Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής αναμένονταν να εισαχθεί αυτή την εβδομάδα το πόρισμα της Επιτροπής Λιάκου, προκειμένου να τεθούν σε διακομματική συζήτηση οι αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το Εθνικό Απολυτήριο. Ωστόσο ο αναμενόμενος ανασχηματισμός αναβάλλει τα σχέδια και το ενδιαφέρον μετατοπίζεται πλέον από το εκπαιδευτικό ζήτημα στον ίδιο τον υπουργό και συγκεκριμένα εάν θα παραμείνει ο κος Φίλης στη θέση του. Ίδωμεν…
Εξάλλου η υπομονή που έχει δείξει ο ελληνικός λαός είναι ανεξάντλητη. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ο εθνικός διάλογος για την παιδεία ξεκίνησε το 1986(!) επί υπουργίας Αντώνη Τρίτση. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γίνει 15 μερικές ή ριζικές αλλαγές στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το Εθνικό Απολυτήριο ανήγγειλε μία –ωραία ήταν, θυμάμαι– ημέρα του 1996 ο Γιώργος Παπανδρέου στο Ζάππειο συνοδευόμενο από έναν πολυσέλιδο και καλαίσθητο φάκελο και το οποίο ήταν ενταγμένο σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μεταρρύθμισης του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Τότε έγινε για πρώτη φορά λόγος για το Εθνικό Απολυτήριο, τότε πρωτακούσαμε για Ολοήμερο Σχολείο (το parking μαθητών, όπως το αποκαλούσαν οι τότε πολέμιοι του και σημερινοί υπερασπιστές του), για Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, για Διά Βίου Μάθηση. Ήταν οι μόνες καινοτομίες που εφαρμόστηκαν με επιτυχία στο χώρο της παιδείας τα τελευταία χρόνια και πάντα απορούσα γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου δεν υπερασπίστηκε όσο θα έπρεπε την πιο επιτυχημένη του παρουσία στην πολιτική. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Ακολούθησε το 1997 ο Γεράσιμος Αρσένης ο οποίος ανακοίνωνε στους Δελφούς τη θεσμοθέτηση του Εθνικού Απολυτηρίου και, ας μην τα πολυλογούμε φτάσαμε, μετά από 20 χρόνια να μετράμε μόνο χαμένες ευκαιρίες για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και πολλούς –μα πολλούς– επίδοξους μεταρρυθμιστές ισάξιους (!!!) τουλάχιστον του Ευάγγελου Παπανούτσου.
Χρειάστηκε να λειτουργήσουν πολλές επιτροπές, όσες και οι υπουργοί που πέρασαν από τη Μητροπόλεως και από το Μαρούσι. Φτάνοντας στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι συζητάμε για άλλη μια φορά τα ίδια πράγματα με διαφορετικό περιτύλιγμα, αλλά στην ουσία τα ίδια. Μιλάμε και πάλι για το Εθνικό Απολυτήριο που αποσυνδέει το Λύκειο από τις εξετάσεις, για καθοριστικό ρόλο των ΑΕΙ και ΤΕΙ στην εισαγωγή των υποψηφίων, καθώς θα θέτουν συντελεστές βαρύτητας ανά μάθημα και κυρίως προτείνεται η εισαγωγή των μαθητών σε σχολές και όχι σε τμήματα, κάτι που σημαίνει προπαρασκευαστικό έτος διάρκειας ενός ή και δύο χρόνων.
Ωστόσο, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο άλλοτε άνθρωπος του Σημίτη και υποστηρικτής της μεταρρύθμισης Γιαννάκου, καθηγητής Ιστορίας Αντώνης Λιάκος γνωρίζει ότι οι προτάσεις του είναι ανεφάρμοστες όχι μόνο γιατί έχει απέναντι του σύσσωμη την αντιπολίτευση, αλλά κυρίως τους καθηγητές (ΟΛΜΕ) που καλούνται να εφαρμόσουν τις προτεινόμενες αλλαγές και τους σχολικούς συμβούλους. Γνωρίζει επιπλέον ότι για να λειτουργήσουν προπαρασκευαστικά έτη στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ θα πρέπει να υπάρξουν αντίστοιχες υποδομές σε κτίρια και αντίστοιχες προσλήψεις αντίστοιχου διδακτικού προσωπικού. Το ίδιο απαιτείται και για τη διαμόρφωση του Γυμνασίου σε τέσσερις τάξεις και του Λυκείου σε δύο. Γεγονός που κρίνεται οικονομικά απαγορευτικό με τα σημερινά δεδομένα.
Είναι η αυταπόδεικτη μαρτυρία ότι για άλλη μια φορά αυτό που γίνεται στις πολύπαθες μέρες μας είναι αυτό που λέμε «σε κουβέντα να βρισκόμαστε» γιατί όλοι πια γνωρίζουν ότι η ευκαιρία για μεταρρυθμίσεις αυτού του μεγέθους έχει χαθεί μαζί με τα κονδύλια του 5% για την παιδεία που ακούγονταν κάποτε στο κέντρο της Αθήνας.
10°
