Όλοι ξέρουμε, από την πρώτη κιόλας μέρα, ότι η υπόθεση των κέντρων κράτησης μεταναστών είναι αποτυχημένη, κι όμως τη συνεχίζουμε με τη δύναμη της αδρανείας με την οποία κάνουμε πολλά απ’ όσα κάνουμε. Ξέρουμε τις συνθήκες που επικρατούν στους καταυλισμούς, καθώς και τον αντίκτυπο που έχουν στις τοπικές κοινωνίες. Νομίζω ότι η λύση είναι μία: να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να δεχτούμε όλους τους ξένους που βρίσκονται στο ελληνικό έδαφος – είτε πρόκειται για πρόσφυγες, είτε για μετανάστες, είτε για εκκολαπτόμενους τζιχαντιστές επιρρεπείς να αλλάξουν γνώμη και πορεία. Όσοι θέλουν να μείνουν στη χώρα μας, όσοι αντιλαμβάνονται ότι στη δεινή θέση όπου έχουν βρεθεί δεν έχουν επιλογές και δεν μπορούν να διεκδικήσουν το βέλτιστο, πρέπει να μείνουν μαζί μας. Τους όρους και τις προϋποθέσεις θα τους συζητήσουμε παρακάτω αν και είναι αυτονόητοι και πολυσυζητημένοι.
Το σημαντικό και το επείγον είναι να καταργηθούν όλες αυτές οι υποτιθέμενες «δομές» μαζί με τα σούρτα-φέρτα των υπουργών και των αλληλέγγυων που επιζητούν ωραία δράματα στη μονότονη ζωή τους. Ας πάρουμε λοιπόν την απόφαση να υποδεχτούμε πενήντα, εκατό, εκατόν πενήντα χιλιάδες ανθρώπους – δεν είναι τόσο τρομερό αν 1) εγκαθίστανται σε μικρές δόσεις και 2) αν μπει ένα απαραβίαστο μέγιστο όριο εισερχομένων. Δεν θα επιδεινωθεί η ήδη θλιβερή μας κατάσταση, ούτε θα αλλοιωθεί η καθαρότητα της υπέροχης φυλής μας. Αντιθέτως, ίσως βελτιωθούν αμφότερα αν αρχίσουμε να δαπανάμε τα ευρωπαϊκά χρήματα σε πιο δημιουργικούς και παραγωγικούς τομείς από τη συντήρηση επισκεπτών οι οποίοι, επειδή δεν κάνουμε τίποτα σωστά, μας αντιπαθούν όλο και περισσότερο. Αν είχαμε φερθεί εξυπνότερα πιθανώς να είχαμε κερδίσει τη συναίνεση μεγάλου μέρους όσων επιθυμούν να εγκατασταθούν στη Γερμανία ή σε κάποια άλλη σοβαρή χώρα. Ωστόσο, χωρίς να είμαστε σοβαροί, δεν είμαστε Συρία, δεν είμαστε Αφγανιστάν, δεν είμαστε Ιράκ – έχουμε ειρήνη και στοιχειώδεις θεσμούς. Επίσης, έχουμε χώρο, υπογεννητικότητα, παραμελημένα χωράφια και άλλες παραμελημένες «δομές» όπως σχολεία και νοσοκομεία.
Το πρώτο βήμα είναι να ληφθεί η απόφαση από την πλευρά μας. Όποιος θέλει να μείνει, ας μείνει, και θα τον βοηθήσουμε να ενταχθεί· να στεγαστεί και να βρει δουλειά (χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις εφόσον διανύουμε τη φάση που διανύουμε), να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο, να μάθει ελληνικά και να απολαμβάνει της βασικής ιατρικής φροντίδας που απολαμβάνουν, θεωρητικά, οι Έλληνες πολίτες.
Το δεύτερο βήμα είναι να διαθέσουμε τους ευρωπαϊκούς πόρους για τα προαναφερθέντα κι αν αυτοί δεν αρκούν να ζητήσουμε περισσότερους: ο ρόλος μας θα είναι πολύτιμος· εμποδίζουμε τη δίοδο προς την υπόλοιπη Ευρώπη όπου κανείς – κανείς: ακόμη κι όσοι διατείνονται το αντίθετο– δεν θέλει κι άλλους μετανάστες. Μπορούμε να κάνουμε δύο σημαντικά πράγματα: να αποτελέσουμε έναν φραγμό και ένα φίλτρο, ελέγχοντας στο εξής τα σύνορά μας με τη συμβολή της ΕΕ. Στη συνέχεια, για να φιλοξενήσουμε όσους δεχόμαστε και να τους εντάξουμε σωστά, χρειαζόμαστε υλική βοήθεια και ολίγη ευγνωμοσύνη. Η φιλοξενία χωρίς ένταξη είναι σπατάλη που ταλαιπωρεί τους πάντες. Όσο για την ένταξη είναι διαδικασία δαπανηρή και αργή αλλά ωφελεί τους πάντες.
