Οι περιπτώσεις επωνύμων που έφυγαν άδοξα από τη ζωή (δεν αναφέρομαι σε αυτοκτονίες ή θανάτους από ναρκωτικά) σε νεαρή ηλικία και λίγο μετά την εκτόξευσή τους στην κορυφή είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο James Dean που πλήρωσε με τη ζωή του το πάθος του για τα γρήγορα και ακριβά αυτοκίνητα - στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα ο πρόωρος χαμός του έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εκτίναξη του μύθου του. Υπήρξε και η σεξοβόμβα Τζέιν Μάνσφιλντ η οποία (όπως λέει ο θρύλος) κυριολεκτικά αποκεφαλίστηκε επίσης σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στα 34 της. Πολλοί σταρ του ροκ εν ρολ έχασαν τη ζωή τους τη δεκαετία του ’50 με επικεφαλής τον μεγάλο Buddy Holly, ενώ αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν και στο χώρο του αθλητισμού με πιο χτυπητό εκείνο του κορυφαίου Κροάτη μπασκετμπολίστα, Ντράζεν Πέτροβιτς, που σκοτώθηκε (και αυτός) σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο ζενίθ της καριέρας του, το 1993. Το μοναδικό πρόσφατο παράδειγμα που μπορώ φέρω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου είναι αυτό του Τίτο Βιλανόβα ο οποίος έγινε από το πουθενά προπονητής της Μπαρτσελόνα πριν σβήσει, ελάχιστο καιρό αργότερα, από τον καρκίνο.
Μέχρι τώρα στην Ελλάδα δεν είχε σχεδόν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο. Μέχρι τα ξημερώματα της προηγούμενης Πέμπτης… Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη σοκάρει. Όχι γιατί ήταν νέος. Κάθε μέρα χιλιάδες νέοι σε όλο τον κόσμο χάνουν τη ζωή τους. Πολλοί από αυτούς στην άσφαλτο της χώρας μας. Το δέος και ο φόβος μπροστά στην παντοδυναμία του θανάτου όμως προέρχεται από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος νέος άνθρωπος εμφανίστηκε κυριολεκτικά από το πουθενά, έγινε ένας αυθεντικός ποπ σταρ (ελληνικής φυσικά κοπής) και ξαφνικά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχασε τα πάντα, χάνοντας τη ζωή του.
Ο Παντελίδης αποτελούσε μια οικεία φιγούρα. Ακόμα και αυτοί που τον χλεύαζαν χαζεύοντας τα αφελώς ερασιτεχνικά βιντεάκια του στο YouTube τον αντιμετώπιζαν μάλλον με συμπάθεια. Όσο και αν επικράτησε η αίσθηση για το αντίθετο, η αλήθεια είναι πως τα χαιρέκακα και τα ειρωνικά σχόλια για το βιαιότατο θάνατό του ήταν συγκριτικά πολύ λιγότερα απ’ ό,τι συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος από μια φτωχογειτονιά που κατάφερε να πιάσει κορυφή σε ένα χώρο όπου κυριαρχούν οι γνωριμίες και οι δημόσιες σχέσεις. Ακούγεται σαν σενάριο μελό ταινίας του «παλιού καλού» ελληνικού κινηματογράφου, ωστόσο ο Παντελίδης κατάφερε κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, κάτι που μέχρι τώρα συνέβαινε μόνο στο εξωτερικό με παραδείγματα σούπερ σταρ παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Justin Bieber.
Τον τελευταία καιρό ο Παντελίδης είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ με ένα στίχο που εξόργισε τους Έλληνες «υπερπατριώτες». Η «Σκάρτη γκόμενα που τριγυρνά στα κατεχόμενα» ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και σφοδρές επιθέσεις από τον συνήθη ιντερνετικό όχλο αναγκάζοντάς τον να την αποσύρει άρον άρον. Ο θάνατός του, αμέσως μετά, αντιμετωπίστηκε αρχικά ως τρολιά. Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις επωνύμων που «πέθαναν» διαδικτυακά από διάφορους φαρσέρ τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε (τι ειρωνεία!) και ο ίδιος είχε πέσει θύμα ενός τέτοιου hoax προ τετραετίας. Όταν το τραγικό συμβάν επιβεβαιώθηκε πολλοί έκριναν σκόπιμο να ξεκινήσουν το ξόδι τους ξεκαθαρίζοντας πως «δεν άκουγαν τη μουσική του». Βλέπετε, ζούμε σε μια χώρα όπου όλοι θέλουν να δείχνουν πως είναι «ποιοτικοί» και διανοούμενοι. Εδώ όπου ο θάνατος της, παντελώς άγνωστης σε μας, αφροαμερικανίδας συγγραφέως Μάγια Αγγέλου κέρδισε χιλιάδες ποσταρίσματα στα σόσιαλ μίντια αντίθετα με το χαμό του λαοφιλούς Νίκου Φώσκολου ο οποίος διαδόθηκε μοναχά από τα ΜΜΕ.
Είναι συνηθισμένο όταν φεύγει από την ζωή ένας «επώνυμος» (Έλληνας ή ξένος) να ξεκινά ένας ομαδικός θρήνος, από την πολιτική ηγεσία και τους διάφορους V.I.P. έως τον τελευταίο χρήστη του διαδικτύου. Είναι κάτι σαν φολκλόρ, βρε παιδί μου, θέλουμε να δείχνουμε πως υποφέρουμε που πέθανε ο Ουμπέρτο Έκο, πως πεταγόμαστε στον ύπνο μας και ουρλιάζουμε «Πού ’σαι, ρε Άλαν Ρίκμαν;» Έχω όμως την εντύπωση πως όσοι θρήνησαν για το θάνατο του Παντελή Παντελίδη δεν το έκαναν στα ψέματα. Ένιωσαν σαν να έχασαν ένα δικό τους άνθρωπο.
