Το Κυπριακό είναι ένα είδος «Αναπτύξεως ποδηλάτου», για να παραφράσω τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Για να μείνει όρθιο πρέπει να προχωράει, να τρέχει, αυξάνοντας συνέχεια ταχύτητα. Αν σταματήσει έστω και λίγο κινδυνεύει να πέσει – στην προκειμένη περίπτωση να μπλοκάρει. Η ποδηλατική μεταφορά αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμη. Κι αυτό γιατί η επίλυσή του ανταποκρίνεται στη βαθύτερη ανάγκη να δοθεί ένα τέλος σε μια πολύχρονη εκκρεμότητα. Το Κυπριακό ή θα απεξαρτηθεί από τις παθογένειες, τους εθνικούς εγωισμούς και τις εθνικιστικές εμμονές ή θα παραμείνει ένα σκιάχτρο της ιστορίας, επιτείνοντας περαιτέρω τον φόβο.
Ο χρόνος, όπως παραδέχονται και οι ιστορικοί, δεν εμφανίζει γραμμική εξέλιξη. Συνιστά μια ροή ασυνέχειας, μεταβολών, τομών και πρωτίστως κρίσιμων αποφάσεων. Με άλλα λόγια, τα γεγονότα μέσα στον χρόνο δεν εκτυλίσσονται προσθετικά, αλλά ασύμμετρα. Η πολιτική εύλογα βρίσκεται στην καρδιά αυτής της εξελικτικής δυναμικής. Έτσι κάθε φορά που προσεγγίζουμε την ουσία του Κυπριακού οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι αποτελεί ζήτημα ενεστώτος χρόνου. Όχι ως στατική αποτύπωσή του, αλλά ως ζωντανή προβολή του στο μέλλον. Πρόκειται για μια καθαρά διαλεκτική προσέγγιση του παρόντος, που συνοψίζεται στο αίτημα να γίνουμε τολμηροί, αποφασιστικοί, δημιουργικοί και αποτελεσματικοί.
Στο νέο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον καθίσταται απαραίτητη η προσέγγιση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου με πνεύμα ρεαλισμού και πραγματισμού. Η λύση είναι εφικτή στον βαθμό που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες, οι οποίες διαμορφώνονται από τη συμμετοχή του Νησιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από την αναγκαιότητα να απαντηθούν οι υπαρκτές ανησυχίες και αμφιβολίες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Ως εκ τούτου, επιβάλλεται η εγκατάλειψη ιδεοληπτικών αγκυλώσεων και παρωχημένων αντιλήψεων.
Οι παραπάνω παραδοχές δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τη θεμελίωση μιας εύστοχης και σύγχρονης στρατηγικής. Τα βήματα προόδου που σημειώθηκαν με τις συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακιντζί, δείχνουν ότι και οι δυο τους επιδιώκουν να βρίσκονται σε αρμονία, υπερβαίνοντας εμπεδωμένες φοβικές ψυχώσεις. Το όφελος για την Κύπρο έγκειται στο ότι αμφότεροι επιδεικνύουν την απαιτούμενη ετοιμότητα, θέλοντας να αντιμετωπίσουν παραγωγικά και αποτελεσματικά ένα σύνθετο ζήτημα. Ο συγχρονισμός και η αταλάντευτη προσήλωσή τους στην αναζήτηση συγκλίσεων είναι εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου να μην εξανεμιστεί το πολιτικό κεφάλαιο που δημιουργήθηκε.
Αντιθέτως, οι συνομιλίες στο διηνεκές απονευρώνουν τις προσπάθειες που έγιναν μέχρι σήμερα και ενέχουν τον κίνδυνο να ανακύψουν απρόβλεπτες παρενέργειες. Το Κυπριακό δεν επιδέχεται ένα στατικό μοντέλο διαχείρισης. Κάτι τέτοιο το μόνο που επιτυγχάνει είναι η καθήλωση στο τέλμα, παγιώνοντας τη διαίρεση του Νησιού. Η δημιουργική αντιμετώπισή του δεν συνάδει με λογικές που παραπέμπουν σε βάθος χρόνου. Ούτε με αναστολές και φόβους που καλλιεργεί μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Αν οι Αναστασιάδης και Ακιντζί έχουν το βλέμμα τους στραμμένο μόνο στην κοινή γνώμη τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποταχθούν σ’ αυτήν. Η ηγετικότητά τους όμως συνίσταται στο να την καθοδηγούν, υποδεικνύοντας τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Και οι δυο τους επέδειξαν τόλμη και αποφασιστικότητα όταν αντιπαρατέθηκαν με τις εχθρότητες και μισαλλοδοξίες του παρελθόντος, με τους φόβους και τους εθνικισμούς. Σαν έτοιμοι από καιρό καλούνται να κρατήσουν ζώσα την επανένωση της Κύπρου.
11°