Το τρίτο βήμα είναι ο βασικός έλεγχος των εισερχομένων – το να μην εγκατασταθούν στην Ελλάδα εγκληματικά στοιχεία που διατηρούν δεσμούς με τρομοκρατικά δίκτυα. Κι εδώ χρειαζόμαστε ευρωπαϊκή βοήθεια και μπορούμε να την κερδίσουμε. Το στοίχημα δεν είναι να εισαχθούν στην Ελλάδα ιδιοφυΐες· δεν είμαστε η Silicon Valley. Tο ζήτημα είναι να μην εισαχθούν άτομα με θρησκευτικοπολιτικές αποστολές – οι υπόλοιποι πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι υπό την αυτονόητη συνθήκη της υπακοής στο ελληνικό Σύνταγμα και στους ελληνικούς νόμους.
Το τέταρτο βήμα είναι, στην πραγματικότητα, μια σειρά από βήματα: το πώς δηλαδή θα διανεμηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην επικράτεια, πώς θα προσληφθούν (για παράδειγμα σε αγροτικές εργασίες ή σε εργασίες που σχετίζονται με τις δεξιότητές τους) και πώς θα αρχίσουν να συμμετέχουν στις ελληνικές κοινότητες. Φαίνεται ουτοπικός στόχος αλλά δεν είναι: αν οι ξένοι μειώσουν τις απαιτήσεις τους κι εμείς αυξήσουμε τις δικές μας στον κοινωνικό χώρο, μπορούν όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι.
Το πέμπτο βήμα είναι να πεισθούν οι Έλληνες ιθαγενείς ότι, αν γίνει σωστά, η μετανάστευση δεν αποτελεί εμπόδιο στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Επαναλαμβάνω κάτι που εκφράζω συχνά: «αν γίνει σωστά», δηλαδή αν ληφθεί υπόψη η αρνητική και θετική εμπειρία των δυτικών χωρών (κυρίως εκείνων που μας μοιάζουν, όχι π.χ. του Καναδά ή των ΗΠΑ), αν προσέξουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη που οδήγησαν στη δημιουργία εθνοτικών θυλάκων και εστιών εξισλαμισμού. Σ’ αυτό το πέμπτο βήμα περιλαμβάνεται η αυστηρή πολιτική ελέγχου παραβίασης των νόμων εκ μέρους των Ελλήνων: εκμετάλλευση ξένων εργατών, ρατσιστική συμπεριφορά και τα λοιπά.
Το έκτο βήμα είναι η μεταρρύθμιση του συστήματος πολιτογράφησης. Όπως είναι φυσικό, οι πολίτες, περισσότερο από τους επισκέπτες, επενδύουν στην καινούργια τους πατρίδα και περιμένουν κάποια ενθάρρυνση και επιβράβευση γι’ αυτό. Οι περαστικοί φέρονται σαν περαστικοί – αδιάφορα, “casually”. Δεν έχουμε ανάγκη από περαστικούς· έχουμε ανάγκη από ενθουσιώδεις καινούργιους πολίτες στενά συνδεδεμένους μ’ εμάς τους παλιότερους (που δεν είμαστε ενθουσιώδεις). Η πολιτογράφηση πρέπει να διευκολυνθεί για όσους ξένους την επιθυμούν και μπορούν να το αποδείξουν. Οι εισερχόμενοι είναι προτιμότεροι από τους διερχομένους.
Με λίγα λόγια, πιστεύω ότι χάνουμε χρόνο και χρήματα κι ότι οι ομάδες και τα άτομα που, δυνάμει, επιθυμούν να καταβάλουν προσπάθεια συμμετοχής στην ελληνική κοινωνία πρέπει να μείνουν στην Ελλάδα. Η πολιτική πρέπει να διατυπώνεται ενάρετα και ξεκάθαρα, χωρίς τον ακτιβιστικό συναισθηματισμό στον οποίον είμαστε επιρρεπείς: θα σας βοηθήσουμε και θα μας βοηθήσετε. Η κοινωνική ένταξη, η ενσωμάτωση, η συμμόρφωση στους νόμους είναι το αντάλλαγμα για τη φιλοξενία. Επίσης, χρειάζεται υπομονή και αντοχή. Welcome and bear with us.
13°
