Όπως ο μυθικός βασιλιάς Πυγμαλίων ερωτεύτηκε ένα άψυχο άγαλμα και ζήτησε από τους θεούς να το μετατρέψουν στην αγαπημένη του Γαλάτεια, κάπως έτσι ο Νεοέλλην της μεταπολίτευσης αγάπησε το δικό του Greek Dream. Αρχικά, το όραμά του περιελάμβανε ένα διώροφο σπίτι, με το μαγαζί στο ισόγειο και την κατοικία στον πρώτο όροφο, ώστε ο ιδιοκτήτης-μαγαζάτορας να ανεβοκατεβαίνει με τις παντόφλες. Το κτίσμα αυτό πάντα κοσμούσαν τα πανωσηκώματα, με την προοπτική κάποια στιγμή στο μέλλον τα παιδιά να προσθέσουν τα δικά τους σπίτια και όλο το σόι να απολαμβάνει την οικογενειακή θαλπωρή. Συστατικό στοιχείο του Greek Dream ήταν τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειας να έχει σταθερή δουλίτσα στο Δημόσιο και να πληρώνεται βρέξει-χιονίσει, χωρίς να πολυζορίζεται κιόλας.
Στη συνέχεια, το όραμα εμπλουτίστηκε με αξιοπρεπές αυτοκίνητο, εξοχικό σπίτι, δύο-τρία-τέσσερα διαμερίσματα προκειμένου να εισπράττουμε ενοίκια και να ζούμε σαν εισοδηματίες, δαπανηρές εξόδους στα «πολιτιστικά μέγαρα» της νύχτας, διακοπές σε κοσμοπολίτικα μέρη (ακόμη και με διακοποδάνεια), τζόγο στο Χρηματιστήριο (κι ας μην έχουμε ιδέα πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα), ταξίδια στο εξωτερικό. Η κατάργηση των συνοριακών ελέγχων εντός της ζώνης Σένγκεν και το κοινό νόμισμα δημιούργησαν στον Νεοέλληνα την ακλόνητη πεποίθηση ότι είναι Ευρωπαίος με τα όλα του – η Ευρώπη οφείλει τον πολιτισμό της στην Ελλάδα αφού.
Εντωμεταξύ, ξοδεύθηκαν κάμποσα χρήματα για τα φροντιστήρια και τις σπουδές των παιδιών –είτε στα μπαχαλοκρατούμενα ελληνικά ΑΕΙ είτε σε άσημα βρετανικά πανεπιστήμια είτε στα ΤΕΙ της Κωλοπετεινίτσας–, προκειμένου να αποκτήσουν μπόλικα πτυχία αμφιβόλου αξίας και συχνά άνευ αντικρίσματος στην αγορά εργασίας. Κι επειδή, εκτός από τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, υπάρχει και εξίσου πλούσια νεοελληνική μυθολογία, καθιερώθηκε το κλισέ για την «πιο μορφωμένη νεολαία που είχε ποτέ αυτός ο τόπος» – μόνο που πρόκειται για την πιο «πτυχιωμένη» νεολαία ever, ενώ η πραγματική παιδεία είναι κάτι ελαφρώς διαφορετικό.
Τέσπα, όπως λέει η πιο μορφωμένη νεολαία της Ελλάδας, ήταν πανέμορφο το Greek Dream που πήρε σάρκα και οστά μετά το 1981 και κράτησε περίπου 30 χρόνια. Κι ήταν μεγάλη η αγάπη του Νεοέλληνα για τη δική του Γαλάτεια. 'Ωσπου το άγαλμα θρυμματίστηκε το 2009 και τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι – για την ακρίβεια, την ζούμε στο πετσί μας.
Σε όλες αυτές τις σκέψεις –σ’ όποιον αρέσουν και για ό,τι αξίζουν– με οδήγησε η συνέντευξη του ηθοποιού Κώστα Κόκλα.
Υ.Γ. Το θεατρικό έργο Pygmalion του Bernard Shaw, γνωστότερο από το musical My Fair Lady (Ωραία μου κυρία), έχει διαφορετικό τέλος σε διάφορες εκδοχές του. Ο Shaw δέχθηκε πολλές πιέσεις για happy ending, προκειμένου να ικανοποιηθεί το «λαϊκόν αίτημα» για αίσια έκβαση μιας πανέξυπνης και απολαυστικής κωμωδίας. Ωστόσο, ο ίδιος προτιμούσε το «λογικό» τέλος, όπου ο Πυγμαλίων (prof. Henry Higgins) καταλήγει συντετριμμένος, μετά την αποχώρηση της Γαλάτειας (Eliza Doolittle).
13°
