Με έναν εξαιρετικά σεμνό πρόλογο, ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και αρθρογράφος στην AV, ανέβασε στο fb τον επικήδειο που εκφώνησε στην κηδεία του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου.
Ο κ. Διαμαντόπουλος προλόγισε την άναρτησή του ως εξής:
«Αγαπητοί φίλοι,
Η οικογένεια του Κωστή Στεφανόπουλου μου έκανε την ύψιστη τιμή να μουυ προτείνει να εκφωνήσω τον επικήδειο του μεγάλου πολιτικού άνδρα. Για τους τυχόν ενδιαφερόμενους αναρτώ το κείμενο της ομιλίας μου».
Στη συνέχεια, ο κ.Διαμαντόπουλος παραθέτει το κείμενο του λόγου του:
Ο Κωστής Στεφανόπουλος –για τον οποίο μια σημαντική προσωπικότητα του εθνικού δημόσιου βίου είπε πρόσφατα πως έφτασε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα πολιτικά ηττημένος, ανθρώπινα θλιμμένος, αλλά εθνικά περήφανος και αισιόδοξος- υπήρξε Πρόεδρος, υπήρξε Ο Πρόεδρος , της ελληνικής Δημοκρατίας. Ασήμαντο, έλασσον αξίωμα, δευτερεύων, ελάσσων ρόλος.
Γιατί ο Κωστής Στεφανόπουλος θα μείνει στην Ιστορία, θα μείνει στις καρδιές των ανθρώπων, θα μείνει στα λεξικά της Πολιτικής, όχι ως ΠτΔ αλλά ως πρότυπο της δημοκρατίας, ο πρωθ-υπουργός ή πρώτος υπουργός της, με την ετυμολογική κυριολεξία του όρου: ο πρωθυπηρέτης της, ο εξυψωτής της. Εφόσον έφτασε το προεδρικό αξίωμα, καθώς και την ταύτιση του λαού με τον φορέα του, εκεί που κανείς από τους μεταγενέστερους ΠτΔ, όσο ήθος, όση αυταπάρνηση, όση ανιδιοτέλεια και αν αυτοί επένδυσαν, είμαι δε σίγουρος πως θα συνεχίσουν να επενδύουν στην υπηρεσία του ρόλου τους, δεν θα μπορέσει, ποτέ ίσως, να φτάσει.
Και θα ήταν ασφαλώς πολύ καλύτερο για τον τόπο, για τη μοίρα του, για την ποιότητα των στερεοτύπων και των απαιτήσεών του από τους δημόσιους λειτουργούς, αν ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε υπάρξει, πολύ πιο νωρίς, και πρότυπο, επιλογή, αποδοχή της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που, ως εκλογικό σώμα επιρρεπές στη διαβουκόληση, στην αυθυποβολή, και την αυτ-απάτη, ποτέ δεν τον στήριξε, ποτέ δεν τον τίμησε μαζικά με την ψήφο της, αλλά την οποία αυτός εξέφρασε και εξύψωσε και προσπάθησε να εξευγενίσει, με περισσότερες από μια εκφράσεις, εκφάνσεις ή εκδηλώσεις του δημόσιου λόγου του και του δημόσιου βίου του.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος, επίσης, έχει ήδη καταγραφεί –εν ζωή είχε ήδη καταγραφεί- και καταξιωθεί ως η επιτομή της εντιμότητας και του ήθους. Προσέγγιση, ωστόσο, που και αυτή τον αδικεί κατάφωρα. Γιατί υπήρξε πολύ περισσότερα από ηθικός και έντιμος.
Υπήρξε ο οραματιστής και υπηρέτης τής -απολύτως συμβατής με τις ευαισθησίες των άλλων λαών- εθνικής αξιοπρέπειας και ευπρέπειας (που συγκλονιστικά εξέφρασε με την προς Κλίντον ομιλία).
