Να ξεκινήσω ομολογώντας πως δεν γνωρίζω τι πραγματικά συνέβη στο Βατοπέδι κι αν δεν υπήρχε το ίντερνετ και το γκουκλ σερτς δεν θα ήξερα ούτε κατά πού πέφτει η λίμνη Βιστωνίδα. Δεν ξέρω καν αν η σωστή γραφή είναι «Βατοπέδι». Επιλέγω το «ε» γιατί δεν μου αρέσει να μπλέκονται παιδιά με μοναχούς. Κατά συνέπεια δεν έχω ιδέα αν η υπόθεση Βατοπεδίου έχει μέσα στοιχεία απατεωνίας (με την πασοκική έννοια του όρου) και ακόμα περισσότερο ποιοι είναι οι ένοχοι στην περίπτωση που η απατεωνία είναι πραγματική. Από τη μια έχουμε νυν κυβερνητικούς δημοσιογράφους του κύρους και της προσφοράς ενός Βαξιβάν’ να σκίζουν τα ρούχα τους για την ύπαρξη σκανδάλου και από την άλλη δημοσιογραφούντες κυβερνήτες του κύρους ενός Ρουσσόπουλου να σκίζουν τα δικά τους ρούχα για την καθαρότητα με την οποία έγιναν όλα.
Όπως καταλαβαίνετε, όταν τόσο σπουδαίοι Έλληνες διαφωνούν είναι δύσκολο να πιστέψεις τον ένα ή τον άλλο. Όχι, φυσικά, επειδή είναι και οι δύο μεγάλοι ψεύτες. Το αντίθετο. Είναι η εντιμότητα και η ειλικρίνια και των δύο που κάνει εξαιρετικά δύσκολη την επιλογή.
Κατα συνέπεια, άποψη για την «Υπόθεση Βατοπεδίου» δεν έχω. Έχω όμως μια μικρή απορία σε σχέση με τα πανηγύρια για τη δικαστική αθωωτική απόφαση για όσους εμπλεκόμενους δεν είναι πολιτικοί. Δεν μιλώ για τα πανηγύρια των υπουργών του πρώτου Τσίπρα. Αυτοί πανηγύρισαν για τους αθωωθέντες φίλους τους, καθώς οι ίδιοι (και πολύ σωστά) δεν δικάστηκαν ποτέ. Και δικαίως, καθώς η εντιμότητα των στελεχων των ελληνικών κυβερνήσεων (με μοναδική μελανή εξαίρεση τον Άκη τον Τσοχατζόπουλο) είναι αδιαμφισβήτητη και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χάνουμε το χρόνο μας με κατηγορίες που δεν μπορεί παρά να καταπέσουν σε οποιαδήποτε ακροαματική διαδικασία.
Η απορία μου έχει να κάνει με τον Κωνσταντίνο τον Νταβατζηδοφάγο: Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έβγαλε μια ανακοίνωση που μιλά για «ύποπτα και ταπεινά συμφέροντα που σκηνοθέτησαν μια σκευωρία». Θεωρεί τον εαυτό του ύποπτο; (ταπεινό τον θεωρεί, το ξέρουμε.) Θεωρεί τον εαυτό του σκηνοθέτη ή έστω ηθοποιό μιας σκευωρίας; Ειλικρινά απορώ καθώς, πριν από περίπου 9 χρόνια, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος ο Ικανός, μιλώντας στα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τα «όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπέδι» και είχε κάνει λόγο για «κάποιους που παρά την πνευματική τους αποστολή λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου». Και φαινόταν και πολύ σίγουρος για όσα έλεγε.
Τι στο διάολο συμβαίνει; Είναι ο Κωνσταντίνος ο Έντιμος διχασμένη προσωπικότητα; Μήπως είχε πέσει θύμα απαγωγής και στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ μίλησε κάποιος σωσίας του; Μήπως είναι τόσο ανεύθυνος και τόσο αδίστακτος ώστε να λέει οτιδήποτε μοιάζει να τον συμφέρει την κάθε δεδομένη στιγμή αδιαφορώντας για τη συνέπεια των λόγων του; Μήπως πιστεύει πως όσοι του δίνουν ακόμα σημασία είναι αμνησιακοί και δεν θυμούνται τη δημόσια παραδοχή του;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι η προ εννιαετίας παραδοχή σκανδάλου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όπως είπα, δεν έχω ιδέα. Μπορεί να ήταν μια έκρηξη ειλικρίνειας ενός ανθρώπου που δεν αντέχει τις απατεωνιές ή να ήταν μια κίνηση τακτικής ενός απατεώνα (με την πολιτική έννοια του όρου) προκειμένου να μείνει λίγο παραπάνω στην εξουσία. Το πρόβλημα δεν είναι το τι από τα δύο ισχύει. Το πρόβλημα είναι πως ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, δημιουργεί πρόβλημα. Όχι τόσο μεγάλο όσο αυτά που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος ο Αποτελεσματικός με την πρωτοσυριζαϊκή διακυβέρνησή του, ούτε τόσο επικίνδυνο όσο η επιμονή κάποιων συμπολιτών μας να κρατούν ζωντανό ένα πολιτικό ζόμπι με ιστορικό επώνυμο, αλλά πρόβλημα.
Υ.Γ. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την υπόθεση του Βατοπεδίου μού φαίνεται εκείνη η (σύγχρονή της) υπόθεση με τα εκατομμύρια της κρατικής διαφήμισης που πήγαιναν σε κάτι εφημερίδες που η κυκλοφορία τους ήταν κάπως χαμηλή για να έχουν οποιαδήποτε διαφήμιση, αν θυμάστε... Αλλά μάλλον δεν θυμάστε. Και να θυμάστε, δεν ξέρω αν έχει σημασία. Θέλω να πω πως επειδή δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση ποινικής ευθύνης κάποιου υπουργού, τα πάντα θα έχουν παραγραφεί για να γλιτώσει η δικαιοσύνη τον πολύτιμο χρόνο της. Και μπράβο της.
Το κεντρικό αποτέλεσμα είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας καθαυτής, σε «συστημικούς» και «αντισυστημικούς» με την ουσία να χάνεται στο απύθμενο χάος των αντιπαραθέσεων χωρίς ειρμό
Τα πάντα είναι ρίσκο όταν ζεις σε μια χώρα όπου το κράτος είναι το απλό άθροισμα υπαλλήλων χωρίς ικανότητες, προϊσταμένων χωρίς ευθύνες και πολιτικών που περιφέρουν αυτάρεσκα τις ιδιότητές τους
Οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση»
