρα, έγινε ο 19ος βουλευτής του κόμματος που θεωρούσε υπεύθυνο για την ηθική χρεοκοπία και σαπίλα, μέχρι και πριν 40 ημέρες! Εκλέχτηκε ως πρώτος μεταξύ των σταυρών των πολιτών της Λάρισας που ψήφισαν Ποτάμι, πήρε την έδρα και την πήγε βόλτα στο Πασόκ. Μάλλον ο κ. James Doran θα πρέπει να αναζητήσει ένα νέο όρο για να περιγράψει το φαινόμενο να ψηφίζεις Ποτάμι και να σου βγαίνει ΝΔ όπως ο κ. Φωτήλας, ή να βγαίνει Πασόκ όπως ο κ. Μπαργιώτας. Πιο απλά, πώς γίνεται αυτός που πήρε μόλις 3.762 από το σύνολο των 13.743 σταυρών των υποψήφιων βουλευτών του Ποταμιού, από τις 9.764 ψήφους του στη Λάρισα, να «δικαιούται» να πάρει την έδρα ως κτήμα του και να την παραδώσει σε άλλο κόμμα; (Αφήνουμε στην άκρη το θέατρο με τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση. Σαράντα ημέρες άντεξε.) Αν οι Λαρισαίοι ήθελαν να ψηφίσουν Πασόκ θα ψήφιζαν απευθείας, αν οι Πατρινοί θέλαμε να ψηφίσουμε ΝΔ θα το κάναμε απευθείας, δεν θα ψηφίζαμε Ποτάμι.   

Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, όπως θεωρούν στα κόμματα της χρεοκοπίας. Όποιος επιλέγει να εξασφαλίσει το βιοποριστικό του ως βουλευτής (χωρίς ψηφοφόρους) μεταφέροντας την έδρα του σε όποιον προσφέρει τις περισσότερες πιθανότητες επανεκλογής του, θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα εάν εκπροσωπεί πια ως βουλευτής κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του. Είμαστε βαθιά σε κρίση για χρόνια, και στις κάλπες στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 2 εκ. πολίτες λιγότεροι από ό,τι το 2004, γιατί οι πολιτικοί βλέπουν το βουλευτιλίκι ως επάγγελμα, βλέπουν την έδρα ως απόκτημά τους και την καρέκλα ως προέκταση του είναι τους. Αντί να κοιτάζουν τους ψηφοφόρους τους στα μάτια, κοιτάζουν πότε θα γεμίσει ο τραπεζικός λογαριασμός τους με το μισθό του βουλευτή, πώς θα γλιτώσουν 25 χιλ. που θα έδιναν στο κόμμα που τους εξέλεξε, πώς θα πληρώσουν μικρότερη εισφορά αλληλεγγύης, πώς θα φτιάξουν μπογιόκο να εξασφαλίσουν τη ζωούλα τους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πιστεύουν ότι εκλέγονται για να εκπροσωπούν τους εαυτούς τους, όχι για να εκπροσωπούν τους πολίτες. Τι μας απέμεινε; Η στασιμοχρεοκοπια και το «όλοι ίδιοι είναι». Ε όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Η κρίση θα είναι εδώ, όσο η επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών θα είναι οι «όλοι ίδιοι είναι». Δυστυχώς πια, θα πρέπει να ξεχωρίζουμε και ποιοι από αυτούς που επικαλούνται το νέο, είναι πιο φθαρμένοι και πιο φοβισμένοι και από το παλαιό. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Pasokification μάλλον, τελικά, σημαίνει να μεταφέρεις ξεδιάντροπα τη σαπίλα από το παρασκήνιο στο προσκήνιο, κωλοτούμπα για να διατηρήσεις την καρέκλα σου αγωνιώντας να πάρεις πίσω και πάλι δικά σου τα σκήπτρα από την Πασόκάρα των Συριζανέλ. NDfication σημαίνει να κρατάς τη σαπίλα στο παρασκήνιο, και στο προσκήνιο να παίζεις τον τιμητή και τον κήνσορα και να παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, ανάβοντας ένα κερί στον Κώστα τον κουρασμένο και τους «παραπλανημένους» βατοπεδινούς. Πολιτική όμως σημαίνει να προσφέρεις χωρίς να κερδίζεις αλλά να κερδίζουν όλοι, πολιτική σημαίνει να εξασφαλίζεις το μέλλον των πολιτών καταδικάζοντας μερικές φορές το δικό σου, αν απαιτείται.