Υπήρξε ο, μέχρι πλήρους αυταπάρνησης, αταλάντευτος και ανυπότακτος πολέμιος των πιο ιδιοτελών και πιο ανομολόγητων συμφερόντων των εγωιστών κατόχων οικονομικής και γνωμοδιαμορφωτικής ισχύος (τους οποίους άλλοι πολιτικοί τούς εξύβρισαν και τους απαξίωσαν μεν με χαρακτηρισμούς χαμαιτυπείου, αλλά επί της ουσίας, όμως, ουδόλως τους καταπολέμησαν.
Υπήρξε αυτός, επιπρόσθετα, που εξέφρασε και υπηρέτησε, με συνέπεια, συνέχεια και αποτελεσματικότητα, τα συμφέροντα της χώρας, ακριβώς διότι είχε συνείδηση του μεγέθους, των ορίων και των αντικειμενικά προσδιοριζόμενων δυνατοτήτων της, με αποτέλεσμα να μη λογχίζει δονκιχωτικά στον αέρα, αλλά να προσπαθεί να αναστέλλει ή να χαλιναγωγεί όσους και επί των ημερών του έπασχαν από το σύνδρομο του μικρομέγαλου και τού -τελικώς πλήρως υποτασσόμενου στους ισχυρούς- δήθεν κοσμοκυρίαρχου ή δήθεν κοσμοαναπλάστη…
Υπήρξε, δε, ίσως πάνω από όλα, ο δημόσιος άνδρας ο οποίος πρόταξε το εθνωφελές του εκλογικά επωφελούς, το χρήσιμο του ευχάριστου, το αληθές του ευάκουστου, το μακροπρόθεσμο του βραχυπρόθεσμου, ιδίως δε το συνολικό, το εθνικό, δηλαδή το καλώς νοούμενο πατριωτικό, τού επωφελούς, ευχάριστου και προσοδοφόρου μόνον σε ισχυρά, οργανωμένα, εγωιστικά τμήματα του εθνικού όλου.
Υπό την έννοια, λοιπόν, αυτή ο Κωστής Στεφανόπουλος υπηρέτησε την Πολιτική ως ευγενή δραστηριότητα διακονίας του ολικού και του όλου (όπως προσδιοριζόταν από την αρχαιοελληνική έννοια της Πόλης) και όχι ως αυτό που ένας άλλος Κωστής, ο Παλαμάς, προσδιόριζε ως «πολιτικιά», δηλαδή ως εκπορνευμένη και εκπορνεύουσα εξυπηρέτηση των πιο ταπεινών ιδιοτελειών.
Πρόεδρε της καρδιάς των Ελλήνων, σεβαστέ, αναποτίμητε, αγαπημένε, πολύτιμε φίλε της καρδιάς μου, σε παρακαλώ, εκεί που θα πας, υπόβαλε τα σέβη μου και δώσε ένα φιλί και από μένα, όπως ασφαλώς και από τα παιδιά σας και τους άλλους δικούς της, στη μοναδική αρχόντισσα, την Κα Τζέννυ που σε συντρόφευσε και πλούτισε με σπάνια ποιότητα τη ζωή σου, παράλληλα δε ποτέ μην σταματήσεις, με το παράδειγμά σου, με την παρακαταθήκη σου, με τη διαδρομή σου, να φωτίζεις το τμήμα εκείνο της ελληνικής κοινωνίας που είναι επιδεκτικό φωτισμού, δηλαδή διαπερατό από τη λογική και τον πολιτικό πολιτισμό που εσύ εξέφρασες.
Η εξυψωτική προσφορά σου στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας είναι όμως το δεύτερο σημαντικότερο που κατάφερες. Γιατί το πιο όμορφο, το πιο σημαντικό, το πιο σπουδαίο που αφήνεις πίσω σου είναι η σπάνια οικογένειά σου που σου προσέφερε τόση αγάπη, μια αγάπη που μόνον πολύ σπάνιοι άνθρωποι αξίζουν και αποσπούν.
Στο καλό πολυαγαπημένε πρόεδρε, καλό δρόμο προς τον ουρανό. Ή, σε κάθε περίπτωση, καλό δρόμο προς τις πιο λαμπρές σελίδες της Ιστορίας».
14°
